Leonberger

• żółty (lwia)
• rudy
• rudobrązowy
• dopuszczalny piaskowy
• czarny na masce

Sierść jest średnio miękka, mocno przylegająca, z obfitym podszerstkiem. Włos jest prosty, choć dopuszczalne są niewielkie fale.

• jasno brązowe
• brązowe
• ciemnobrązowe 

Leonberger jest dużym psem, „olbrzymem” o muskularnej, proporcjonalnej, ale i eleganckiej sylwetce. Głowa jest lekko „wysklepiona”, z czaszką węższą niż u bernardyna - rasy, od której prawdopodobnie wywodzi się leonberger. Stop jest lekko zaznaczony. Uszy opadają płasko po bokach głowy. Plecy są umięśnione, a kończyny mocne. Ogon opadajacy, nigdy zawinięty nad grzbietem.

Ten duży i z pozoru groźnie wyglądający pies jest czułym, lojalnym i wiernym czworonogiem, który bardzo mocno przywiązuje się do właściciela. Uwielbia spędzać z nim czas i chciałby towarzyszyć mu niemal nieustannie. Zdecydowanie nie nadaje się wyłącznie na stróża, który pilnuje mienia. najlepiej czuje się w towarzystwie rodziny. 

Leonberger lubi się bawić i mimo swojej wielkość jest dość aktywny. Jego ulubioną formą rozrywki bez wątpienia jest pływanie, dlatego warto pozwalać mu w miarę możliwości na częste kąpiele wodne. Do zabaw na co dzień w przypadku tej rasy najlepiej sprawdzają się naturalne gryzaki oraz mocne i duże plastikowe zabawki, a także sznury i piłki.

Choć z pozoru wygląda groźnie, przez co bywa uznawany za groźnego psa, tak naprawdę leonberger jest bardzo spokojnym czworonogiem, któremu do pełni szczęścia wystarcza rola pupila całej rodziny. Jako dobry stróż reaguje tylko w razie konieczności.

Leonberger jest inteligentnym i pojętnym psem, który odpowiednio zmotywowany jest w stanie wiele się nauczyć. Ma bardzo dobrą pamięć. Chętnie bierze udział w szkoleniach. Za sprawą dobrego węchu, bardzo dobrze odnajduje się na kursach z zakresu tropienia i szkoleniach ratowniczo – poszukiwawczych. 

Psy należące do tej rasy poza świetnym węchem odznaczają się też dobrym instynktem tropiącym. Wyprowadzane na spacer do lasu lubią pójść tropem dzikiej zwierzyny, dlatego należy bardzo rozważnie spuszczać je ze smyczy, przebywając na wolnym terenie. 

Leonberger jest psem odważnym, a przez to dobrym stróżem. Jak na takiego przystało wobec osób obcych zachowuje dystans. Jeśli jednak są one akceptowane przez członków rodziny, szybko zyskują też uznanie czworonoga, który wobec nich zaczyna zachowywać się przyjacielsko.

Ten pewny siebie górski molos bywa niezależny. Jednak dość flegmatyczny temperament leonbergera w połączeniu z silnym przywiązaniem i lojalnością wobec właściciela czyni go posłusznym czworonogiem. 

Czuły charakter leonbergera sprawia, że pies ten bardzo źle znosi samotność. Nie nadaje się do życia w odpodobnieniu. Potrzebuje stałego kontaktu z właścicielem i pozostałymi członkami rodziny.

Leonberger jest psem bardzo pojętnym, który szybko przyswaja nowe umiejętności. Potrzebuje jednak pozytywnej motywacji do współpracy. Łagodnie lecz stanowczo traktowany i często nagradzany staje się posłusznym i chętnym do nauki zwierzakiem.

Jak każdy dobry stróż, leonberger jest czujny i spostrzegawczy. Jeśli go coś zaniepokoi lub poczuje zbliżające się zagrożenie z pewnością głośno zaalarmuje o nim właściciela, co biorąc pod uwagę wielkość psa może być dość donośnym komunikatem.

Pomimo tego, że leonberger bardzo mocno przywiązuje się do właściciela, wyprowadzając go na spacer, szczególnie poza miasto, nie można zapominać o jego myśliwskim instynkcie. Spuszony ze smyczy może pójść tropem zwierzyny. Dlatego też podczas wspólnych spacerów z nim warto zachować dużą dozę ostrożności.

Jak każdy duży pies leonberger znajdując się na niewielkiej przestrzeni, nawet przez nieuwagę może wyrządzić szkodę, przedmiotom znajdującym się  w jego otoczeniu. Trudno jednak uznać go za niszczyciela, choć może zdarzyć, że znudzony zacznie psocić, domagając się w ten sposób uwagi właściciela. 

Leonberger to pies cieszący się dobrym apetytem. Uwielbia przysmaki i mógłby się nimi delektować bez żadnych ograniczeń. Dlatego też jego żywienie oraz szkolenia z wykorzystaniem nagród w postaci przysmaków powinny opierać się na racjonalnym podejściu.

Psy należące do rasy leonberger są bardzo dobrymi i skutecznymi stróżami. Nie wykazują nadmiernej pobudliwości ani skłonności do agresji. Spokojnie pilnują swojego terytorium i starają się odstraszyć potencjalnego intruza samą swoją posturą, zachowując zimną krew niemalże do ostatniego momentu. Jednocześnie są też bardzo odważne. Zaatakowane potrafią się skutecznie bronić.

Wychowanie i ułożenie leonbergera nie jest szczególnie wymagające. Nie trzeba więc posiadać specjalistycznych umiejętności trenerskich. Zasadniczo wystarcza podstawowa wiedza z zakresu mechanizmów zachowania i psiej psychiki połączona z łagodnym, lecz stanowczym zachowaniem. Jednak nie należy zapominać, że leonberger jest dużym i bardzo silnym psem, dlatego z pewnością nie każdy będzie w stanie nad nim zapanować, chociażby podczas spacerów.

Jak każdy olbrzym leonberger raczej nie nadaje się do życia w mieszkaniu. Tak duże psy najlepiej czują się w domu z dużym ogrodem, gdzie do swojej dyspozycji mają dużą przestrzeń.

Pomimo swoich rozmiarów i pozornej ociężałości leonberger jest psem dość aktywnym. Uwielbia pływanie i spacery oraz wszelkie zabawy ruchowe, pod warunkiem, że nie będą zanadto męczące. Z całą pewnością nie nadaje się jednak do sportów wyczynowych. Nie sprawdzi się też jako kompan wspólnych biegów, czy też jazdy na rowerze.

Aby dobrze czuł się w podróży leonberger musi zostać wcześnie socjalizowany. Należy też odpowiednio wcześnie oswoić go z akcesoriami wykorzystywanymi do bezpiecznego transportu zwierzęcia. Nie można zapominać o tym, że podróż z takim olbrzymem bez wcześniejszego przygotowania może być kłopotliwa.

Leonberger akceptuje wszystkie zwierzęta żyjące w jego otoczeniu, także koty. Odnosi się w stosunku do nich przyjacielsko i nie wywołuje domowych konfliktów. 

Najczęściej leonberger odnosi się w sposób tolerancyjny do innych psów. Może zdarzyć się jednak, że wobec przedstawicieli tej samej płci będzie zachowywał się agresywnie.

Leonberger jest cierpliwy wobec dzieci. Zachowuje się wobec nich przyjacielsko i jest im oddany, podobnie jak pozostałym członkom rodziny. Lubi się też z nimi bawić. Nie można jednak pozostawiać go samego z małymi dziećmi, gdyż swoim rozmiarem nawet niechcący mógłby wyrządzić im krzywdę. Dzieci nie powinny go także wyprowadzać na spacery, gdyż jest to pies bardzo silny, z utrzymaniem którego mogłyby sobie nie poradzić.

Leonberger kocha wszystkich członków rodziny, także seniorów. Podobnie jednak jak w przypadku dzieci, osoby starsze powinny zachowywać się ostrożnie w kontakcie z nim, nie zapominając o ogromnej sile jaka w nim drzemie.

Okres linienia u leonbergerów przypada dwa razy do roku – wiosną i jesienią.

Średnia długość życia leonbergera wynosi około 9 – 12 lat.

Leonbergery zasadniczo cieszą się dobrym zdrowiem. Są też odporne na warunki atmosferyczne, choć należy chronić je przed upałami. Najczęściej zmagają się z chorobami charakterystycznymi dla dużych psów.

Odporność tych psów na upały jest niska

Dzięki obfitemu podszerstkowi, leonberger jest odporny na niskie temperatury. 

Te ogromne psy, mają również ogromny apetyt, a co za tym idzie skłonność do tycia. 

• rozszerzenie i skręt żołądka
• dysplazja stawów biodrowych i łokciowych
• kardiomiopatia rozstrzeniowa
• osteosarcoma
• polineuropatia
• postępujący zanik siatkówki
• wady ustawienia powieki

Według jednej z teorii dotyczących opisów rasy, leonbergery są potomkami występujących w średniowieczu na terenie Alp dogów tybetańskich. Inna teoria głosi, że leonberger powstał ze skrzyżowania nowofunlanda z bernarndynem i pirenejskim psem górskim. 

Nazwa rasy pochodzi od nazwy miasta niemieckiego – Leonberg. Pierwsze wzmianki o niej pojawiły się w księgach wstępnych w 1846 roku, natomiast na wystawie po raz pierwszy zagościła w 1865 roku. W Polsce pierwsi przedstawiciele leonbergów pojawili się w latach 30 – tych ubiegłego wieku. Popularność w naszym kraju rasa uzyskała jednak dopiero po II wojnie światowej. Rasa została oficjalnie uznana przez FCI w 1955 roku.