Mastif hiszpański

Dopuszczalne są wszystkie kolory, ale najczęściej spotyka się umaszczenie żółte, płowe, rude i czarne, a także pręgowane lub łaciate.

Mastif hiszpański ma półdługą sierść.

Sierść jest gruba, twarda w dotyku i gładka. Nieco inna na klatce piersiowej i bokach.

Oczy koloru orzechowego, najbardziej pożądane ciemne.

Mastif hiszpański to proporcjonalny, duży i ciężki pies o budowie brachycefalicznej i o zwartym kośćcu. Głowa jest duża, stosunek czaszki do kufy to 6/4. Czaszka i kufa, oglądane z góry, muszą być graniaste. Linie profilu są lekko rozbieżne. Oczy są małe w stosunku do czaszki, mają kształt migdałowaty. Uszy średniej wielkości, trójkątne, płaskie i zwisające. Kończyny są silne i dobrze umięśnione. Ogon bardzo gruby u nasady, osadzony średnio wysoko, mocny i giętki. Sięga stawu skokowego.

Mastif hiszpański bardzo przywiązuje się do swoich bliskich. Mimo że wydaje się nieco zdystansowany, potrafi okazywać czułość.

Zabawy wymagające dużego wysiłku fizycznego nie są odpowiednie dla tej rasy. Świetnie sprawdzą się natomiast aktywności stymulujące intelekt i węch psa, zapewniające mu interakcję z członkami grupy społecznej.

Mastif hiszpański to spokojny pies, który po ukończeniu 15 miesiąca życia osiąga niezwykle zrównoważone usposobienie. Szczeniaki bywają natomiast bardzo żywiołowe. 

To mądry pies wykorzystujący swoje zdolności na rzecz członków rodziny, których darzy wielkim szacunkiem i wobec których jest niezwykle lojalny.

Mastif hiszpański stworzony jest do stróżowania, nie będzie więc dobrym myśliwym. Za ofiarę może uznać wyłącznie intruzów, którzy próbują wejść nieproszeni na jego terytorium.

Mimo zrównoważonego usposobienia niektóre osobniki tej rasy bywają wyjątkowo zdystansowane, a ich nieśmiałość może przemienić się w agresję, jeśli szczeniak nie zostanie prawidłowo zsocjalizowany.

Pies ten jest bardzo czuły wobec swojej rodziny, ale zachowuje pewną niezależność. Jako stróż, samodzielnie musi analizować sytuację i podejmować adekwatne do niej działania. 

Nawet z odległości stale obserwuje bliskich, ponieważ potrzebuje ciągłego kontaktu z nimi.

Pies może zostawać sam, zwłaszcza jeśli przyzwyczaimy go do tego od młodego wieku, potrzebuje jednak obecności człowieka. Lubi być blisko swojego przewodnika.

Szczeniak musi przyswoić zasady współżycia i podstawy wychowania, by nauczyć się funkcjonować w ludzkim świecie. 

Mastif hiszpański bywa uparty i nie zawsze łatwo go zmotywować, ale silna relacja między opiekunem a psem, oparta na zaufaniu i poszanowaniu potrzeb psa, powinna zapewnić uzyskanie satysfakcjonujących efektów. 

Szkolenie w żadnym wypadku nie może być brutalne. Pies jest ogromny, ale jednocześnie wrażliwy, dlatego do jego ułożenia konieczne są łagodne metody. 

Ze względu na rozmiary psa jego właściciel musi za pomocą stosownych komend umieć zapanować nad pupilem w każdych warunkach (m.in. komendy do mnie, ostań, równaj, puść, itp.).

To pies stróżujący, w hałaśliwym otoczeniu szczeka często, gdy tylko usłyszy podejrzany dźwięk. Odpowiednia socjalizacja i szkolenie pomogą kontrolować instynkt psa i ograniczyć szczekanie.

Ten obronny pies co do zasady nie podejmuje prób ucieczki. Za bardzo zależy mu na możliwości ochrony swoich bliskich.

Szczeniak tej rasy może niszczyć przedmioty. Zwłaszcza że bywa bardzo niezręczny.

Mastif hiszpański je bardzo dużo. Konieczna jest zbilansowana dieta, by pies nie przybrał nadmiernie na wadze. 

To urodzony stróż, który potrafi zrobić wrażenie na intruzach. Świetnie sprawdzi się w tej roli.

Rasa ta jest na etapie odtwarzania, ciężko więc znaleźć idealne osobniki. Nie jest to pies dla nowicjuszy, ale może stanowić fascynujące wyzwanie dla osób, które marzą o molosie z długą historią i dużym potencjałem.

Życie w mieszkaniu może spowodować u tej rasy liczne problemy wychowawcze. Do dobrego samopoczucia mastif hiszpański potrzebuje przestrzeni.

Najlepiej sprawdzi się dom z ogrodem na wsi, gdzie pies będzie mógł spokojnie rozprostować łapy i pełnić rolę stróża. 

Mastif hiszpański może żyć na zewnątrz i wewnątrz, ale do właściwego rozwoju potrzebuje kontaktu z ludźmi, powinien więc nocować pod jednym dachem ze swoim właścicielem.

Pies ten nie jest typem sportowca. Jest wytrzymały, dzięki czemu dobrze znosi długie wędrówki u boku swojego pana. 

Potrzebuje co najmniej dwóch spacerów dziennie, które zapewnią mu odpowiedni wysiłek fizyczny, a także bodźce społeczne i węchowe. 

Nie nadaje się natomiast do regularnego uprawiania sportu, nie zniesie bowiem intensywnego wysiłku.

Ze względu na rozmiary psa podróżowanie z nim to prawdziwe wyzwanie. Wyjazd na wakacje wymaga dokładnej organizacji, odpowiedniego miejsca w bagażniku i hotelu akceptującego tak duże psy.

Zwierzaki powinny dojść ze sobą do porozumienia. Udany związek między psem tej rasy i kotem będzie tym bardziej prawdopodobny, jeśli razem dorastają.

Pies ten jest bardzo cierpliwy, porozumienie z innymi psami nie powinno stanowić problemu, o ile szczeniak zostanie poddany właściwej socjalizacji i będzie dobrze rozumiał zasady „psiej etykiety”. Wbrew pozorom to także świetny kompan małych psów.

Pies jest spokojny i cierpliwy, może więc mieszkać z dziećmi. Uważajmy jednak na jego olbrzymie rozmiary. Nawet niechcący mastif hiszpański może zachować się zbyt gwałtownie lub niezręcznie, czyniąc tym samym szkody. 

Mimo że psy tej rasy są bardzo spokojne, nie będą właściwym wyborem dla osób starszych. Jeśli właściciel nie jest w stanie kontrolować mastifa hiszpańskiego, może on stać się niebezpieczny. 

Mastif hiszpański traci umiarkowaną ilość sierści, wypadanie nasila się w okresie linienia, kiedy konieczne jest częstsze szczotkowanie.

Długość życia mastifa hiszpańskiego to około 11 lat.

Szczeniak jest dość wrażliwy, ale dorosły pies wykazuje dużą odporność.

Pies pochodzi z gorącego kraju, nie boi się więc upałów.

Mimo gęstej sierści mastif hiszpański kiepsko znosi zimno. Zaleca się, by nocował w cieple.

Jeśli pies ma za mało ruchu, a posiłki są zbyt obfite, może przybierać na wadze.

• dysplazja stawu biodrowego,
• skręt żołądka,
• zapalenie uszu,
• leiszmanioza (choroba pasożytnicza).

To bardzo stara rasa, pochodząca, podobnie jak wszystkie molosy, od molosa tybetańskiego, który trafił do Europy przez Azję Mniejszą. Sądzi się, że mastif hiszpański był używany przez pasterzy już 4000 lat temu, uważany jest więc za najstarszą rasę powstałą w Hiszpanii. Natura i klimat tego kraju zmuszały pasterzy do przemieszczania się ze stadami nieraz na bardzo oddalone pastwiska.

Przez wiele stuleci mastif hiszpański pilnował bydła, zwłaszcza owiec merynosowych, których historia jest ściśle związana z tą rasą. Stopniowe zanikanie działalności pasterskiej we współczesnych czasach doprowadziło do niemal zupełnego wyginięcia mastifów hiszpańskich. Obecnie rasa jest w trakcie rekonstrukcji, która przebiega z problemami, nie udało się jeszcze uzyskać jednolitego typu psów.