Wilczak czechosłowacki

Od żółtawoszarego do srebrzysto-szarego. Maska jest zawsze jasna. Jaśniejsza sierść na spodniej stronie szyi i piersi.

Sierść jest półdługa. Włos prosty, przylegający. Podszerstek zmienia się w zależności od pory roku. W zimie jest obfity i tworzy dobrą ochronę przed chłodem.

Oczy mają kolor bursztynu.

Wilczak czechosłowacki to mocno zbudowany pies, średni lub duży, o prostokątnej sylwetce. Jego postura, ruchy, wygląd, szata, maść i maska przypominają wilka. Głowa jest symetryczna i dobrze umięśniona, ma kształt tępego klina. Oczy są małe i skośne o dobrze przylegających powiekach. Uszy stojące, cienkie, trójkątne i krótkie. Ogon jest wysoko osadzony, wiszący. Przy pobudzeniu wznosi się szablasto.

Wilczak czechosłowacki nawiązuje bardzo silną relację z właścicielem i innymi członkami grupy społecznej. To pies stadny, dla którego bliscy są niezwykle ważni. 

Wilczak uwielbia się bawić z osobami, którym ufa. Musimy jednak uważać, bo jednym z jego sposobów komunikacji jest podgryzanie. Trudno czasem opanować szczeniaki nie zdające sobie sprawy z własnej siły.

Jeśli wilczak czechosłowacki ma wystarczająco dużo ruchu, potrafi zachować się spokojnie, ale jest to aktywny pies potrzebujący zajęcia. Musi mieć wyznaczone cele.

Skrzyżowanie psa z wilkiem nie tylko zwiększyło wytrzymałość i wytrwałość zwierzęcia, przyczyniło się także do wzmocnienia naturalnych instynktów, zwłaszcza w zakresie życia w stadzie. Wilczak obdarzony jest inteligencją, którą wykorzystuje do zapewnienia stabilnych relacji w grupie.

Jeśli zapewnimy mu odpowiedni trening, świetnie poradzi sobie w psich dyscyplinach sportowych. Dzięki temu jest psem wszechstronnym o dużym potencjale. 

Wilczak ma silnie rozwinięty instynkt drapieżnika. Nie należy wzmacniać tej cechy, a przeciwnie, konieczne jest jej łagodzenie od najmłodszego wieku szczenięcia. 

Wilczak nie jest tak wrażliwy jak jego kuzyn, saarlooswolfhond, ale okazuje dystans wobec nieznanych sobie osób. Próba nawiązania kontaktu z psem bez wcześniejszego zapoznania się z nim w należyty sposób może być bardzo niebezpieczna. 

Psy te są wyjątkowo niezależne i potrafią pracować w stadzie same, bez wsparcia człowieka. Z tych zresztą względów były wykorzystywane w wojsku. 

Nowoczesna selekcja dąży do ograniczenia i złagodzenia tej ogromnej niezależności, zachowując przy tym pewne wilcze cechy, cenione u tej rasy, ale jednocześnie wzmacniając usposobienie bardziej dopasowane do życia w społeczeństwie. 
 

Wilczak nie jest samotnikiem. Bardzo źle znosi izolację i samotność. By czuć się dobrze, potrzebuje obecności człowieka lub innego psa (niekoniecznie tej samej rasy). 

Trzymanie wilczaka czechosłowackiego jako jedynego psa w rodzinie nie jest dobrym pomysłem, zwłaszcza jeśli właściciel cały dzień pracuje poza domem. 

Niezależna natura tego psa sprawia, że jego szkolenie nie jest łatwe. Jeśli nie widzi on sensu w nauce, szybko się zniechęca. 

Oporny charakter wilczaka czechosłowackiego to jeden z głównych problemów, z którymi mierzą się właściciele tej rasy. Pies nie lubi powtarzać w kółko tych samych ćwiczeń, które nie mają dla niego żadnego sensu. 

By szkolenie zadziałało, konieczne jest znalezienie odpowiedniego źródła motywacji. Nawiązanie relacji opartej na zaufaniu i dobrej współpracy z pewnością zapewni oczekiwany efekt.  Nie należy jednak spodziewać się całkowitego posłuszeństwa, jako że wilczak czechosłowacki dąży przede wszystkim do celu, który sam sobie wyznaczy.

Sposób komunikacji tej rasy jest dość nietypowy. Psy te nie szczekają, jest im to całkowicie obce. Szczekającego wilczaka można usłyszeć niezwykle rzadko.

Instynkt myśliwego w połączeniu z niezależnością czasem skłaniają psa do ucieczki pomimo ogromnego przywiązania do bliskich. Złapawszy trop, zwierzę jest w stanie szybko oddalić się od domu, zwłaszcza jeśli nie zaspokoimy odpowiednio jego potrzeb fizycznych, umysłowych, społecznych i węchowych. 

Samotność to najgorszy wróg wilczaka. Jeśli odizolujemy go od grupy, może zacząć siać zniszczenie. W dodatku podgryzanie to jeden z jego sposobów komunikacji, szczeniaki często więc niszczą to, co znajdą w swoim otoczeniu. 

Jak wiele psów, wilczak czechosłowacki ma ogromny apetyt. Jednak przysmaki nie są dobrym sposobem, by skłaniać go do wykonywania komend. Chętnie zje smakołyki, ale nie potraktuje ich jako źródła motywacji. 

Pies ten jest niezwykle nieufny, a nawet bojaźliwy wobec obcych. Nie lubi szukać zaczepki. Samą swoją obecnością potrafi jednak odstraszyć osoby nie znające tej rasy. 
Ponieważ jednak praktycznie nie szczeka, nie nadaje się na psa ostrzegającego. 

Rasa ta stała się ostatnio bardzo modna. Może być atrakcyjna ze względu na wilczy wygląd, ale nie nadaje się dla każdego. Wilczak czechosłowacki nie będzie dobrym psem dla osób, które mają mało czasu, dużo pracują, często nie ma ich w domu i nie są w stanie skupić się na szkoleniu i socjalizacji psa. 

Wilczak to wyjątkowy pies nie tylko ze względu na wygląd. Jego charakter różni się od innych ras. Przyszły właściciel powinien dobrze poznać jego specyfikę. 

Rasę tę coraz częściej można spotkać w mieście, ale nie nadaje się ona do życia w mieszkaniu. 

Wilczak jest w stanie oswoić się z takim trybem życia, o ile zapewnimy mu liczne spacery na otwartej przestrzeni, ale nie będzie mógł żyć zgodnie ze swoją naturą psa pasterskiego i myśliwskiego. Pies ten lepiej będzie czuł się na wsi (a najlepiej w górach), w domu z ogrodzonym ogrodem.

Bez względu jednak na to, czy żyje na wsi czy w mieście, powinniśmy jak najszybciej zapewnić szczeniakowi jak najwięcej bodźców przez cały okres rozwoju. Socjalizacja powinna zacząć się już w hodowli, dlatego jej wybór jest tak ważny. 

Owczarek czechosłowacki z natury jest aktywny i wytrzymały. Świetnie poradzi sobie w różnych psich dyscyplinach, o ile zadbamy o odpowiedni trening. Tropienie, agility, nauka posłuszeństwa, canicross czy ciągnięcie sań to świetny sposób na wykorzystanie potencjału psa. 

Jest to rasa odpowiednia dla osób doświadczonych, uprawiających sport i dynamicznych, które zaproponują psu różne aktywności. 

Konieczne jest również zapewnienie wilczakowi kilku spacerów dziennie, by zaspokoić jego potrzeby fizyczne, węchowe i społeczne. Ten wytrzymały pies może bez problemów pokonać wiele kilometrów, nie wolno więc ograniczać się do krótkich spacerów po osiedlu. 

Wilczak jest bardzo bojaźliwy w nieznanych sobie sytuacjach. Współczesna selekcja i zaangażowanie pasjonatów sprawiają jednak, że ta cecha charakteru owczarka czechosłowackiego ulega złagodzeniu.

Odpowiednia socjalizacja i wybór szczeniaka z dobrej hodowli to podstawa, choć podróże są dla psa wciąż źródłem stresu i mogą być bardzo problematyczne.

Jeśli kot jest członkiem tej samej grupy społecznej, wilczak dogada się z nim bez problemu. Natomiast obce zwierzęta to zupełnie inna sprawa, górę może tutaj wziąć silny instynkt drapieżnika. 

Od najmłodszego wieku psa trzeba przyzwyczajać do spotkań z innymi gatunkami i kontrolować jego instynkt łowiecki. 

Rasa ta bez problemu dogada się z psami należącymi do tej samej grupy społecznej. Przy pierwszym spotkaniu z obcym psem musimy jednak zachować czujność. 

Owczarek czechosłowacki posługuje się innymi środkami komunikacji niż jego współbracia, dlatego pierwsze spotkania mogą być trudne, bo psy nie są w stanie się porozumieć. 

Dobra socjalizacja szczeniaka umożliwi złagodzenie potencjalnych problemów. 

Dla tej rasy struktura rodziny jest niezwykle istotna. Dzieci traktuje tak jak szczeniaki, wie, że są to istoty uprzywilejowane i delikatne. Pod tym względem doskonale dopasuje się do rodziny. Ma dużo cierpliwości do dzieci, o ile nie będą one próbowały sprawdzać granic jego wytrzymałości. 

Pies ten potrzebuje doświadczonego, dynamicznego właściciela uprawiającego sport. Absolutnie nie nadaje się do siedzącego trybu życia prowadzonego często przez starszych ludzi. 

Owczarek czechosłowacki może tracić bardzo dużo sierści w okresie linienia, wtedy konieczne jest codzienne szczotkowanie. Poza okresem linienia wypadanie sierści jest raczej umiarkowane. 

Długość życia owczarka czechosłowackiego to około 14 lat.

Wilczak czechosłowacki to odporny, wiejski pies. Krzyżówka z wilkiem sprawia, że jest on jeszcze bardziej wytrzymały. 

Dzięki wilczym genom łatwo przystosowuje się do różnych klimatów. W lecie zadbajmy jednak o kącik w cieniu i świeżą wodę.

Sierść wilczaka zimą staje się grubsza, dzięki czemu pies dobrze znosi chłody i brzydką pogodę.

Zrównoważona dieta i odpowiedni wysiłek fizyczny z pewnością pomogą uniknąć nadwagi u tej rasy. 

• dysplazja stawu biodrowego,
• problemy z oczami,
• mielopatia zwyrodnieniowa (porażenie tylnej części ciała).

W 1955 roku Karel Hartl, uważany za ojca rasy, skrzyżował owczarka niemieckiego z wilkiem z rejonu Karpat. Po kilku próbach udało mu się stworzyć nową rasę hodowaną od 1965 roku. W 1982 roku, po wielu perypetiach, Narodowy Komitet Związków Kynologicznych ZSSR uznał wilczaka czechosłowackiego za rasę. Wilczak czechosłowacki i saarlooswolfhond to jedyne krzyżówki psa z wilkiem uznane przez FCI. Saarlooswolfhond został oficjalnie uznany również w 1982 roku.