Hovawart

Maść może być czarna podpalana, czarna i blond.

Sierść jest przylegająca i lekko pofalowana, podszerstek jest skąpy.

Oczy są ciemnobrązowe.

Jest to pies średnich rozmiarów o lekko wydłużonej sylwetce. Głowa jest mocna, z zaokrąglonym czołem. Stop wyraźnie zaznaczony. Oczy są owalne, nie mogą być wypukłe, ani głęboko osadzone. Uszy są wysoko osadzone, szeroko rozstawione, trójkątne. Lekko przylegają do policzków, a ich końce są zaokrąglone. Ogon sięga stawu skokowego, ale nie dotyka ziemi. W zależności od nastroju psa może być noszony wysoko i zakręcony nad grzbietem, albo zwisać nisko.

To bardzo przyjazny pies, niezwykle związany z członkami rodziny.

Hovawart świetnie sprawdzi się jako towarzysz dziecięcych zabaw.

To łagodny i delikatny pies, który wykazuje ogromny entuzjazm, jeśli zaproponujemy mu ciekawe zajęcie.

Hovawart to wszechstronny pies pracujący o licznych zdolnościach.

Pies ten wykorzystuje swój fenomenalny węch do szukania i ratowania, raczej nie wykorzystuje się go do polowań.

Hovawart jest czujny, ale nie okazuje agresji bez powodu. To serdeczny gospodarz, chyba że zauważy niebezpieczeństwo.

To duży, wiejski pies, który potrzebuje jednak regularnych kontaktów z człowiekiem.

Jeśli szczenię przyzwyczajane jest do samotności stopniowo i konsekwentnie, spokojnie zniesie nieobecności właścicieli. Nie powinny być one jednak zbyt długie.

Hovawart jest bardzo inteligentny, szybko uczy się, czego od niego oczekujemy, o ile postępujemy konsekwentnie i stosujemy przyjazne metody szkolenia.

Uwielbia się uczyć i sprawiać przyjemność swojemu opiekunowi. Szkolenie i socjalizację należy zacząć jak najwcześniej, by pies mógł rozwinąć swój zrównoważony temperament.

Jako dobry stróż i pies obronny hovawart używa szczekania świadomie, by ostrzec i odstraszyć intruza.

Pies ten nie jest uciekinierem.

Jeśli hovawart będzie skazany na długotrwałą samotność, do tego będzie się nudził i frustrował, może narobić szkód materialnych pomimo tego, że co do zasady ma on spokojne usposobienie.

Hovawart lubi jeść, nie wolno stymulować go po posiłku, by uniknąć skrętu żołądka.

To doskonały stróż, który umie odstraszyć, ale nigdy nie atakuje bez powodu. Niezwykle pewny siebie, ochroni swoją rodzinę przed każdym zagrożeniem.

Jeśli zadbamy o jego odpowiednie szkolenie i socjalizację, dobrze sprawdzi się jako pierwszy pies.

Jeśli zapewnimy psu wystarczająco dużo ruchu, może żyć w mieszkaniu. Jednak najlepszym rozwiązaniem w jego przypadku będzie dom z ogrodem na wsi.

To pies pracujący, który potrzebuje stymulacji fizycznej, a przede wszystkim umysłowej. Musimy zapewnić mu różne aktywności, takie jak tropienie, mantrailing, dog dancing, canicross, itd.

Po odpowiednim szkoleniu pies ten może podróżować samochodem. Jednak ze względu na jego rozmiary korzystanie z innych środków transportu może być problematyczne.

By życie pod jednym dachem z kotem było spokojne i bezpieczne, szczeniak musi z nim dorastać.

Spotkania powinny być regularne, pozytywne i kontrolowane, by pies mógł odpowiednio porozumieć się ze swoimi współbraćmi.

To świetny towarzysz zabaw dla dzieci, ale muszą go one traktować z szacunkiem, by uniknąć niebezpiecznych incydentów.

Siła psa i jego zapotrzebowanie na ruch nie idą w parze z trybem życia osób w starszym wieku.

Podczas linienia konieczne jest codzienne szczotkowanie.

Długość życia hovawarta szacowana jest na 13 lat.

To wytrzymały pies, który miewa jednak problemy właściwe dużym rasom.

Hovawart może źle znosić upały, konieczne jest dostosowanie w tym okresie jego codziennej aktywności do warunków panujących na zewnątrz. Podstawa to dostęp do świeżej, chłodnej wody i zacienione miejsce do odpoczynku.

Mimo skąpego podszerstka pies ten nie boi się złej pogody ani zimna.

Psu należy zapewnić zrównoważoną dietę, by uniknąć nadwagi niebezpiecznej dla jego stawów.

-    Dysplazja stawu biodrowego
-    Mielopatia zwyrodnieniowa

To bardzo stara, szanowana rasa wymieniana w wielu prawniczych tekstach średniowiecznych. Według Der Schwabenspiegel (1380) osoby, które próbowały zabić psa tej rasy, karane były wysoką grzywną. Rasa niemal wyginęła po I wojnie światowej, ocalił ją naukowiec K.F. König. FCI oficjalnie uznało ją w 1955 roku.