Gończy szwajcarski

Gończy berneński jest trójkolorowy: biało-czarny z bladymi lub intensywnymi podpaleniami. 

Gończy z Jury (bruno) ma jednolite, brązowe umaszczenie z czarnym siodłem i podpalanymi znaczeniami. 

Gończy lucerneński jest biały z niebieskimi lub szarymi plamami lub cętkowaniem oraz jasno lub ciemnopłowymi podpaleniami na głowie, ciele i kończynach. 

Gończy ze Schwyz jest biało-pomarańczowy.

Krótka, gładka i gęsta na ciele, a bardzo delikatna na głowie i uszach. 

Jaśniejszy lub ciemniejszy odcień brązu, w zależności od umaszczenia.

Gończy szwajcarski jest psem średniej wielkości o wydłużonej sylwetce i wąskiej, proporcjonalnej do niej głowie. Gończy z Jury jest nieco masywniejszy, cięższy i niższy niż pozostałe trzy odmiany, które różnią się od siebie głównie kolorem. Stop jest dobrze zaznaczony. Oczy mają łagodny wyraz. Długie i duże uszy osadzone są nisko, zwisają, są zwinięte i zaokrąglone na końcach. Kończyny mają mocny kościec, są suche i idealnie pionowe. Ogon jest średniej długości, noszony poziomo lub lekko zakrzywiony w górę albo w dół.

Gończy szwajcarski nie ma zbyt ekspansywnej natury, choć jest bardzo przywiązany do swoich bliskich. 

To świetny, niestrudzony towarzysz zabaw.

W domu pies zachowuje się łagodnie i dość spokojnie. 

Gończy szwajcarski łatwo dostosowuje się do różnych sytuacji, co świadczy o jego inteligencji.

Gończy szwajcarski wykorzystywany jest głównie do polowania na zające. Ma doskonały węch, jest niezawodny, głośno szczeka i potrafi polować również na niedostępnym terenie. 

Pies ten w żadnym wypadku nie okazuje rezerwy i jest wyjątkowo przyjazny. 

Jak wszystkie psy gończe, również gończy szwajcarski odznacza się pewną dawką niezależności. 

Konieczne jest stopniowe i pozytywne przyzwyczajenie psa do samotności, by spokojnie znosił naszą nieobecność.

To posłuszny pies, który lubi sprawiać przyjemność swojemu panu. Uwielbia pracować, dzięki czemu nietrudno zyskać jego uwagę, zarówno podczas szkolenia do polowania, jak i przy nauce podstawowych poleceń typowych dla psów do towarzystwa.

Gończy szwajcarski szczeka bardzo głośno. 

To świetny tropiciel o doskonałym węchu, który może z łatwością oddalić się od domu, jeśli nie jest on odpowiednio ogrodzony. 

Jeśli gończy szwajcarski służy nam wyłącznie jako pies do towarzystwa, może szybko się znudzić i zacząć niszczyć przedmioty w domu, by pozbyć się nadmiaru energii.

Smakołyki pomagają w szkoleniu psa i zachęcają go do powtarzania dobrego zachowania.

Ze względu na towarzyskie usposobienie gończy szwajcarski jest kiepskim stróżem. 

Największą pasją psa tej rasy jest polowanie. Jako pies do towarzystwa będzie się nudził.

Najlepiej, jeśli pies tej rasy mieszka na wsi. Życie w mieszkaniu nie jest dla niego zalecane, chyba że zapewnimy mu codzienną, dużą dawkę ruchu i aktywności umysłowej.

To niestrudzony pies, który potrzebuje biegać i tropić. Jeśli nie poluje (co nie jest zalecane), musi uprawiać inną aktywność dostosowaną do jego potrzeb, taką jak canicross czy tropienie. 

Towarzyska natura psa sprawia, że podróżowanie z nim to sama przyjemność. Jednak jego średnie rozmiary mogą utrudniać przemieszczanie się publicznymi środkami transportu.

Mimo silnego instynktu myśliwskiego psa możliwe jest jego harmonijne współżycie z kotem, jeśli zwierzaki wspólnie dorastają,

Ten towarzyski pies świetnie dogaduje się ze swoimi współbraćmi i lubi ich towarzystwo.

Pies zachowuje się bardzo łagodnie wobec dzieci.

Ten wytrwały, niestrudzony, aktywny i pełen pasji zwierzak nie jest dobrym wyborem dla starszych osób.

Utrata sierści jest umiarkowana.

12-14 lat

To wiejski, wytrzymały pies. 

W okresie upału należy ograniczyć wysiłek naszego pupila. 

Gończy szwajcarski jest wytrzymały, ale ma dość cienką sierść, która nie stanowi najlepszej ochrony przed złą pogodą.

Energiczne usposobienie pozwala psu zachować formę.

Gończy szwajcarski nie jest szczególnie narażony na żadną konkretną chorobę.

Gończy szwajcarski to bardzo stara rasa. Prawdopodobnie pochodzi od egipskich psów gończych, które do Europy sprowadzili Fenicjanie. W XV wieku były one znane bardziej niż włoskie psy gończe, również we Włoszech. Istnieje też mały gończy szwajcarski, w tych samych odmianach, co gończy szwajcarski, od którego pochodzi.