Owczarek kaukaski

Dopuszczalna jest każda barwa umaszczenia jednolitego, srokatego lub łaciatego, z wyjątkiem wszystkich odmian maści czarnej, błękitnej i wątrobianej. 

Sierść może być długa, półdługa lub krótka. Jest prosta, gruba i odstająca. Podszerstek jest gęsty. Okazy długowłose (odmiana górska) mają kryzę na szyi i frędzle na kończynach oraz portki na tylnych stronach ud, a także porośnięty gęstym włosem ogon. Kryza, frędzle i obficie owłosiony ogon nie występują ani u psów krótkowłosych (odmiana stepowa), ani u odmiany z półdługim włosem (odmiana pośrednia).

Oczy są ciemnobrązowe, w odcieniu orzechowym.

Owczarek kaukaski jest silnym, masywnym psem o mocnym kośćcu i umięśnieniu. Głowa z dużą czaszką przypomina głowę niedźwiedzia. Kufa jest krótsza od mózgoczaszki, dość szeroka. Nos jest duży i czarny, oczy – małe, owalne, głęboko osadzone. Uszy są wiszące, osadzone wysoko. Grzbiet jest prosty, szeroki i umięśniony. Kończyny przednie są proste i równoległe o mocnym kośćcu. Wysoko osadzony ogon, gdy zwisa, sięga stawu skokowego. Noszony jest w formie pióropusza, delikatnie wygięty jak ostrze szabli lub na końcu zawinięty w pierścień. 

Choć kaukazy charakteryzuje niezależność, są bardzo przywiązane do swojej rodziny i bez wahania stają w jej obronie. Wbrew pozorom, mimo że są dość powściągliwe w okazywaniu uczuć, potrzebują na co dzień bliskości swojego opiekuna.

Ten ogromny, budzący respekt pies, jeśli zostanie zaproszony do zabawy, chętnie weźmie w niej udział. Bawiąc się z owczarkiem kaukaskim, należy jednak zachować szczególną ostrożność, gdyż ze względu na swoją dużą masę może on niechcący kogoś zranić, szczególnie dzieci. 

Owczarek kaukaski tylko pozornie jest oazą spokoju. W rzeczywistości błyskawicznie reaguje na bodźce, więc choć potrafi trzymać emocje na wodzy, lepiej go nie drażnić.   

Inteligencji owczarka kaukaskiego dowodzi łatwość, z jaką dostosowuje się do trybu życia swojego właściciela oraz wrodzona zdolność do obserwacji i analizowania sytuacji. Pies kaukaz będzie czuł się dobrze w każdej rodzinie, jako towarzysz życia osoby samotnej, bezdzietnej pary czy rodziców z dziećmi, a niebezpieczeństwo wyczuje na długo, zanim jego opiekun zdąży pomyśleć o tym, że coś mu grozi. 

Niegdyś kaukaz pracował jako pies stróżujący przy wypasie bydła, nie ma więc w sobie nic z psa myśliwskiego. Jedyne ofiary, za którymi rzuci się w pogoń, wybiegając poza swoje terytorium, to intruzi nieświadomi tego, że próbują przekroczyć granicę posiadłości, której on pilnuje.  

Owczarek kaukaski broni swoich najbliższych, pozostaje więc nieufny wobec ludzi, których nie zna. Jeśli nie wyczuwa z ich strony zagrożenia, traktuje ich z obojętnością. Z drugiej strony w obliczu niebezpieczeństwa staje się bojowy, napastliwy, w skrajnych przypadkach potrafi nawet ugryźć.

Choć owczarek kaukaski jest bardzo oddany swojemu opiekunowi i będzie go bronił za wszelką cenę, cieszy się opinią psa dość niezależnego. Do takiego stwierdzenia należy jednak podchodzić z pewnym dystansem. Kaukaz rzeczywiście czasem chodzi swoimi drogami, ale pozostaje psem wrażliwym, który chętnie przebywa w otoczeniu swoich najbliższych.   

Kaukaz to niezły cwaniak, któremu niestraszna samotność, choć tak jak żaden pies, nie powinien być pozostawiony na długie godziny sam sobie. Jest psem spokojnym, który może spędzać całe dnie przed domem, udając, że śpi, podczas gdy w rzeczywistości pozostaje czujny i ma oko na otoczenie. Żadna odbiegająca od normy sytuacja nie umknie jego uwadze.

Owczarek kaukaski może być psem niebezpiecznym, jeśli jego właściciel nie zadba o jego odpowiednie wychowanie i socjalizację. Z tego powodu powinien mieć doświadczonego opiekuna, pewnego siebie oraz świadomego charakterystycznych cech tej rasy. Szkolenie szczeniaka owczarka kaukaskiego należy podjąć już od jego pierwszych dni w domu i powinno ono być prowadzone w sposób stanowczy, regularny, konsekwentny i przede wszystkim oparty o pozytywne wzmocnienie, gdyż ten ogromny pies nie będzie tolerował żadnej przemocy. 

Aby spacery z nim były przyjemne zarówno dla przewodnika, jak i dla psa, należy nauczyć go chodzenia na smyczy (bez ciągnięcia) oraz reagowania na przywołanie. Szczególną uwagę należy zwrócić na wczesną socjalizację psa, aby zapobiec jego agresywnemu zachowaniu wobec obcych w przyszłości, które może rozwinąć, próbując bronić swoich najbliższych. Kaukaz musi zrozumieć, że nieznajomi (zarówno ludzie, psy i inne zwierzęta) nie zawsze stanowią zagrożenie. 

Planując jego szkolenie, warto zasięgnąć porady specjalisty, który zadba o odpowiedni instruktaż, nauczy jego opiekuna właściwego podejścia do psa i ustrzeże przed popełnieniem poważnych błędów wychowawczych. 

Owczarek kaukaski bywa hałaśliwy, ale należy podkreślić, że ten ogromny górski pies dysponuje warunkami fizycznymi, dzięki którym nie musi uciekać się do szczekania, by odstraszyć intruza. Skutecznie zrobi to samym wyglądem. 

Jeśli owczarek kaukaski mieszka na wsi, warto ogrodzić przestrzeń dookoła domu, ale nie po to, by zapobiec jego ucieczce. Ogrodzenie określi granice terytorium, poza którym pies nie powinien niepokoić nieznajomych. 

Z natury spokojny owczarek kaukaski nie wywróci domu do góry nogami. Obdarzony silną szczęką z łatwością może jednak zniszczyć każdą zabawkę, choć rzadko kiedy robi to świadomie. 

Kaukaz lubi jeść i nigdy nie wzgardzi pełną miską. Smakołyki są też dla niego świetną nagrodą, przydadzą się więc w procesie szkolenia psa.

Owczarek kaukaski jest urodzonym obrońcą. Odważny, czujny, błyskawicznie reaguje na niebezpieczeństwo. Jest gotowy oddać życie, by uratować swoich najbliższych. Należy pamiętać, że nie jest psem, który ogranicza się do odstraszenia osoby, która może mu zagrażać. Nie zawaha się przed zaatakowaniem jej, jeśli wyczuje, że jest to konieczne dla obrony rodziny. W żadnym wypadku nie należy wzmacniać lub podtrzymywać jego agresji przez nieodpowiednie szkolenie.

Co do zasady osoby niedoświadczone nie powinny podejmować się adopcji psa tak dużych rozmiarów. Braki w jego szkoleniu mogą mieć poważne konsekwencje, co często skutkuje decyzją o porzuceniu psa. Owczarek kaukaski może jednak być adoptowany przez właściciela, który wcześniej nie opiekował się żadnym psem, jeśli jest on świadomy cech charakterystycznych tej rasy oraz jeśli przy jego wychowaniu będzie korzystać z pomocy specjalisty.

Ze względu na ogromne rozmiary owczarka kaukaskiego nie powinno się go trzymać w mieszkaniu lub w małym domu. To pies, który do pełni szczęścia potrzebuje przestrzeni i swobody. Najlepiej będzie czuł się w domu z dużym ogrodem. Zdecydowanie powinien mieszkać na zewnątrz, gdyż tylko wtedy będzie mógł dobrze wypełniać swoją misję stróża rodziny i opiekuna posiadłości. 

Nie wolno zaniedbywać codziennych spacerów z kaukazem. Są one konieczne dla utrzymania przez niego równowagi fizycznej, psychicznej i społecznej. Jest psem o znacznej masie i choć w związku z tym nie można powiedzieć, by dysponował nadmiarem energii, jest bardzo wytrzymały i potrafi bez problemu towarzyszyć swojemu panu w różnych eskapadach. 

Ogromna waga owczarka kaukaskiego sprawia, że podróż z nim jest dużym wyzwaniem. Jeśli jego właściciel dysponuje samochodem odpowiedniej wielkości, kaukaz chętnie się do niego wdrapie, by towarzyszyć mu, natomiast przewożenie psa środkami transportu publicznego jest dość kłopotliwe. Kaukaz nie tylko przyczynia się do większego tłoku w autobusie, ale też samą obecnością może niepokoić czy wręcz wystraszyć współpasażerów, którzy nie mają na co dzień kontaktu z tak dużymi psami. 

Jeśli szczeniak owczarka kaukaskiego wychowuje się wśród kotów, będzie umiał żyć z nimi w zgodzie. W przeciwnym razie ich wzajemne relacje mogą okazać się trudne. 

Owczarek kaukaski będzie ze spokojem podchodził do innych psów, tylko jeśli od szczeniaka będzie poddawany solidnej socjalizacji. Należy przy niej zachować dużą ostrożność, gdyż kaukaz dysponujący mocnym uciskiem szczęki, może poważnie zranić. 

Owczarek syberyjski lubi przebywać w towarzystwie dzieci, ale należy uważać, by nie traktowały go jak wielkiej pluszowej zabawki. Rodzice powinni zachować czujność i pamiętać, by ich pociechy nie zostawały same z psem. Dzieci muszą również rozumieć, że psu nie należy się naprzykrzać ani mu dokuczać, zwłaszcza kiedy śpi lub je. 

Z natury spokojny owczarek kaukaski nadaje się na towarzysza życia osoby starszej, ale w żadnym wypadku nie może to być osoba prowadząca siedzący tryb życia. U kaukaza, który rzadko wychodzi na spacer i pozostaje stale w domu blisko swojego właściciela, wzmocnieniu ulegnie jego instynkt obronny, przez co może stać się psem niebezpiecznym i trudnym do kontrolowania. 

Utrata sierści u owczarka kaukaskiego jest dość obfita – głównie w trakcie okresów linienia, które przypadają dwa razy w roku. Pies wymaga wówczas codziennego szczotkowania w celu usunięcia jak największej ilości martwego włosa. 

Średnia długość życia kaukaza to 10 lat. 

Owczarek kaukaski to górski pies, wyjątkowo krzepki i wytrzymały, który co do zasady cieszy się żelaznym zdrowiem. 

W trakcie upałów kaukaz musi mieć wolny dostęp do wody. W lecie warto przygotować mu zacieniony kąt na zewnątrz lub umożliwić swobodne wejście do domu, gdzie mógłby się ochłodzić. 

Gęste futro i doskonale rozwinięty podszerstek zapewniają owczarkowi kaukaskiemu wyśmienitą ochronę przed mrozem i trudnymi warunkami pogodowymi. Bez problemu może na stałe mieszkać poza domem. 

Jeśli kaukaz nie jest wyprowadzany na spacer, może szybko nadmiernie przybrać na wadze. Zamknięty w ogrodzie bez możliwości swobodnego wybiegania się na wolnej przestrzeni, jest narażony na ryzyko otyłości. 

• Rak
• Katarakta
• Dysplazja biodra lub łokcia
• Choroby serca
• Cukrzyca
• Nadwaga
• Choroby stawów
   

Jak w przypadku wielu innych rosyjskich ras, o pochodzeniu owczarka kaukaskiego wiemy bardzo niewiele ze względu na trudności, na jakie natrafiają miłośnicy psów chcący uzyskać informacje o korzeniach ras wywodzących się z krajów dawnego Związku Radzieckiego. Dziś pomimo tego, że kontakty z tamtejszymi hodowcami są łatwiejsze, nadal nie wiemy o nim dużo więcej. Sami Rosjanie nie mają precyzyjnych informacji co do pochodzenia rasy owczarka hodowanego przez kaukaskich pasterzy, która przez dłuższy czas była zupełnie nieznana poza obszarem, z którego się wywodzi. Kaukaz zaczął pojawiać się na wystawach międzynarodowych od 1979 r. Dziś jest to rasa dość rozpowszechniona i doceniana przez hodowców. Pochodzi najprawdopodobniej od dawnego mastifa tybetańskiego.