Bernardyn

Zazwyczaj trójkolorowa: biel, brąz i mahoń.

Długość włosa: 

• krótki i gęsty – odmiana krótkowłosa
• długi prosty lub falowany – odmiana długowłosa

Rodzaj sierści: 

• krótka lub długa
• gęsta
• błyszcząca

Oczy są ciemnobrązowe lub orzechowe.

Bernardyn to pies o imponujących rozmiarach, energiczny i muskularny. Jego czaszka jest masywna i szeroka, lekko wypukła. Skóra na czole tworzy grube i wyraźne fałdy, które zbiegają się w kierunku przedniej zmarszczki. Średniej wielkości, głęboko osadzone oczy nadają psom tej rasy inteligentny i przyjazny wyraz. Uszy bernardyna są obwisłe, a ogon długi i ciężki.

Bernardyny charakteryzują się spokojnym usposobieniem. Potrafią być niezwykle czułe i opiekuńcze w stosunku do swoich właścicieli. Lubią pieszczoty i potrzebują częstego kontaktu z domownikami.

Bernardyn – wbrew pozorom – jest dość aktywny i lubi się bawić. Trzeba jednak pamiętać, że to on powinien decydować o ilości ruchu, który jest mu potrzebny. Nie można zmuszać psa do forsownych treningów, gdyż nadmierna aktywność fizyczna może mieć negatywny wpływ na jego zdrowie.

Bernardyn jest psem bardzo spokojnym i zrównoważonym. Trudno wymusić na nim zachowania agresywne. Jeśli będzie zaczepiany przez inne zwierzę lub człowieka, początkowo zignoruje przeciwnika. Gdy to nie pomoże, potrafi się skutecznie bronić.

Psy tej rasy są niezwykle inteligentne. Szybko się uczą - nie bez powodu są wspaniałymi psami ratownikami. Mają dobrze rozwinięty instynkt stróżujący. Poza tym potrafią opiekować się zarówno mniejszymi zwierzętami, jak i ludźmi.

Bernardyn nie jest ani dobrym łowcą ani myśliwym. Ze względu na łagodne usposobienie nie nadaje się na towarzysza polowań. Bernardyn od samego początku był wykorzystywany przede wszystkim do stróżowania, opieki i dotrzymywania towarzystwa. 

Bernardyny zachowują się raczej spokojnie w stosunku do obcych, nie są bojaźliwe, choć mogą być nieufne. Należy pamiętać, że w sytuacjach zagrożenia, zmuszone do obrony, mogą zachowywać się agresywnie, co przy ich wielkości może mieć poważne konsekwencje dla intruza.

Bernardyn jest niezależny, co nie oznacza, że nie może być psem posłusznym. Będzie, ale pod warunkiem, że już jako szczeniak zostanie poddawany szkoleniu pod okiem doświadczonego instruktora. Gdy zaniedbamy jego wychowanie, musimy liczyć się z tym, że może stać się trudny w ułożeniu.

Charakter bernardyna cechuje się przede wszystkim silną potrzebą kontaktu z ludźmi. Dlatego pies nie nadaje się do życia w samotności i źle ją znosi.

Bernardyn jest bardzo inteligentnym psem, skorym do zabawy, co można wykorzystać w trakcie nauki posłuszeństwa metodami pozytywnymi. Dobrze wychowany pies, pomimo swojej niezależności, będzie oddany i posłuszny.

Szczekanie jest dla tego psa skutecznym sposobem zniechęcania nieproszonych gości przed wejściem do domu. Bernardyn szczeka najczęściej w sytuacjach zagrożenia i do tego bardzo głośno. Warto wiedzieć, że jego warczenie przypomina ryk lwa.

Ze względu na spokojne i zrównoważone usposobienie psy tej rasy nie wykazują skłonności do ucieczek – tym bardziej, że mocno przywiązują się do swoich właścicieli. Oczywiście nie oznacza to, że można je puszczać wolno bez kontroli. Koniecznie należy ćwiczyć z nimi naukę przychodzenia na komendę.

Bernardyny nie mają tendencji do niszczycielskich zachowań, ale są to prawdziwe olbrzymy, które dodatkowo mocno się ślinią. Dlatego trzymając psa w domu, trzeba mieć na uwadze, że sprzęty domowe, a zwłaszcza meble, mogą ulec zniszczeniu, nawet jeśli nie będzie to celowe działanie psa.

Bernardyn je sporo. Ze względu na podatność na choroby układu pokarmowego, w tym na skręt żołądka, jego dieta powinna być zbilansowana, właściwie dostosowana do jego indywidualnych potrzeb – najlepiej omówić ją z lekarzem weterynarii.

Bernardyn był wychowywany na psa stróżującego. Te cechy pozostały w nim do dziś. Bernardyn ma w sobie cechy opiekuńcze, które wykazuje zarówno względem innych zwierząt, jak i ludzi, ale wobec obcych jest nieufny i na pewno będzie sygnalizował ich pojawienie się.

Bernardyn nie jest trudnym psem w ułożeniu, a do tego jest wyjątkowo łagodny i przyjacielski, ale mimo wszystko trudno polecać go jako pierwszego psa. Nie chodzi tu o kwestię charakteru i predyspozycji tego czworonoga, ale o jego potężną masę. Dorosłe osobniki mogą ważyć nawet 100 kg. Ktoś, kto do tej pory nie miał do czynienia z psem, może mieć pewne trudności z codzienną opieką nad tak wielkim pupilem.

Bernardyny raczej nie nadają się do niewielkich mieszkań w bloku, głównie ze względu na swój rozmiar. Najlepiej będą się czuły na większej przestrzeni – oczywiście pod warunkiem, że będą miały stały kontakt z człowiekiem.

Bernardyny cechują się średnią aktywnością. Należy zapewnić im codzienne spacery, jednak bez nadmiernego wysiłku, który mógłby negatywnie wpłynąć na kondycję ich stawów.

Ze względu na spore rozmiary psa, podróż z bernardynem może być dość trudna lub nawet niemożliwa niewielkich rozmiarów samochodem osobowym.

Bernardyny są tolerancyjne wobec innych zwierząt, także kotów, i najczęściej żyją z nimi w przyjaźni.

Psy należące do tej rasy wykazują dużą tolerancję w stosunku do innych psów. Nie atakują ich, nie wchodzą z nimi w konflikty. 

Bernardyn, ze względu na swoje usposobienie, wykazuje przyjazny stosunek wobec dzieci w każdym wieku. Jednak jego zabawa z nimi, chociażby ze względu na wielkość psa, zawsze powinna odbywać się pod kontrolą odpowiedzialnych dorosłych.

Bernardyn jest równie przyjacielski i opiekuńczy w stosunku do osób starszych, ale raczej nie nadają się one na jego wyłącznych opiekunów ze względu na to, że jest niezwykle silny i duży. Powinien być pod nadzorem osób silnych i sprawnych.

Utrata sierści u tej rasy jest umiarkowana, ale jak u wielu innych psów wzmaga się wiosną i jesienią – wtedy trzeba czesać je codziennie. 

Bernardyny żyją około 8-10 lat.

Jest to pies silny i odporny fizycznie, ale wrażliwy na niektóre choroby.

Odporność bernardyna na wysokie temperatury jest raczej niska, ze względu na obfitą sierść. W tym czasie, trzeba zapewnić psu odpowiednią ilość wody, możliwość odpoczynku cieniu, a na spacery zabierać wcześnie rano lub późnym wieczorem. 

Sierść zarówno krótko, jak i długowłosych bernardynów zapewnia im dobrą ochronę przed zimnem. Nie bez kozery, psy te są wykorzystywane w ratownictwie górskim.

Łakome i niezbyt skłonne do ruchu, psy tej rasy wykazują dużą skłonność do tycia. 

• skręt i rozszerzenie żołądka
• dysplazja stawów biodrowych
• stany zapalne trzeciej powieki

Historia bernardynów sięga prawdopodobnie czasów starożytnych. Ich przodkami były dogi tybetańskie. Kiedy psy te dotarły do Europy, zaczęto krzyżować je z miejscowymi rasami, zapoczątkowując w ten sposób rasy psów pasterskich, z których wywodzą się bernardyny. Czworonogi te kojarzone są głównie jako górskie psy ratownicze – faktycznie tę funkcję pełniły już w XVII i XVIII wieku. Obecnie są głównie psami zaprzęgowymi oraz do towarzystwa.