Saarlooswolfhond

Od wilczej piaskowej do wilczej płowej lub od piaskowej do wilczej brązowej

Sierść jest półdługa. Włos okrywowy twardy i prosty, obfity podszerstek.

Oczy wilczaka Saarloosa są żółte.

Saarlooswolfhond to pies w typie wilka o mocnym, ale nie ciężkim kośćcu i długich kończynach. Oczy są średniej wielkości, lekko ukośne i owalne. Mają czujny i pełen rezerwy, ale nienerwowy wyraz. Uszy są średniej wielkości, szerokie u podstawy, spiczaste, mięsiste i obficie owłosione. Ogon osadzony jest dosyć nisko, w spoczynku noszony szablasto, mało ruchliwy. Może unosić się, gdy pies jest pobudzony lub próbuje odstraszyć przeciwnika.

To czuły pies do towarzystwa, ogromnie przywiązany do swoich bliskich.

Saarlooswolfhond lubi się bawić, ale tylko ze znanymi sobie psami lub ludźmi.

To żywy, energiczny pies, który potrafi zachowywać się spokojnie, jeśli zaspokoimy jego potrzeby.

Saarlooswolfhond jest wrażliwy, przez co niełatwo obdarza zaufaniem. Świadczy to o pewnej inteligencji i silnym instynkcie samozachowawczym.

Wilczak Saarloosa odziedziczył po swoich przodkach prawdziwy instynkt drapieżny.

Saarlooswolfhond jest zdystansowany wobec obcych i nie dąży do kontaktu z nimi. Unika nieznanych sobie sytuacji.

Pies ten ma dumną i niezależną naturę, ale jest bardzo związany z opiekunem.

Saarlooswolfhond stworzony jest do życia w grupie, w związku z czym nie lubi samotności. Izolacja jest wbrew jego naturze.

Pies tej rasy znany jest z tego, że słucha się tylko wtedy, gdy ma na to ochotę, co znacznie utrudnia szkolenie. Jeśli jednak nawiążemy z nim silną relację, możemy osiągnąć dobre efekty. Najważniejsze jest w tym wypadku wzajemne zaufanie.

Saarlooswolfhond jest bardzo cichy.

Instynkt myśliwski psa sprawia, że chętnie rusza on za tropem i ucieka, jeśli jego otoczenie nie jest zabezpieczone.

Samotność i bezczynność mogą spowodować problemy fizyczne i psychiczne u psa tej rasy. Może wtedy zachowywać się destrukcyjnie.

Przysmaki to dobra pomoc przy szkoleniu i socjalizacji naszego pupila.

Saarlooswolfhond unika konfliktów, nie nadaje się zatem na stróża. Jednak większość nieznających rasy osób boi się tych psów przy pierwszym spotkaniu.

Saarlooswolfhond nie jest typowym psem domowym. Ma własny sposób komunikacji i zachowania społeczne. W związku z tym nie nadaje się dla nowicjuszy, którzy mogą nie poradzić sobie z jego niezależną naturą.

Pies tej rasy potrzebuje przestrzeni, powinien mieszkać na wsi. Jest bardzo wrażliwy i źle znosi hałas i tłum.

Saarlooswolfhond nadaje się głównie dla wysportowanych osób, ponieważ jest bardzo energiczny i wytrzymały.

Potrzebuje codziennego wysiłku fizycznego i socjalizacji w różnych środowiskach.

Ze względu na duże rozmiary i wrażliwość psów tej rasy podróżowanie z nimi nie jest łatwe.

Ze względu na duże rozmiary i wrażliwość psów tej rasy podróżowanie z nimi nie jest łatwe.

Rasa ta ma własne kody komunikacyjne, często zupełnie inne niż pozostałe psy. Socjalizację należy zatem rozpocząć jak najwcześniej, by nasz pupil mógł porozumieć się zarówno z bliskimi kuzynami, jak i z rasami kompletnie od niego różnymi.

To zwierzę stadne. By nie czuł się samotny, wilczak Saarloosa powinien mieszkać co najmniej z jednym psem, najlepiej podobnej wielkości.

Pies nadaje się dla rodziny z dziećmi, bo ma cierpliwe usposobienie, ale dzieci muszą szanować jego naturę i umieć zostawić go w spokoju.

Rasa ta nie nadaje się dla osób prowadzących siedzący tryb życia.

Utrata sierści jest umiarkowana.

12 lat

To wytrzymały pies, który może jednak cierpieć na pewne choroby wrodzone.

Pies zmienia sierść na lato, w związku z czym nie boi się wysokich temperatur.

Podwójna szata zapewnia psu dobrą ochronę przed złą pogodą.

Rasa ta nie ma skłonności do nadwagi.

• mielopatia zwyrodnieniowa,
• postępujące zwyrodnienie siatkówki.

Rasę stworzył holenderski hodowca Leendert Saarloss  (1884-1969) przekonany, że psy domowe straciły zbyt wiele naturalnych cech. Skrzyżował on owczarka niemieckiego Gerarda van de Fransenuma z wilczycą o imieniu Fleuri. Chciał stworzyć rasę użytkową, ale o cechach wilka - bardziej odporną i zdrową, o wrażliwszych zmysłach i zbliżonej do wilka budowie. Pierwsze próby stworzenia rasy były nieudane. Psy były nieufne i lękliwe, to cechy, które u wilka są silne i trudno je wyeliminować. Eksperyment zarzucono, ale później wznowiono, co doprowadziło do uznania rasy przez holenderski Kennel Club w 1975 roku. W 1981 r. rasę uznało FCI.