Pirenejski pies górski to duży czworonóg o grubym, białym futrze, który jest wykorzystywany do obrony stad w górach. To inteligenty, spokojny i czuły pies wobec swoich najbliższych, choć wobec obcych jest nieufny i zachowuje dystans. To bardzo stara rasa, wykorzystywana przez pasterzy żyjących na terenach dzisiejszej południowej Francji od wielu stuleci.
Najważniejsze informacje o Pirenejski pies górski
Długość życia :
pomiędzy 10 i 12 lat
Charakter :
Inteligentny
Rozmiar :
duży
Rodzaj szaty :
Długa
Cena :
pomiędzy 300 zł i 4500 zł
Klasyfikacja FCI
Klasyfikacja FCI
Grupa 2 - Pinczery i sznaucery, molosy, szwajcarskie psy górskie i do bydła, pozostałe rasy
Sekcja
Sekcja 3 : Szwajcarskie psy pasterskie
Wygląd
Wielkość dorosłego osobnika
Suka
pomiędzy 65 i 75 cm
Pies
pomiędzy 70 i 80 cm
Waga
Suka
pomiędzy 50 i 59 kg
Pies
pomiędzy 56 i 64 kg
Maść
Maść pirenejskich psów górskich jest biała lub biała z szarymi, bladożółtymi lub pomarańczowymi łatami. Najbardziej pożądane są łaty szare (borsucze). Występują na uszach, głowie, nasadzie ogona, a czasem także na tułowiu.
Rodzaj szaty
Szata psów tej rasy jest długa (najdłuższa wokół szyi i na ogonie), bardzo gęsta, przylegająca, lekko szorstka, z gęstym podszerstkiem.
Kolor oczu
Oczy pirenejskiego psa górskiego mają barwę brązowo-bursztynową.
Opis
Pirenejski pies górski to dużych rozmiarów czworonóg o mocnej, ale jednocześnie bardzo eleganckiej sylwetce. Głowa jest niezbyt duża w porównaniu do ciała, po bokach raczej płaska, o lekko wypukłej czaszce. Szeroka, dość długa kufa zwęża się ku końcowi. Stop jest słabo zaznaczony. Oczy małe, lekko skośne, o inteligentnym, łagodnym wyrazie. Również dość małe, trójkątne uszy zaokrąglają się na końcach i osadzone są na wysokości oczu. Opadają płasko po bokach głowy. Kończyny są proste i silne. Na tylnych kończynach występują podwójne wilcze pazury.
Pirenejski pies górski - charakter
Czuły
Duży pies pirenejski, jak czasem bywa nazywany, jest przyjazny, łagodny i czuły, ale wyłącznie wobec swoich bliskich. W stosunku do obcych, choć nie jest agresywny bez powodu, zachowuje dystans.
Lubi zabawę
Pirenejski pies górski, szczególnie w okresie szczenięcym, lubi się bawić i z pewnością chętnie podejmie aktywność, jeśli będzie ona ciekawa i dostosowana do jego potrzeb.
Spokojny
Pies tej rasy to prawdziwa siła spokoju. Jest zrównoważony i czujny. Jeśli wszystkie jego potrzeby będą zaspokojone, w domu nie będzie sprawiał kłopotów.
Inteligentny
Pirenejski pies górski jest bardzo bystry i potrafi dostosować swoje zachowanie do sytuacji. To inteligentny pies, któremu można powierzyć ważne zadanie.
Łowca
Wobec małych zwierząt pies może przejawiać instynkt łowiecki. Nie jest natomiast, i nigdy nie był, typowym psem myśliwskim.
Strachliwy/nieufny wobec obcych
Pirenejski pies górski ufa wyłącznie swojemu opiekunowi i bliskim. To bardzo odważny pies, ale wobec obcych zachowuje spory dystans. Nie mogą oni liczyć na ciepłe powitanie z jego strony.
Niezależny
Pies ten bardzo przywiązuje się do właściciela i broni go, co nie przeszkadza mu jednak być wyjątkowo niezależnym czworonogiem. Został bowiem stworzony do tego, by samodzielnie pilnować i bronić stad.
Zachowanie
Znoszenie samotności
Dzięki spokojnemu usposobieniu i wrodzonej niezależności rasa pirenejski pies górski dobrze znosi nieobecność właścicieli, ale do prawidłowego rozwoju i pełni szczęścia potrzebuje kontaktu z ludźmi. Nie może zatem być całkowicie odseparowany od rodziny.
Posłuszny / łatwo się uczy
Szkolenie należy rozpocząć bardzo wcześnie. Nie należy ono do najłatwiejszych, ale odpowiednio dobrane metody do potrzeb i możliwości psa mogą przynieść doskonałe efekty. Najważniejsza jest nauka chodzenia na smyczy i przychodzenia na zawołanie.
Szczekliwy
Pirenejski pies górski może szczekać, by odstraszyć potencjalnego intruza. Nie należy on natomiast do bardzo szczekliwych psów, zatem nie powinien sprawiać kłopotów w tej kwestii.
Skłonność do ucieczek
Niezależna natura tej rasy psów może je skłaniać do wycieczek po okolicy. Dotyczy to szczególnie czworonogów, które nie mają wystarczającej dawki ruchu i stymulacji. Aby uniknąć ucieczek pupila, należy poświęcać mu czas i uwagę, by każdego dnia mógł doświadczas interesujących zadań i rozrywek.
Skłonność do niszczenia
Ten ogromny pies może niechcący być nieostrożny i zbroić coś. Jeśli jego potrzeby będą zaspokojone, nie będzie czynił szkód.
Łakomczuch
Przysmaki mogą pomóc przy szkoleniu, choć pirenejski pies górski nie należy do wielkich łakomczuchów.
Pies stróżujący
To świetny stróż, jako pies pasterski od zawsze wykorzystywany do tego celu. Odstrasza już samym swoim rozmiarem.
Pierwszy pies
Rasa ta w żadnym wypadku nie nadaje się dla nowicjuszy. To pies czuły i łagodny dla najbliższych, ale jednocześnie bardzo niezależny, o silnym charakterze, który wymaga doświadczonego i konsekwentnego przewodnika.
Tryb życia
Pirenejski pies górski w mieszkaniu
Ze względu na swoje rozmiary pies nie nadaje się do życia w mieszkaniu. Najlepiej będzie czuć się w bliskim kontakcie z naturą.
Potrzebuje ruchu i ćwiczeń
Zanim poddamy psa intensywnemu wysiłkowi fizycznemu, powinien on zakończyć okres wzrostu. Dorosły osobnik natomiast świetnie się sprawdzi podczas długich wędrówek, może nawet ciągnąć zaprzęg.
Podróże/łatwość przewożenia
Podróżowanie z tym olbrzymem nie jest łatwe. Wymaga dokładnej organizacji oraz odpowiedniego szkolenia.
Współżycie z innymi
Pirenejski pies górski i koty
Pies tej rasy ma naturę drapieżnika, przez co nie nadaje się do mieszkania z kotami czy innymi zwierzętami domowymi. Zdarzają się oczywiście wyjątki, ale czworonóg powinien wychowywać się z innym zwierzęciem od małego.
Pirenejski pies górski i psy
Zwierzak ten wymaga jak najwcześniejszej socjalizacji, by nie stał się agresywny wobec innych psów. Niemniej nigdy nie będzie on "duszą towarzystwa" - zdecydowanie bardziej woli kontakt z ludźmi niż z innymi przedstawicielami swojego gatunku.
Pirenejski pies górski i dzieci
To dobry pies rodzinny, niezwykle czuły i oddany najbliższym, ale pamiętajmy, że jest bardzo silny, co może prowadzić do różnych wypadków. Małe dzieci powinny przebywać z psem wyłącznie pod nadzorem osoby dorosłej.
Pirenejski pies górski i osoby starsze
Ten silny zwierzak nie nadaje się na pupila dla starszych osób - zwłaszcza tych mało aktywnych i wolących spędzać większość czasu w domu.
Pirenejski pies górski - cena
Cena pirenejskiego psa górskiego zależy od jego pochodzenia, wieku i płci. Średnio wynosi 3000 zł za psa z hodowli zarejestrowanej w FCI. Cena za najlepsze osobniki może sięgać 4500 zł.
Średni miesięczny koszt utrzymania psa to ok. 150 zł.
Pielęgnacja
U osobników wystawowych pielęgnacja sierści jest skomplikowana i kosztowna. U pozostałych psów wystarczy szczotkować ją raz w tygodniu. Psów tych nie należy kąpać.
Linienie
Utrata sierści u pirenejskiego psa górskiego jest umiarkowana.
Żywienie
Dieta pirenejskiego psa górskiego wymaga dokładnego nadzoru szczególnie w pierwszych 2 latach życia, tj. w czasie wzrostu. Najlepiej sprawdzą się tradycyjne posiłki, ale pies może też jeść wysokiej jakości gotową karmę.
Zdrowie
Długość życia
Dlugość życia pirenejskiego psa górskiego to około 11 lat.
Odporność/wytrzymałość
Pirenejskie psy górskie żyją dość długo, biorąc pod uwagę gabaryty tych czworonogów. Konieczny jest jednak ścisły nadzór rozwoju kości u szczeniaka.
Odporność na upały
Pies może źle znosić upały, w tym czasie potrzebuje schronienia w chłodnym, zacienionym miejscu i dostępu do świeżej wody. Nie należy go wówczas zmuszać do wyczerpującej aktywności.
Odporność na zimno
Podwójna szata zapewnia psu dobrą ochronę przed złą pogodą.
Skłonność do tycia
Rasa ta raczej nie ma skłonności do tycia. Nie oznacza to jednak, że pies ten może jeść wszystko i w każdych ilościach. Jego dieta powinna być zbilansowana.
Częste choroby
syndrom Wobblera,
polineuropatia z porażeniem krtani,
dysplazja stawu biodrowego,
zespół skręcenia / rozszerzenia żołądka.
Ciekawostki
Najbardziej znanym przedstawicielem tej rasy jest bohater książki i filmu "Bella i Sebastian".
Pochodzenie i historia
Pirenejski pies górski pochodzi od czworonogów towarzyszących azjatyckim ludom, które osiedliły się w Pirenejach około 5000 r. p.n.e. W 1300 roku istniały już w tym regionie psy bardzo przypominające obecną rasę. W czasach średniowiecznych wykorzystywano je m.in. do strzeżenia zamków. Następnie trafiły "na salony" - Ludwik XIV trzymał je na swoim dworze jako psy do towarzystwa. Rasa ta była wykorzystywana później m.in. w czasie drugiej wojny światowej do ciągnięcia artylerii.