Pirenejski pies górski

Biała lub biała z łatami szarymi, bladożółtymi lub pomarańczowymi.

Szata jest długa, gęsta, przylegająca i miękka z gęstym podszerstkiem.

Brązowo-bursztynowe

Pirenejski pies górski to dużych rozmiarów pies o mocnej, a jednocześnie eleganckiej sylwetce. Głowa jest niezbyt duża w porównaniu do ciała, po bokach raczej płaska, o lekko wypukłej czaszce. Szeroka, dość długa kufa zwęża się ku końcowi. Stop jest słabo zaznaczony. Oczy są raczej małe, lekko skośne, mają inteligentny i kontemplacyjny wyraz. Również dość małe, trójkątne uszy zaokrąglają się na końcach i osadzone są na wysokości oczu. Opadają płasko po bokach głowy. Kończyny są proste i silne. Na tylnych kończynach występują podwójne wilcze pazury.

Duży pies pirenejski, jak czasem bywa nazywany, jest przyjazny, łagodny i czuły, ale wyłącznie wobec bliskich.

Uważajmy na zabawy ze szczeniakiem, ponieważ jego kości są delikatne.

Pies tej rasy to prawdziwa siła spokoju. Mimo niewzruszonego wyglądu nigdy nie traci czujności.

Pirenejski pies górski jest bardzo bystry i potrafi dostosować swoje zachowanie do sytuacji.

Wobec małych zwierząt pies może okazywać instynkt drapieżny.

Pirenejski pies górski ufa wyłącznie swojemu panu i bliskim.

Pies ten jest bardzo przywiązany do właściciela i broni go, co nie przeszkadza mu być wyjątkowo niezależnym.

Dzięki niezależnemu usposobieniu, rasa pirenejski pies górski dobrze znosi nieobecność właścicieli, ale do prawidłowego rozwoju potrzebuje kontaktu z ludźmi.

Szkolenie należy rozpocząć bardzo wcześnie, by później móc poradzić sobie z dorosłym osobnikiem. Najważniejsza jest nauka chodzenia na smyczy i przychodzenia na zawołanie.

Pirenejski pies górski może szczekać, by obronić dom i jego mieszkańców.

Niezależna natura tej rasy psów może je skłaniać do wycieczek po okolicy. Dotyczy to szczególnie czworonogów, które nie mają wystarczającej dawki ruchu i stymulacji.

Ten ogromny pies może niechcący być nieostrożny i zbroić coś mimo woli.

Przysmaki mogą pomóc przy szkoleniu.

To świetny stróż, jako pies pasterski od zawsze wykorzystywany do tego celu. Odstrasza głównie dzięki swoim rozmiarom i silnemu instynktowi obronnemu. Nie zaleca się wzmacniania tego instynktu, by pies nie stał się agresywny.

Nie liczmy na to, że nasz towarzysz będzie przypominał bohatera filmu „Bella i Sebastian”. Wymaga to ogromnej pracy. Rasa ta w żadnym wypadku nie nadaje się dla nowicjuszy, którzy mogą sobie z nią nie poradzić.

Ze względu na swoje rozmiary pies nie nadaje się do życia w mieszkaniu. Najlepiej będzie się czuł w bliskim kontakcie z naturą.

Zanim pies rozpocznie intensywny wysiłek fizyczny, powinien zakończyć okres wzrostu, ale dorosły osobnik świetnie się sprawdzi podczas długich wędrówek, może nawet ciągnąć zaprzęg.

Podróżowanie z tym olbrzymem nie jest łatwe. Wymaga dokładnej organizacji oraz odpowiedniego szkolenia i socjalizacji.

Pies tej rasy ma naturę drapieżnika, przez co nie nadaje się do mieszkania z kotami czy innymi zwierzętami domowymi.

Zwierzak ten wymaga jak najwcześniejszej socjalizacji, by nie stał się agresywny wobec innych psów.

To dobry pies rodzinny, ale pamiętajmy, że jest bardzo silny, co może prowadzić do wypadków.

Ten silny zwierzak nie nadaje się dla starszych osób.

Utrata sierści jest umiarkowana.

Dlugość życia pirenejskiego psa górskiego to około 11 lat.

Pirenejskie psy górskie żyją dość długo, biorąc pod uwagę gabaryty tych czworonogów. Konieczny jest jednak ścisły nadzór rozwoju kości u szczeniaka.

Pies może źle znosić upały, w tym czasie potrzebuje schronienia w chłodnym miejscu.

Podwójna szata zapewnia psu dobrą ochronę przed złą pogodą.

Rasa ta nie ma skłonności do tycia.

• syndrom Wobblera,
• polineuropatia z porażeniem krtani,
• dysplazja stawu biodrowego,
• zespół skręcenia / rozszerzenia żołądka.