Obecnie niezmiernie dużą popularnością cieszy się inny pies o szwajcarskich korzeniach – berneński pies pasterski. Jakie inne rasy psów pochodzą z tego alpejskiego kraju? Tym razem skupimy się na szwajcarskich psach pasterskich!
Rasy szwajcarskich psów pasterskich
Wśród szwajcarskich psów pasterskich zdecydowanie największą popularnością w Polsce cieszy się charakterystyczny berneński pies pasterski. Niesamowitym usposobieniem i zdolnościami do pracy cechują się także inne psy pasterskie pochodzące ze Szwajcarii, takie jak entlebucher, appenzeller i duży szwajcarski pies pasterski, o których za chwilę szerzej.
Ponadto istnieją inne szwajcarskie rasy psów, jak np. wspomniany bernardyn. Właśnie ta rasa jest narodową rasą Szwajcarii.
Należy wymienić również m.in. przepięknego:
- białego owczarka szwajcarskiego (zwanego owczarkiem amerykańsko-kanadyjskim),
- gończego berneńskiego,
- gończego szwajcarskiego
- czy gończego z Jury (ostatnie z wymienionych są fantastycznymi psami myśliwskimi).
W ramach ciekawostki warto wspomnieć o tym, że Szwajcaria jest ojczyzną wymarłych już ras psów, takich jak mastif alpejski (prawdopodobnie przodek bernardyna i innych współczesnych molosów) i spaniel alpejski.
Berneński pies pasterski – najbardziej znany wśród ras szwajcarskich!
Berneński pies pasterski to czworonóg słusznych rozmiarów. Jego waga dochodzi nawet do 60 kg. Może on osiągać do 70 cm wysokości w kłębie. Posiada charakterystyczne umaszczenie – czarne z brązowym podpalaniem i białymi znaczeniami na łapach oraz strzałką na głowie.
Rasa ta istniała prawdopodobnie już w starożytności. Dawniej pies ten pełnił przede wszystkim rolę stróża stada oraz obejścia, a także psa zaganiającego i pociągowego. Obecnie jest wspaniałym psem rodzinnym, nadal wykorzystywany jest jako pies pasterski, stróżujący oraz ratowniczy. Ponadto świetnie sprawdza się w dogoterapii.
Berneńczyk jest psem spokojnym i zrównoważonym. Wykazuje przyjazny stosunek do dzieci, psów i innych zwierząt – o ile oczywiście od okresu szczenięcego jest właściwie wychowywany. Przedstawiciele tej rasy przywiązują się do swoich opiekunów, chętnie i szybko się uczą.
Berneński pies pasterski nie jest typem sportowca, ale potrzebuje codziennej dawki ruchu. Świetnie odnajdzie się w rodzinie średnio aktywnej, która może niekoniecznie biega, ale za to lubi długie, spokojne spacery.
Pielęgnacja berneńczyka nie jest wymagająca, ale ma on dość długą sierść, która wymaga regularnego szczotkowania. Jest to rasa raczej krótkowieczna, żyjąca średnio 7-11 lat. Miewa też problemy ze zdrowiem, narażona jest m.in. na skręt żołądka, dysplazję stawów biodrowych i łokciowych, schorzenia nerek i serca.
Duży szwajcarski pies pasterski – wspaniały stróż i ratownik
Duży szwajcarski pies pasterski, nazywany też potocznie „szwajcarem”, tak samo jak poprzednik jest bardzo starą rasą, której początki datuje się na okres starożytności.
Psy ważą średnio do 65 kg i mają wysokość 65-72 cm w kłębie, natomiast suki są mniejsze – osiągają wagę do 50 kg i mierzą 60-68 cm. Trójkolorowe umaszczenie wygląda podobnie jak u berneńczyka. Podstawowym kolorem jest czarny z podpalaniami i białymi znaczeniami na głowie, piersi oraz łapach.
Rasa ta nie jest szczególnie znana poza krajem swojego pochodzenia. Obecnie duży szwajcarski pies pasterski pełni rolę stróża, psa pasterskiego oraz ratowniczego. Jest czworonogiem bardzo odważnym i czujnym (co czyni go wspaniałym stróżem), a jednocześnie łagodnym i przyjaznym w stosunku do najbliższych.
Szwajcar z natury jest psem zrównoważonym i spokojnym, akceptuje towarzystwo psów i innych zwierząt. Nie należy do bardzo aktywnych psów, ale wymaga codziennej aktywności – przede wszystkim długich spacerów.
Pielęgnacja dużego szwajcarskiego psa pasterskiego jest prosta i szybka ze względu na krótką sierść. Wystarczy ją przeczesać raz na tydzień i w razie potrzeby wykąpać psa. Warto regularnie kontrolować stan oczu, uchu i pazurów.
Entlebucher – urodzony sportowiec
Entlebucher, tak samo jak duży szwajcarski pies pasterski czy appenzeller, nie należy do bardzo popularnych ras. Swego czasu nie funkcjonował jako odrębna rasa, ale „wrzucano go do jednego wora” ze wspomnianym appenzellerem.
Pochodzi z okolic Entlebuch (miasto w kantonie Lucerna). Umaszczenie entlebuchera jest czarne z podpalanymi bądź żółtymi znaczeniami nad oczami, na policzkach i łapach, a także białymi znaczeniami na głowie, szyi, piesi oraz końcówkach łap.
Entlebucher, w przeciwieństwie do poprzedników, jest psem bardzo aktywnym i żywiołowym. Choć wobec obcych zachowuje dystans, mocno przywiązuje się do swoich bliskich, chętnie spędza z nimi czas. To pies odważny i czujny, cierpliwy i inteligentny. Ze względu na to, że jest nastawiony na współpracę z człowiekiem, chętnie się uczy.
Jest to czworonóg polecany osobom bardzo aktywnym, które będą poświęcać mu sporo czasu. W przeciwnym wypadku – znudzony i sfrustrowany – może zacząć przejawiać zachowania niszczycielskie. Śmiało można z nim trenować rozmaite sporty kynologiczne.
Krótka szata powoduje, że pielęgnacja jest niewymagająca. Należy przygotować się na częstsze czesanie w okresie linienia. Ponadto trzeba regularnie kontrolować oczy, uszy i pazury. Rasa generalnie cieszy się dobrym zdrowiem i jest długowieczna.
Appenzeller – czworonóg z gór
Appenzeller to historyczny kanton w północno-wschodniej części Szwajcarii. Rasa appenzeller, pochodząca ze szwajcarskich Alp, nadal wykorzystywana jest w tamtym regionie przez pasterzy. Poza Szwajcarią nie jest rozpowszechniona.
Appenzeller jest doskonałym stróżem i psem zaganiającym. Obecnie jednak pełni też rolę psa rodzinnego i świetnie nadaje się na psa sportowego. Jest czworonogiem bardzo towarzyskim, aktywnym i chętnie podejmuje współpracę z człowiekiem. Uczy się łatwo i szybko, o ile tylko opiekun wybierze właściwe metody.
Wobec obcych jest nieufny i zachowuje dystans. Wymaga dużej dawki ruchu i ćwiczeń umysłowych, bo jeśli będzie znudzony, może powodować szkody.
Pies ten posiada krótką i łatwą w pielęgnacji sierść. Jak pozostałe wymienione rasy szwajcarskich psów pasterskich, również appenzeller cechuje się czarną maścią podstawową z podpalaniami i białymi znaczeniami. O ile raczej trudno pomylić berneńskiego psa pasterskiego, o tyle trzy pozostałe rasy często są ze sobą mylone.
Przeczytaj również:
