Bullmastif

Pręgowana we wszystkich odcieniach, płowa lub czerwona. Kolor powinien być czysty. Dopuszczalne małe białe znaczenie na piersi, inne uważane są za wadę. Wymagana czarna maska na kufie rozjaśniająca się stopniowo w kierunku oczu.

Bulmastif ma krótką sierść.

Sierść jest twarda w dotyku i ściśle przylegająca. Nie może być długa, jedwabista ani wełnista, jest to bowiem niezgodne z oficjalnym wzorcem rasy.

Oczy ciemne lub orzechowe. Jasne lub żółte są wysoce niepożądane.

Bulmastif to pies o mocnej i symetrycznej, ale nieociężałej sylwetce. Czaszka jest duża i kwadratowa. Jej obwód powinien być równy wysokości w kłębie. Kufa jest krótka, odległość od czubka nosa do stopu stanowi około jednej trzeciej całkowitej długości głowy. Stop jest dobrze zaznaczony. Oczy mogą być ciemne lub orzechowe, średniej wielkości, rozstawione na szerokość kufy, rozdzielone bruzdą. Uszy mają kształt litery V lub są załamane do tyłu, osadzone wysoko i szeroko na poziomie potylicy. Uzębienie mocne, z dużymi i szeroko rozstawionymi kłami. Pożądany i preferowany zgryz cęgowy, ale dopuszcza się też niewielki przodozgryz. Kończyny są silne i dobrze umięśnione.

Bulmastif jest łagodny i czuły w stosunku do członków swojej rodziny. Odznacza się dużą wrażliwością, dzięki której potrafi wyczuć nastrój właściciela.

Wbrew pozorom to bardzo wesoły pies, zawsze gotowy do zabawy z bliskimi.

Jak wiele molosów, bulmastif potrafi zachować spokój, ale pod wyglądem mądrego starca kryje się aktywne i energiczne usposobienie.

Inteligencja bulmastifa widoczna jest w jego niezwykłej wszechstronności. Ma on na przykład doskonały węch, przez co w Anglii wykorzystuje się go jako psa policyjnego. W innych krajach europejskich i w Stanach Zjednoczonych, gdzie jest dość popularny, pełni rolę psa stróżującego, psa do towarzystwa i wystawowego.

Polowanie nie jest ulubionym zajęciem bulmastifa, ale ściganie zwierzyny może być dla niego w pewnym stopniu interesujące.

Wbrew pozorom pies ten jest raczej przyjaźnie nastawiony do obcych, mimo że bacznie ich obserwuje. Zachowuje czujność w każdej sytuacji, nawet zupełnie niegroźnej.

Potrafi on zresztą doskonale odróżnić nowego gościa od niechcianego intruza. Nie okazuje przy tym agresji. Jego imponujący wygląd zazwyczaj wystarczy, żeby odstraszyć nieproszonych gości.

Ten wielki molos jest całkowicie oddany swojemu panu. Stale pilnuje bliskich i uwielbia sprawiać im przyjemność na wszelkie sposoby. 

Bulmastif chce czuć się przydatny i pragnie, by właściciel zaufał mu, powierzając różne zadania. Psychiczna równowaga tego psa zależy od zaufania, jakim obdarzy go właściciel.

Bulmastif to pies rodzinny – do prawidłowego rozwoju potrzebuje towarzystwa. Nie znosi wykluczenia i samotności. Konieczna jest więc wczesna nauka radzenia sobie z samotnością. 

Musi nauczyć się znosić nieobecność właściciela bez niepokoju i stresu. Zabawki zapewnią mu zajęcie, ale nieobecność nie powinna być zbyt długa.

Bulmastif nie należy do psów wyjątkowo podatnych na szkolenie, ale pragnie zadowolić właściciela, co skłania go do współpracy z nim, o ile relacja opiera się na zaufaniu i szacunku. 

By uzyskać efekty w pracy z tym psem, musimy wykazać się dużą cierpliwością i konsekwencją. Nie spodziewajmy się jednak idealnego posłuszeństwa. Przed wykonaniem polecenia bulmastif – jak to molosy mają w zwyczaju – zawsze musi się chwilę zastanowić. 

Ze względu na rozmiary psa szkolenie powinniśmy rozpocząć, gdy tylko szczeniak trafi do naszego domu. Szybko należy wprowadzić zasady współżycia i podstawy wychowania, by zwierzę nie nabrało złych nawyków. 

W pierwszej kolejności nauczmy naszego pupila przychodzenia na zawołanie i chodzenia na smyczy przy nodze (na komendę „równaj”), by zachować nad nim kontrolę, gdy stanie się większy, i by spacery przebiegały spokojnie. Oczywiście pies musi też umieć chodzić na luźnej smyczy, bo ciągłe chodzenie przy nodze to nie spacer dla psa. Ćwiczenia jednak tak naprawdę powinny trwać całe życie.

Przyda się pomoc specjalisty w dziedzinie szkolenia i zachowania psa.

Bulmastif jest raczej cichy, nigdy nie szczeka bez powodu. Jeśli go słyszymy, to znaczy, że dzieje się coś niepokojącego.

Ten molos o wielkim sercu dba o rodzinę i nie wyrusza na samotne wycieczki.

Początkowo, ze względu na imponujące zęby bulmastifa, małe zabawki nie wytrzymają zbyt długo. W tym zakresie pies okazuje swoją niszczycielską naturę. 

W późniejszym okresie może również zabierać nienależące do niego przedmioty i roznosić je po całym domu, zwłaszcza jeśli zostawiany jest sam na długi czas i cierpi na lęk separacyjny. 

W przypadku stresu związanego z nieobecnością będzie niszczył głównie rzeczy mające silny zapach jego pana (poduszki, buty, pilota, telefon itd.). Natomiast nuda może skłonić go do wszystkiego! 

Bulmastif to wielki żarłok. Musimy uważać, by go nie przekarmiać. Zapewnijmy mu odpowiednią dietę i dbajmy o aktywność fizyczną, która zapobiegnie nadwadze. 

Łakomstwo psa stanowi zaletę podczas szkolenia, przysmaki to dla niego bezcenne źródło motywacji.

Ten pies obronny jest doskonałym stróżem, który z całego serca pragnie bronić swoich najbliższych. Jest niezawodny i potrzebuje tego, by opiekun regularnie powierzał mu zadania. Stróżowanie należy do jego ulubionych.

Mimo swych licznych zalet nie jest to pies dla każdego, zwłaszcza dla osób bez doświadczenia. Niewłaściwe szkolenie, źle prowadzona socjalizacja lub jej brak mogą narazić dobry wizerunek tej rasy.

W przeciwieństwie do swojego bliskiego kuzyna mastifa, bulmastif bardziej nadaje się do życia w mieszkaniu. Mimo swych gabarytów potrafi być niezwykle spokojny. 

Bez względu na warunki życiowe do szczęścia potrzebuje przede wszystkich ludzkiej obecności. Nawet jeśli żyje w domu z ogrodem, nie powinien spędzać całych dni na zewnątrz, jak najwięcej czasu musi przebywać ze swoimi bliskimi. 

Bulmastif może dostosować się do życia w mieście, ale nie jest to dla niego najlepsze rozwiązanie. Z pewnością lepiej będzie mu w domu z ogrodem, w którym otrzyma możliwość wykazania się umiejętnościami stróżującymi.

Bez względu jednak na miejsce zamieszkania bulmastif potrzebuje co najmniej 2 spacerów dziennie (jeśli żyje w mieszkaniu, liczba ta powinna być większa), by zaspokoić potrzeby fizyczne, umysłowe, społeczne i węchowe.

Bulmastif chętnie potowarzyszy właścicielowi w długich spacerach po otwartej przestrzeni. Nie należy jednak dopuszczać do nadmiernego wysiłku do końca okresu wzrostu i w upalne dni. 

Możemy zaproponować mu inne aktywności, takie jak tropienie, z którym doskonale sobie radzi. Ten silny pies lubi też sporty związane z ciągnięciem, ale nie powinien zbytnio się wysilać, żeby nie uszkodzić stawów. 

Aktywność sportowa jest zatem pożądana, ale w umiarkowanym stopniu, zgodnie z możliwościami fizycznymi bulmastifa. 

Pies ten uwielbia być obok swojego pana i umie stać się niemal niezauważalny, jednak jego rozmiary utrudniają podróżowanie. 

W dodatku ze względu na typowy wygląd molosa sprawia wrażenie groźnego psa i może przerazić obce osoby. 

Przewożenie psa jest możliwe, ale wymaga przygotowań (warto dowiedzieć się, czy pies jest akceptowany w określonym środku transportu) i odpowiedniego sprzętu (transporter w odpowiednim rozmiarze, kaganiec w publicznych środkach transportu, itd.). 

Niezbędne jest również odpowiednie szkolenie i socjalizacja pupila, by bez problemów mógł podróżować z właścicielami.

Pies nie należy do najbardziej towarzyskich, ale jeśli od młodego wieku przyzwyczaimy go do obecności kota, może tolerować jego obecność, a nawet zaprzyjaźnić się z nim.

Jest to pewny siebie i nieco gwałtowny pies, dlatego porozumienie ze współbraćmi może być nieco trudne. 

Ważna jest odpowiednia socjalizacja oparta na kontrolowanych i pozytywnych spotkaniach z innymi psami, zwłaszcza przed ukończeniem przez szczeniaka 3 miesiąca życia.

Ten przyjazny, aktywny i wrażliwy pies przeważnie świetnie dogaduje się z dziećmi i lubi ich obecność. Mimo usposobienia psa należy wdrożyć odpowiednie zasady, by dzieci nauczyły się szanować jego potrzeby.

Mimo że pies ten ma umiarkowane zapotrzebowanie na ruch, ze względu na swoją siłę i rozmiary nie stanowi dobrego wyboru dla starszych osób, które mogą nie dać sobie z nim rady, zwłaszcza podczas spacerów.

Bulmastif traci umiarkowaną ilość sierści. W okresie wiosennego i jesiennego linienia ilość ta wzrasta. W tym czasie należy szczotkować psa codziennie, by usunąć jak najwięcej martwych włosów.

Długość życia bulmastifa to około 9 lat.

Jak wiele molosów, bulmastif jest wytrzymały.

Skrócona kufa (brachycefalia) może przeszkadzać psu w odpowiedniej regulacji temperatury ciała. Dlatego też nie czuje się komfortowo podczas upałów. W lecie najlepiej wyprowadzać go wcześnie rano i późno wieczorem.

Krótka i twarda sierść zapewnia psu dobrą ochronę przed złą pogodą, jednak w granicach rozsądku.

To bardzo odporna rasa, pies nie powinien jednak zbytnio przybierać na wadze. Bulmastif jest bardzo łakomy, trzeba więc opracować dla niego wspólnie z hodowcą lub dietetykiem odpowiednią dietę i przestrzegać jej. W żadnym wypadku nie można głodzić psa. Bo pies z deprywacją jedzenia to pies sfrustrowany, u którego wcześniej czy później pojawi się walka o zasoby i problemy behawioralne. Sucha karma jest skoncentrowana i pies objętościowo je jej około 4 razy mniej niż karmy mokrej, by dostarczyć organizmowi tę samą ilość energii. Można więc przerzucić się na karmę mokrą lub samodzielnie komponować posiłki tak, by objętościowo były duże, a mimo to niskokaloryczne, dzięki czemu pies zaspokoi głód, a jednocześnie nadwaga mu nie zagrozi.

• rak (chłoniak),
• zespół skręcenia/rozszerzenie żołądka,
• choroby serca,
• dysplazja stawu biodrowego i łokciowego.

Bulmastif pochodzi od mastifa i buldoga. Pierwsze krzyżówki miały na celu stworzenie mocnego i zwinnego psa do walk. Jednak po zakończeniu epoki oficjalnie organizowanych zawodów tego typu (1853) zorientowano się, że krzyżówki te mogą dać początek nowej, czystej rasie o licznych zaletach. Zainteresowali się tym szczególnie strażnicy leśni. Do walki z kłusownikami potrzebowali oni mocnego, zwinnego psa wyposażonego w doskonały węch. Selekcja czystej rasy rozpoczęła się w XIX wieku i udoskonaliła pod koniec ubiegłego stulecia dzięki S.S. Moseleyowi, uważanemu za ojca współczesnego bulmastifa.