Saarlooswolfhond to obok wilczaka czechosłowackiego, jedna z dwóch ras powstałych ze skrzyżowania owczarka niemieckiego z wikiem. To wierny i godny, zaufania pies, choć zachował wiele cech swojego dzikiego przodka - jest wrażliwy i nieufny, a jednocześnie bardzo przywiązany do swojej rodziny.
Najważniejsze informacje o Saarlooswolfhond
Długość życia :
pomiędzy 11 i 13 lat
Charakter :
Pieszczoch, Łowca
Rozmiar :
duży
Rodzaj szaty :
Długa, Szorstkowłosy
Klasyfikacja FCI
Klasyfikacja FCI
Grupa 1 - Owczarki i inne psy pasterskie, z wyłączeniem szwajcarskich psów do bydła
Sekcja
Sekcja 1 : owczarki
Wygląd
Wielkość dorosłego osobnika
Suka
pomiędzy 60 i 70 cm
Pies
pomiędzy 65 i 75 cm
Waga
Suka
pomiędzy 34 i 36 kg
Pies
pomiędzy 38 i 41 kg
Maść
Od wilczej piaskowej do wilczej płowej lub od piaskowej do wilczej brązowej
Rodzaj szaty
Sierść jest półdługa. Włos okrywowy twardy i prosty, obfity podszerstek.
Kolor oczu
Oczy wilczaka Saarloosa są żółte.
Opis
Saarlooswolfhond to pies w typie wilka o mocnym, ale nie ciężkim kośćcu i długich kończynach. Oczy są średniej wielkości, lekko ukośne i owalne. Mają czujny i pełen rezerwy, ale nienerwowy wyraz. Uszy są średniej wielkości, szerokie u podstawy, spiczaste, mięsiste i obficie owłosione. Ogon osadzony jest dosyć nisko, w spoczynku noszony szablasto, mało ruchliwy. Może unosić się, gdy pies jest pobudzony lub próbuje odstraszyć przeciwnika.
Saarlooswolfhond - charakter
Czuły
To czuły pies do towarzystwa, ogromnie przywiązany do swoich bliskich.
Lubi zabawę
Saarlooswolfhond lubi się bawić, ale tylko ze znanymi sobie psami lub ludźmi.
Spokojny
To żywy, energiczny pies, który potrafi zachowywać się spokojnie, jeśli zaspokoimy jego potrzeby.
Inteligentny
Saarlooswolfhond jest wrażliwy, przez co niełatwo obdarza zaufaniem. Świadczy to o pewnej inteligencji i silnym instynkcie samozachowawczym.
Łowca
Wilczak Saarloosa odziedziczył po swoich przodkach prawdziwy instynkt drapieżny.
Strachliwy/nieufny wobec obcych
Saarlooswolfhond jest zdystansowany wobec obcych i nie dąży do kontaktu z nimi. Unika nieznanych sobie sytuacji.
Niezależny
Pies ten ma dumną i niezależną naturę, ale jest bardzo związany z opiekunem.
Zachowanie
Znoszenie samotności
Saarlooswolfhond stworzony jest do życia w grupie, w związku z czym nie lubi samotności. Izolacja jest wbrew jego naturze.
Posłuszny / łatwo się uczy
Pies tej rasy znany jest z tego, że słucha się tylko wtedy, gdy ma na to ochotę, co znacznie utrudnia szkolenie. Jeśli jednak nawiążemy z nim silną relację, możemy osiągnąć dobre efekty. Najważniejsze jest w tym wypadku wzajemne zaufanie.
Szczekliwy
Saarlooswolfhond jest bardzo cichy.
Skłonność do ucieczek
Instynkt myśliwski psa sprawia, że chętnie rusza on za tropem i ucieka, jeśli jego otoczenie nie jest zabezpieczone.
Skłonność do niszczenia
Samotność i bezczynność mogą spowodować problemy fizyczne i psychiczne u psa tej rasy. Może wtedy zachowywać się destrukcyjnie.
Łakomczuch
Przysmaki to dobra pomoc przy szkoleniu i socjalizacji naszego pupila.
Pies stróżujący
Saarlooswolfhond unika konfliktów, nie nadaje się zatem na stróża. Jednak większość nieznających rasy osób boi się tych psów przy pierwszym spotkaniu.
Pierwszy pies
Saarlooswolfhond nie jest typowym psem domowym. Ma własny sposób komunikacji i zachowania społeczne. W związku z tym nie nadaje się dla nowicjuszy, którzy mogą nie poradzić sobie z jego niezależną naturą.
Tryb życia
Saarlooswolfhond w mieszkaniu
Pies tej rasy potrzebuje przestrzeni, powinien mieszkać na wsi. Jest bardzo wrażliwy i źle znosi hałas i tłum.
Potrzebuje ruchu i ćwiczeń
Saarlooswolfhond nadaje się głównie dla wysportowanych osób, ponieważ jest bardzo energiczny i wytrzymały.
Potrzebuje codziennego wysiłku fizycznego i socjalizacji w różnych środowiskach.
Podróże/łatwość przewożenia
Ze względu na duże rozmiary i wrażliwość psów tej rasy podróżowanie z nimi nie jest łatwe.
Współżycie z innymi
Saarlooswolfhond i koty
Ze względu na duże rozmiary i wrażliwość psów tej rasy podróżowanie z nimi nie jest łatwe.
Saarlooswolfhond i psy
Rasa ta ma własne kody komunikacyjne, często zupełnie inne niż pozostałe psy. Socjalizację należy zatem rozpocząć jak najwcześniej, by nasz pupil mógł porozumieć się zarówno z bliskimi kuzynami, jak i z rasami kompletnie od niego różnymi.
To zwierzę stadne. By nie czuł się samotny, wilczak Saarloosa powinien mieszkać co najmniej z jednym psem, najlepiej podobnej wielkości.
Saarlooswolfhond i dzieci
Pies nadaje się dla rodziny z dziećmi, bo ma cierpliwe usposobienie, ale dzieci muszą szanować jego naturę i umieć zostawić go w spokoju.
Saarlooswolfhond i osoby starsze
Rasa ta nie nadaje się dla osób prowadzących siedzący tryb życia.
Saarlooswolfhond - cena
Cena saarlooswolfhonda w zagranicznych hodowlach średnio wynosi ok. 1000 euro.
Średni miesięczny koszt utrzymania psa to około 200 zł.
Pielęgnacja
Ten wiejski pies nie potrzebuje szczególnej pielęgnacji. Wystarczy szczotkować regularnie jego sierść, by utrzymać ją w dobrym stanie.
Linienie
Utrata sierści jest umiarkowana.
Żywienie
Najlepiej sprawdzi się dieta tradycyjna. Ta rasa to znakomity wybór dla zwolenników żywienia BARF.
Zdrowie
Długość życia
12 lat
Odporność/wytrzymałość
To wytrzymały pies, który może jednak cierpieć na pewne choroby wrodzone.
Odporność na upały
Pies zmienia sierść na lato, w związku z czym nie boi się wysokich temperatur.
Odporność na zimno
Podwójna szata zapewnia psu dobrą ochronę przed złą pogodą.
Skłonność do tycia
Rasa ta nie ma skłonności do nadwagi.
Częste choroby
mielopatia zwyrodnieniowa,
postępujące zwyrodnienie siatkówki.
Ciekawostki
Sierść psa jest inna zimą niż latem. W zimie pojawia się gęsty podszerstek, który latem znika.
Pochodzenie i historia
Rasę stworzył holenderski hodowca Leendert Saarloss (1884-1969) przekonany, że psy domowe straciły zbyt wiele naturalnych cech. Skrzyżował on owczarka niemieckiego Gerarda van de Fransenuma z wilczycą o imieniu Fleuri. Chciał stworzyć rasę użytkową, ale o cechach wilka - bardziej odporną i zdrową, o wrażliwszych zmysłach i zbliżonej do wilka budowie. Pierwsze próby stworzenia rasy były nieudane. Psy były nieufne i lękliwe, to cechy, które u wilka są silne i trudno je wyeliminować. Eksperyment zarzucono, ale później wznowiono, co doprowadziło do uznania rasy przez holenderski Kennel Club w 1975 roku. W 1981 r. rasę uznało FCI.