Mimo swego wyglądu pies ten jest wyjątkowo wrażliwy i do dobrego samopoczucia potrzebuje bliskości opiekuna. Nie toleruje wkluczenia z grupy społecznej. Nie wolno więc na stałe trzymać go na zewnątrz.
Jeśli zbyt długo przebywa sam, pojawiają się problemy z zachowaniem: lęk separacyjny, skłonność do niszczenia, agresja, itd.
Mastif neapolitański bywa uparty i nie jest dobrym wyborem dla niedoświadczonych osób, które mogą nie poradzić sobie z jego prawidłowym wychowaniem.
Ten kapryśny nieraz pies od najmłodszego wieku potrzebuje wyraźnie zaznaczonych granic. Ze względu na rozmiary, jakie szczenię osiągnie w dorosłym wieku, powinniśmy zacząć je szkolić, gdy tylko trafi do naszego domu.
Najważniejsze kwestie, które należy wypracować w pozytywny i konsekwentny sposób to chodzenie na luźnej smyczy i chodzenie przy nodze (np. na komendę „równaj”), by pies nie ciągnął. Nie zdaje on sobie sprawy ze swojej masy i siły, może więc zrobić krzywdę, gdy szarpnie smyczą, jeśli np. zobaczy innego psa i zechce się z nim przywitać. Równie istotna jest prawidłowa socjalizacja, by usposobienie psa i instynkt stróżujący nie miały negatywnego wpływu na codzienne życie jego właściciela.
Szkolenie tego wrażliwego olbrzyma musi być oparte o wzmocnienie pozytywne. Brutalność zniszczy relację na linii przewodnik-pies, która musi opierać się na wzajemnym szacunku i zaufaniu.
Mastif neapolitański ma silny głos, ale nie używa go zbyt często. Jego wielkość w zupełności wystarczy, by odstraszyć intruza.
Nawet jeśli działka nie jest ogrodzona, pies trzyma się blisko domu, by pilnować bliskich i swojego terenu.
Jeśli mastif neapolitański się nudzi i ma za mało ruchu, potrafi niszczyć wszystko, co znajdzie na swojej drodze. Należy zatem koniecznie nauczyć go wypuszczania łupu, by nie połykał przedmiotów.
Pies ten uwielbia jeść, uważajmy więc, by nie zjadał zbyt dużej ilości pożywienia na raz, ponieważ może to spowodować skręt żołądka.
To pies stworzony do stróżowania, gotowy oddać życie w obronie bliskich mu osób. Stale zachowuje czujność i nie zbagatelizuje żadnej nieprawidłowości.
Jest to jednak raczej pies odstraszający niż atakujący. Agresję okazuje tylko w sytuacji, gdy zostanie sprowokowany lub jeśli zagrożeni są jego bliscy. Nie jest to wówczas agresja „patologiczna”, ale zupełnie naturalne, uzasadnione i prawidłowe zachowanie.
Temperament, rozmiary i instynkt mastifa neapolitańskiego sprawiają, że wymaga on doświadczonego właściciela. Nowicjusze mogą sprawić, że pies stanie się agresywny z powodu braku odpowiedniego szkolenia i socjalizacji.
