Beagle

Rasa występuje głównie w takim umaszczeniu jak:

•    umaszczenie trójkolorowe (białe z czarnym oraz rudym)
•    dwukolorowe (m.in. biało-czarne, biało-rude, biało-złote)
•    rzadziej mottle (cętkowane)
•    hare pied (zajęcze)
 

Sierść jest krótka, przylegająca i gęsta. 

Oczy tego czworonoga mają zazwyczaj kolor orzechowy lub ciemny brąz. Inne kolory są niepożądane.

Beagle jest średniej wielkości psem (osiąga wzrost około 40 cm) należącym do grupy psów gończych. Mimo dość krótkich nóg, w odróżnieniu od  swoich kuzynów takich jak harrier czy foxhound, wcale nie jest mniej silny i szybki.

Rasa ta jest stworzona do życia w sforze, dlatego nie lubi samotności. Uwielbia za to towarzystwo swojego właściciela. Lubi, gdy ten obdarza go umiarkowanymi pieszczotami. 

Psy rasy beagle bardzo lubią się bawić, są aktywne i żywiołowe. Zabawa powinna jednak być ukierunkowana w dużej mierze na zaspokajanie ich naturalnych potrzeb, jak węszenie (np. zabawy węchowe). 

Beagle raczej nie należy do ras spokojnych. Ma dużą potrzebę eksploracji otoczenia, wykazuje silny instynkt łowiecki. Dopiero zaspokojenie jego potrzeb i odpowiednia dawka aktywności spowodują, że pies będzie zachowywał się w domu w pożądany przez właściciela sposób, np. spędzając czas na drzemce.

Jest to rasa inteligentna. Z racji tego, że lubi towarzystwo człowieka i podlega próbom pracy, łatwo i szybko się uczy – pod warunkiem, że szkolenie prowadzone jest w sposób umiejętny.

Beagle to pies gończy, przejawia instynkt myśliwski, stworzony jest do polowania w sforze. Doskonały pies do tropienia i konkursów myśliwskich. 

Dobrze prowadzony, właściwie socjalizowany beagle jest psem przyjaznym i odważnym. Nie powinien wykazywać lęku przed obcymi ludźmi i zwierzętami (w przypadku zwierząt innych niż psy może wykazywać instynkt myśliwski). 

Beagle jest rasą niezależną, co nie oznacza, że trudną w szkoleniu i nieposłuszną. Jeśli właściciel nie poświęci psu wystarczającej uwagi, może on samodzielnie wyszukiwać sobie rozrywki, np. uciekając, by eksplorować otoczenie i tropić zwierzynę. 

Psy tej rasy nie lubią samotności, ale nie oznacza to, że nie mogą zostać same. Mogą, jednak trzeba je tego nauczyć, wykazując dużo konsekwencji i cierpliwości, a przy tym zapewniając psu właściwe warunki (nauka pozostawania w domu, nauka efektywnego wypoczynku, odpowiednia przestrzeń, zabawki takie jak np. kong, kula smakula – o ile pies wie, jak ich używać).

Beagle łatwo się uczy, bo jest aktywny, chętny do zabawy i lubi kontakt z człowiekiem. Im lepiej właściciel zadba o właściwe relacje, tym bardziej pies będzie chciał podążać za jego wskazówkami, ale jak każdy pies może być czasem nieposłuszny i uparty (jego zachowanie może ulegać zmianom m.in. pod wpływem pogody, otoczenia, samopoczucia, zdrowia).

Beagle to rasa hałaśliwa i szczekliwa. To cały jej urok i cecha charakterystyczna, dlatego nie można oczekiwać, że pies całkowicie zaprzestanie szczekania, które jest jego sposobem komunikowania się z otoczeniem. Niemniej odpowiednie szkolenie i poświęcenie psu uwagi może nieco ograniczyć jego hałaśliwość.

Ten pies myśliwski będzie skłonny do ucieczek, jeśli właściciel nie zapewni mu odpowiedniej dawki ruchu i możliwości tropienia, czyli tego, do czego został stworzony. Podstawą jest perfekcyjne wypracowanie przywołania (w tym przywołania awaryjnego), bo jeśli złapie trop na spacerze bez smyczy, może się za nim udać, nie zważając na nic. 

Beagle nie ma naturalnych skłonności do niszczenia, ale będzie to robił, jeśli będzie znudzony, zestresowany czy sfrustrowany. Niszczycielskie zachowania mogą się pojawić w przypadku długiego pozostawania w samotności czy braku możliwości rozładowania nagromadzonej energii.

Beagle mają tendencje do przejadania się. Duży apetyt psa może być przyczyną nadwagi i otyłości, które pociągną za sobą kolejne problemy zdrowotne. 

Beagle są psami gończymi, nie stróżującymi. W związku z tym ich instynkt stróżowania jest słaby. 

Beagle to łagodny, przyjazny i aktywny pies, który dostarczy swojemu właścicielowi mnóstwa radości. Wymaga jednak właściwej opieki i nie może trafić w zupełnie przypadkowe ręce. Jeśli właściciel nie zdaje sobie sprawy z potrzeb rasy, mogą pojawić się problemy. 

Pies tej rasy z powodzeniem może mieszkać zarówno w małym mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem. Niezależnie od miejsca zamieszkania codziennie powinien być zabierany na długie spacery, musi aktywnie spędzać czas.

Z racji tego, że beagle to rasa psów gończych, lubi aktywność i potrzebuje ruchu. Istotna jest nie sama ilość, ale jakość ruchu – powinien mieć zapewnione odpowiednie zajęcia, jak np. tropienie. 

Niewielkie rozmiary psa pozwalają na stosunkowo łatwy transport w samochodzie. Najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest przewożenie psa w specjalnym transporterze (należy dobrze wybrać jego wielkość i zabezpieczyć w samochodzie przed niekontrolowanym przemieszczaniem). 

Wszystko zależy od cech osobniczych. Pies może żyć pod jednym dachem ze „swoim” kotem, ale należy pamiętać o tym, że ma instynkt myśliwski, zatem nie ma gwarancji, że zawsze zaakceptuje nowego członka rodziny w postaci kota. 

Pies z dobrej hodowli, właściwie socjalizowany, powinien mieć przyjazny stosunek do innych psów. Wówczas nie jest nieufny, ale otwarty na nowe kontakty i zabawę. W końcu jest to czworonóg stworzony do życia w sforze!

Beagle to rasa stosunkowo cierpliwa i tolerancyjna, o zrównoważonym temperamencie. Polecany jest dla rodzin z nieco starszymi dziećmi. 

Rasa ogólnie nastawiona jest na przyjazny i bliski kontakt z ludźmi. Jednak ze względu na swoje potrzeby (odpowiednia praca, aktywność) nie jest polecana osobom starszym, które prowadzą spokojny, głównie siedzący tryb życia.

Utrata sierści w przypadku tej rasy jest stała, ale niewielka, dlatego nie powinna być powodem problemów.

Długość życia wynosi średnio 12-15 lat.

Psy tej rasy rzadko chorują i mają szansę w dobrym zdrowiu dożyć późnej starości. Mogą pojawić się problemy z oczami, takie jak np. zaćma czy jaskra. 

Beagle znosi upały nie najgorzej. Należy obserwować psa i nie zmuszać do pozostawania na pełnym słońcu. W czasie upałów powinien mieć stały dostęp do wody i możliwość schłodzenia się w cieniu.

Pies znosi zimno dość dobrze, ale nie powinien być narażany na długotrwałe przebywanie na mrozie. Nie wymaga zakładania ubranek mających zapewnić dodatkową ochronę przed zimnem.

Psy tej rasy mają dużą skłonność do tycia, ponieważ cechują się sporym apetytem. Nie powinny mieć nieograniczonego dostępu do jedzenia.

•    zaćma
•    jaskra
•    dysplazja
•    padaczka
•    głuchota