Alaskan malamute

Dopuszczalne są wszystkie odcienie od szarego do czarnego, wyłącznie z białymi znaczeniami na kończynach, łapach i dolnej części tułowia. Głowa może mieć różne umaszczenia, ale powinny być zawsze symetryczne.

Malamut ma półdługą sierść.

Sierść jest gęsta i gruba z obfitym podszerstkiem.

Oczy są brązowe, jak najciemniejsze. Niebieskie oczy stanowią wadę.

Alaskan malamute to typowy arktyczny pies o wyraźnych cechach szpica. Ma silną i zwartą budowę, proste i mocne kończyny, ogon dobrze owłosiony, noszony nad grzbietem; przypomina powiewające pióro. Uszy są wyprostowane, szeroko rozstawione, lekko skierowane do przodu. Kufa jest długa, nigdy spiczasta. Oczy mają kształt migdała i są ukośnie osadzone. Malamut ma wiele wspólnego z huskym, jednak jest od niego masywniejszy, silniejszy i bardziej uparty. Husky jest szczuplejszy i szybszy, natomiast malamut charakteryzuje się większą wytrzymałością i potrafi ciągnąć cięższe ładunki na dłuższe dystanse.

Alaskan malamute to czuły pies, wierny swojej grupie społecznej, choć czasem może sprawiać wrażenie zdystansowanego.

Psy tej rasy przepadają za zabawą w wieku szczenięcym, nie jest to jednak ulubione zajęcie dorosłych osobników.

Malamut to bardzo spokojny pies, jednak o zdecydowanym temperamencie. Doskonale pasuje do niego określenie „siła spokoju”.

Alaskan Malamute świetnie sprawdza się jako pies pracujący, jednak na co dzień jego inteligencja wyraża się głównie w różnych sztuczkach mających na celu uniknięcie wykonywania poleceń właściciela.

Jak wiele pierwotnych ras psów malamut ma dość silny instynkt łowiecki. W przeszłości wykorzystywano go zresztą nie tylko jako psa pociągowego, ale też myśliwskiego.

Obecnie alaskan malamute nie jest już używany przy polowaniach, bo słabo sprawdza się jako pomocnik. Woli polować samodzielnie, niż współpracować z człowiekiem.

Malamut to bardzo towarzyski pies, który z radością wita nawet nieznanych sobie gości. Psy nieprawidłowo zsocjalizowane mogą wykazywać dystans i nieufność wobec obcych.

Jak wszystkie rasy nordyckie, ta również charakteryzuje się niezależnością i niskim stopniem posłuszeństwa. To rasa, która została w niewielkim stopniu zmodyfikowana przez człowieka. Malamuty są wierne człowiekowi, ale wykazują sporą autonomiczność.

Mimo swej niezależności malamut jako pies tradycyjnie żyjący w stadzie nie lubi zostawać sam. Do dobrego samopoczucia potrzebuje towarzystwa.

Ze względu na swój temperament i północne pochodzenie, pies ten może być trudny do ułożenia, jeśli nie rozpoczniemy szkolenia od razu, gdy trafi on do naszego domu.

W żadnym wypadku nie należy stosować siły, bo może to zaburzyć relację pan-pies. Konieczna jest jednak stanowczość zapewniająca obustronny szacunek. 

Malamuty nie są specjalnie posłuszne, nie ma więc co liczyć na to, że nauczymy ich cyrkowych sztuczek. Wystarczy, jeśli pies przyswoi sobie podstawy dobrego zachowania (przychodzenie na przywołanie, chodzenie na smyczy, pozostawanie bez ruchu). 

Dzięki inteligencji i przyjaznemu nastawieniu psa lekcje mogą być prawdziwą przyjemnością, o ile będą one systematyczne, prowadzone konsekwentnie i w pozytywnym duchu.

Alaskan malamute niemal nie szczeka, komunikuje się jak wilk, wyjąc. Hałaśliwy bywa głównie wtedy, gdy zostaje sam i się nudzi.

Jeśli pies mieszka na zewnątrz, ogród powinien być dobrze ogrodzony. Potrzeba swobody, niezależność i silny instynkt drapieżny malamuta mogą bowiem skłonić go do samodzielnych wycieczek.

Pies źle znosi samotność i izolację, może więc wykazywać dużą skłonność do niszczenia, zwłaszcza jeśli podczas nieobecności właścicieli zostaje w zamkniętej przestrzeni, na przykład w mieszkaniu.

Malamut nie jest bardzo łakomy, ale z pewnością ucieszy się z psich przysmaków stosowanych jako nagroda przy szkoleniu. To zresztą dobre źródło motywacji dla tej upartej rasy.

Malamut jest z natury przyjaźnie nastawiony do człowieka, przez co nie sprawdzi się jako stróż. Jego wygląd może jednak odstraszyć osoby nieznające tej rasy, dzięki czemu pies może w pewnym stopniu bronić domu, nie jest to jednak jego główna funkcja.

Jednak jeśli malamut poczuje, że jego bliscy są w niebezpieczeństwie, będzie próbował zrobić wszystko, by przyjść im z pomocą.

Mimo swej sympatycznej natury i licznych zalet, alaskan malamute nie jest psem dla każdego. Bywa uparty i nieposłuszny, z łatwością zdominuje niedoświadczone osoby. 

Malamuty potrzebują doświadczonych, wysportowanych właścicieli, którzy będą w stanie zaspokoić ich liczne potrzeby.

Pies jest w stanie dostosować się do miejskiego życia, jeśli jego właściciele mogą wychodzić z nim kilka razy dziennie i zapewnić mu uprawianie psich sportów. Jego idealnym otoczeniem jest jednak wieś. 

Malamut jest niezwykle wytrzymały i może mieszkać na zewnątrz nawet podczas złych warunkach pogodowych. Dom z ogrodem sprawdzi się zatem najlepiej.

Alaskan malamute to największy i najsilniejszy z psów zaprzęgowych, potrzebuje dużej dawki stymulacji fizycznej i umysłowej.

Zwykłe spacery po osiedlu to dla niego za mało, z pewnością nie wystarczy mu też czas spędzany w zamkniętym ogrodzie. 

Pies może uprawiać agility lub dog dancing, ale najlepiej sprawdzi się w sportach zaprzęgowych. Świetnie poradzi sobie również w dyscyplinach związanych z tropieniem. 

Z uprawianiem sportów powinniśmy poczekać, aż szczeniak alaskan malamute skończy rosnąć, by uniknąć problemów z rozwojem fizycznym dotyczących dużych ras.

Rozmiary malamuta utrudniają podróżowanie i wymagają dobrej organizacji, a także odpowiedniej socjalizacji i edukacji naszego pupila.

Ze względu na silny instynkt myśliwski psy tej rasy raczej nie są w stanie spokojnie współżyć z kotami.

Wydaje się, że malamut jako pies żyjący w stadzie powinien dobrze dogadywać się ze swoimi współbraćmi. 

W praktyce jednak osobniki tej samej płci miewają problem z komunikacją. W przypadku psów o silnym charakterze zaleca się kastrację przed osiągnięciem dojrzałości, by ograniczyć szkody i uniknąć konfliktów.

Pies ten cierpliwie znosi obecność dzieci, chociaż nie przepada za zabawą z nimi. Ze względu na rozmiary psa uważajmy na małe dzieci, które mogą zachowywać się wobec naszego pupila zbyt gwałtownie.

Ten silny, uparty pies o dużym zapotrzebowaniu na ruch absolutnie nie nadaje się do siedzącego trybu życia.

W okresie linienia malamut ten traci ogromne ilości sierści. W tym czasie należy szczotkować psa codziennie, by usunąć jak najwięcej martwej sierści..

Długość życia alaskan malamuta to około 13 lat.

Malamut to wiejski, niezwykle wytrzymały pies. 

Mimo że w lecie pies traci dużo sierści, kiepsko znosi duże upały. W tym okresie należy zatem zapewnić mu świeżą wodę i miejsce w cieniu.

Dzięki grubej sierści malamut jest odporny na najtrudniejsze warunki pogodowe.

Ten aktywny i wysportowany pies nie będzie nadmiernie przybierał na wadze, o ile zapewnimy mu odpowiednią dawkę ruchu i właściwą dietę.

• Dysplazja stawu biodrowego 
• Lipoma (łagodny guz tkanki tłuszczowej)
• Achondroplazja (karłowatość, deformacja kości długich)
• Łysienie X
• Polineuropatia (problem neurologiczny)

Alaskan Malamute to jedna z najstarszych ras pierwotnych. Ten pochodzący z Alaski pies został „stworzony” przez plemię Malemutów, któremu zawdzięcza też nazwę. Plemię to polowało na karibu, zwierzęta, które opuściły te tereny krótko przed gorączką złota, zostawiając ludzi bez środków do życia. Pierwsi Amerykanie przybyli na Alaskę napotkali więc tylko kilka osobników tej rasy. Sprowadzili je do Stanów Zjednoczonych i zrekonstruowali rasę w znanej obecnie formie. FCI oficjalnie uznało rasę w 1953 roku.