Mastif neapolitański

Pożądane umaszczenia to szare, ołowiane i czarne. Może być też brązowe, płowe i czerwone. Każda z tych maści może być pręgowana.

Bardzo krótki włos.

Sierść jest gęsta, twarda, jednakowej długości na całym ciele.

Barwa tęczówki często jest ciemniejsza od barwy sierści, oko jest jednak jaśniejsze u psów o rozjaśnionej maści.

Mastif neapolitański to duży pies typu molosowatego o grubej, pomarszczonej skórze pokrytej krótką sierścią. Głowa jest duża i krótka, czaszka okrągła, spłaszczona między uszami. Kufa jest prosta, nos duży, wargi mięsiste i zwisające. Oczy są szeroko rozstawione, raczej okrągłe, często jednak – przez dużą ilość skóry nad brwiami – wydają się owalne. Uszy są małe w porównaniu do wielkości psa, trójkątne, osadzone powyżej łuków jarzmowych. Całe ciało jest bardziej długie niż wysokie, pies ma masywną szyję, pokrytą luźną skórą. Zad jest szeroki.

Ten olbrzymi mastif  jest niezwykle czuły wobec swoich bliskich – czasem może być wręcz natarczywy. Bez wątpienia wskoczy na kanapę i będzie domagał się uwagi opiekuna.

Mastif neapolitański nie jest zbyt wytrzymały, ale lubi krótkie zabawy, zwłaszcza z dziećmi.

Ten spokojny pies może drzemać całymi godzinami, bacząc jednocześnie na otoczenie. Jeśli poczuje zbliżające się niebezpieczeństwo, potrafi zareagować błyskawicznie.

Inteligencja mastifa neapolitańskiego przejawia się w jego zdolności do analizowania sytuacji. W krótkim czasie potrafi on ocenić, czy jest bezpiecznie, czy nie, i odpowiednio zareagować. Nigdy jednak nie okazuje agresji bez potrzeby, a przed działaniem zawsze się zastanawia.

Pies ten może polować na drobne zwierzęta w ogrodzie, ale nie jest wielkim drapieżnikiem. Potrafi puścić się w pościg za intruzem na swoim terenie, lecz nie tyle po to, by go złapać, co po prostu przegonić – jest to w końcu stróż a nie myśliwy.

Ten oddany rodzinie pies jest nieufny wobec obcych. Jeśli nie poczuje się zagrożony, nie zachowa się agresywnie. Natomiast sprowokowany, potrafi ugryźć.

Mastif włoski, jak czasem bywa nazywany, charakteryzuje się pewną niezależnością, sam ocenia i podejmuje decyzje podczas „pracy” polegającej na stróżowaniu, ale do prawidłowego rozwoju potrzebuje bliskiego kontaktu z ludźmi.

Mimo swego wyglądu pies ten jest wyjątkowo wrażliwy i do dobrego samopoczucia potrzebuje bliskości opiekuna. Nie toleruje wkluczenia z grupy społecznej. Nie wolno więc na stałe trzymać go na zewnątrz. 

Jeśli zbyt długo przebywa sam, pojawiają się problemy z zachowaniem: lęk separacyjny, skłonność do niszczenia, agresja, itd.

Mastif neapolitański bywa uparty i nie jest dobrym wyborem dla niedoświadczonych osób, które mogą nie poradzić sobie z jego prawidłowym wychowaniem. 

Ten kapryśny nieraz pies od najmłodszego wieku potrzebuje wyraźnie zaznaczonych granic. Ze względu na rozmiary, jakie szczenię osiągnie w dorosłym wieku, powinniśmy zacząć je szkolić, gdy tylko trafi do naszego domu. 

Najważniejsze kwestie, które należy wypracować w pozytywny i konsekwentny sposób to chodzenie na luźnej smyczy i chodzenie przy nodze (np. na komendę „równaj”), by pies nie ciągnął. Nie zdaje on sobie sprawy ze swojej masy i siły, może więc zrobić krzywdę, gdy szarpnie smyczą, jeśli np. zobaczy innego psa i zechce się z nim przywitać. Równie istotna jest prawidłowa socjalizacja, by usposobienie psa i instynkt stróżujący nie miały negatywnego wpływu na codzienne życie jego właściciela. 

Szkolenie tego wrażliwego olbrzyma musi być oparte o wzmocnienie pozytywne. Brutalność zniszczy relację na linii przewodnik-pies, która musi opierać się na wzajemnym szacunku i zaufaniu.

Mastif neapolitański ma silny głos, ale nie używa go zbyt często. Jego wielkość w zupełności wystarczy, by odstraszyć intruza.

Nawet jeśli działka nie jest ogrodzona, pies trzyma się blisko domu, by pilnować bliskich i swojego terenu.

Jeśli mastif neapolitański się nudzi i ma za mało ruchu, potrafi niszczyć wszystko, co znajdzie na swojej drodze. Należy zatem koniecznie nauczyć go wypuszczania łupu, by nie połykał przedmiotów.

Pies ten uwielbia jeść, uważajmy więc, by nie zjadał zbyt dużej ilości pożywienia na raz, ponieważ może to spowodować skręt żołądka.

To pies stworzony do stróżowania, gotowy oddać życie w obronie bliskich mu osób. Stale zachowuje czujność i nie zbagatelizuje żadnej nieprawidłowości. 

Jest to jednak raczej pies odstraszający niż atakujący. Agresję okazuje tylko w sytuacji, gdy zostanie sprowokowany lub jeśli zagrożeni są jego bliscy. Nie jest to wówczas agresja „patologiczna”, ale zupełnie naturalne, uzasadnione i prawidłowe zachowanie.

Temperament, rozmiary i instynkt mastifa neapolitańskiego sprawiają, że wymaga on doświadczonego właściciela. Nowicjusze mogą sprawić, że pies stanie się agresywny z powodu braku odpowiedniego szkolenia i socjalizacji.

Mimo swych rozmiarów pies nie potrzebuje dużo miejsca, bo trudno zaliczyć go do sportowców. Jest za to dość niezdarny, niczym słoń w składzie porcelany, więc nie może żyć w małym mieszkaniu. Lepiej sprawdzi się dom z ogrodem, w którym będzie mógł swobodnie rozprostować łapy. 

Pamiętajmy, że w żadnym wypadku nie powinien na stałe mieszkać na zewnątrz, musi mieć możliwość wchodzenia do domu, zwłaszcza przy niskich temperaturach.

Mastif neapolitański nie potrzebuje dużo ruchu i szybko się męczy.

Wystarczy mu jeden lub dwa spacery dziennie, nie wolno ich jednak pomijać. Pies potrzebuje ich do zaspokojenia potrzeb fizycznych, węchowych i społecznych. 

Spacery powinny być umiarkowanie intensywne ze względu na wrażliwe stawy tego olbrzyma.

Ze względu na swoje rozmiary mastif neapolitański nie może wszędzie towarzyszyć swojemu opiekunowi.

W celu odpowiedniej socjalizacji i habituacji szczeniaka należy jednak zabierać go w jak najwięcej miejsc, gdzie napotka różne osoby, zwierzęta i sytuacje.

Wspólne życie z kotami pod jednym dachem może okazać się skomplikowane, bo mastif neapolitański lubi za nimi biegać, nawet jeśli dobrze je zna.

Zwierzę to ma silny temperament, dlatego relacje z innym psem, zwłaszcza tej samej płci, mogą okazać się problematyczne. Mastif neapolitański lubi narzucać swoje zasady, co nie wszystkim psom pasuje. Łatwo więc o konflikty. 

Przez pierwsze miesiące życia zapewnijmy psu regularne spotkania ze współbraćmi – koniecznie muszą to być jednak spotkania kontrolowane, z psami o dobrych kompetencjach społecznych, które pozostawią pozytywne skojarzenia na przyszłość.

Pies ten jest łagodny i cierpliwy wobec dzieci, lubi spędzać z nimi czas. Jednak jak w przypadku wszystkich psów, zwłaszcza tak silnych, należy zachować czujność i nigdy nie zostawiać naszego pupila z dziećmi bez nadzoru.

Mimo że pies jest spokojny i nie wymaga dużej dawki ruchu, nie nadaje się na pupila dla osób prowadzących siedzący tryb życia. Jeśli za rzadko będzie wychodził z domu i tym samym nie będzie mógł zaspokoić wszystkich swoich potrzeb, może to spowodować zaburzenia w jego zachowaniu. Poza tym jego siła nie idzie w parze ze słabszą kondycją starszych osób.

Mastif neapolitański traci umiarkowaną ilość sierści, nawet w okresie linienia.

Długość życia mastifa neapolitańskiego to około 9 lat.

Pies ten jest niezwykle wytrzymały, choć nie żyje zbyt długo. Problemy ze zdrowiem często związane są z jego rozmiarami i budową.

Pies ten pochodzi z ciepłego kraju i dobrze znosi wysokie temperatury.

Mastif neapolitański nie lubi zimna. Najlepiej zostawiać go w ogrodzie podczas ciepłych dni i zabierać do domu na noc.

Pies ten nie jest zbyt ruchliwy i może przybrać na wadze. Konieczne są codzienne, spokojne spacery i odpowiednia dieta.

• dysplazja stawu biodrowego i łokciowego,
• kardiomiopatia,
• problemy z oczami (entropion, ektropion, zaćma, wypadnięcie gruczołu hardera),
• problemy ze skórą (nużyca, zapalenie skóry itd.)

Jak wszystkie molosy, pies ten prawdopodobnie pochodzi od molosa tybetańskiego. Zamieszkuje południowe Włochy od ok. 4000 lat. Podczas II wojny światowej rasa niemal wyginęła. W 1946 roku ocalił ją włoski pisarz i kynolog Piero Scanziani, który odtworzył ją z kilku osobników. FCI oficjalnie uznało rasę w 1956 roku.