Biały owczarek szwajcarski

Jedyne umaszczenie dopuszczone przez oficjalny wzorzec rasy to biel, zgodnie z nazwą psa.

Istnieją dwie odmiany - z sierścią półdługą i długą.

Sierść jest podwójna: włos okrywowy gładki i twardy, gęsty i dobrze przylegający, z obfitym podszerstkiem. 

Obydwie odmiany mogą mieć lekko falistą sierść, przy czym osobniki długowłose wyróżniają się wyraźną grzywą na szyi.

Oczy brązowe lub ciemnobrązowe.

Ten piękny pies ten jest niezwykle podobny do owczarka niemieckiego, ale ma dłuższy i mniej nachylony tułów niż jego kuzyn. Wzorzec opisuje białego owczarka szwajcarskiego jako mocnego, umięśnionego psa średniej wielkości o stojących uszach i białej, podwójnej szacie, półdługiej lub długiej. Oczy mają kształt migdałów, są nieco skośne. Uszy są duże, trójkątne i idealnie proste. Ogon dość nisko osadzony, sięga przynajmniej stawu skokowego.

Biały owczarek szwajcarski wyróżnia się łagodnym i przyjaznym usposobieniem. Jest lojalny, wierny i bardzo, czasem nawet za bardzo, przywiązany do właściciela. 

Potrzebuje okazywania uczuć, powinniśmy jednak dawkować je z umiarem, by nie zwiększać jego nadmiernego przywiązania.

Największą radość sprawia owczarkowi spędzanie czasu z najbliższymi. Uwielbia zabawę, zwłaszcza że ma sporo energii, którą może w ten sposób rozładować.

Owczarek szwajcarski nieco uspokaja się z wiekiem i jako dorosły pies potrafi zachowywać się naprawdę spokojnie, ale w młodości jest bardzo ruchliwy i potrzebuje mnóstwa uwagi.

Biały owczarek szwajcarski to pies niezwykle wszechstronny, co stanowi oznakę ogromnej inteligencji. Świetnie radzi sobie w wielu psich dyscyplinach (tropienie, agility, nauka posłuszeństwa itd.), wykorzystuje się go również jako psa przewodnika dla niewidomych, psa policyjnego, patrolowego i ratowniczego.

Rasa ta ma instynkt łowiecki, nie jest on jednak specjalnie rozwinięty. Łatwo można go złagodzić za sprawą odpowiedniego wychowania.

Biały owczarek szwajcarski może być nieco chłodny wobec obcych, nigdy jednak nie okazuje agresji ani strachu.
Niełatwo obdarza zaufaniem, a czułość okazuje tylko właścicielom lub osobom, z którymi regularnie się spotyka.

Pies ten jest ogromnie przywiązany do swojego pana, często jednak cierpi na lęk separacyjny. Problemu tego możemy uniknąć, ucząc psa jak najwcześniej radzenia sobie z samotnością i frustracją.

Biały owczarek szwajcarski jest z natury zależny od swojej grupy społecznej, nie znosi zostawać sam. Od pierwszych miesięcy życia musimy więc przyzwyczajać go do samotności, przyjmując konsekwentną postawę przy wychodzeniu z domu i proponując ciekawe zajęcia na czas naszej nieobecności.

To wyjątkowo posłuszny pies, uwielbiający swojego pana. Lubi spędzać z nim czas i sprawiać mu przyjemność, co bardzo ułatwia szkolenie.

Dzięki swojej inteligencji szybko rozumie, czego się od niego oczekuje. 

Pamiętajmy jednak, że ten wrażliwy pies nie zniesie brutalności czy niesprawiedliwości! Konieczne jest zdecydowane i łagodne szkolenie, wzmacniające dobre zachowanie czworonoga. Szkolenie najlepiej rozpocząć, gdy tylko szczeniak trafi do naszego domu.

Mimo entuzjastycznego usposobienia i wielkiej energii, pies ten jest dość cichy i nie szczeka bez powodu. Usłyszymy go, jeśli wyczuje na swoim terytorium zagrożenie lub będzie zostawał sam na długie godziny.

Oddalenie się od właściciela to dla tego wrażliwego psa największy koszmar. Jego usposobienie nie obejmuje jednak skłonności do ucieczki.

Biały owczarek szwajcarski źle znosi samotność, zostawiony sam na długie godziny może zacząć niszczyć przedmioty w swoim otoczeniu. Będzie niszczył głównie rzeczy, ubrania czy tkaniny pachnące właścicielem (pilot, poduszki, buty itd.). To objaw lęku separacyjnego i nadmiernego przywiązania do bliskich.

Biały owczarek szwajcarski lubi jeść, ale jeśli zadbamy o właściwe wychowanie psa, będzie cierpliwie czekał na posiłek. Przysmaki przydadzą się przy szkoleniu.

Dzięki swojej rezerwie wobec obcych pies ten jest dobrym stróżem. Pamiętajmy, że to bliski kuzyn owczarka niemieckiego, u którego instynkt ten jest niezwykle silny.

Biały owczarek szwajcarski to dobry towarzysz nadający się dla wielu osób. Inteligentny, zrównoważony, posłuszny i czuły wydaje się doskonałym materiałem na pierwszego psa. 

Niedoświadczone osoby mogą jednak spowodować wzmocnienie predyspozycji do nadmiernego przywiązania psa. Powinny one zorientować się, czego należy unikać i jak radzić sobie z tą cechą psa. Z całą pewnością dobrym pomysłem jest zasięgnięcie porady behawiorysty.

To dość spokojny pies, który dostosowuje się do właściciela i jego trybu życia.

Może żyć w mieszkaniu, o ile zapewnimy mu na co dzień odpowiednią dawkę ruchu i stymulujących ćwiczeń. Szczęśliwszy będzie jednak w domu z dużym ogrodem, ale najważniejsza jest dla niego obecność przy nim bliskich osób. 

Możemy zaproponować mu aktywność sportową, lepiej jednak poczekać z nią do końca okresu wzrostu. Przed rozpoczęciem intensywnego wysiłku fizycznego dobrze jest zasięgnąć opinii weterynarza.

Biały owczarek szwajcarski to świetny pies pracujący i dobry sportowiec, który do prawidłowego rozwoju potrzebuje codziennego ruchu. 

Regularny wysiłek – fizyczny, umysłowy, węchowy i socjalny – umożliwia psu pozbycie się nadmiaru energii i wzmocnienie relacji z właścicielem. To również sposób na problemy z zachowaniem, powodowane na przykład nudą.

Mimo sporych rozmiarów biały owczarek szwajcarski łatwo się adaptuje i potrafi stać się niemal niewidzialny, jeśli tylko może towarzyszyć swojemu panu. 

Pamiętajmy jednak, że niektóre osobniki mogą być bardzo wrażliwe. Odpowiednie szkolenie i socjalizacja zapewnią bezpieczne i spokojne podróże. 

Ten niezwykle towarzyski pies dogada się ze wszystkimi zwierzakami, zwłaszcza jeśli przyzwyczaimy go do nich od najmłodszego wieku. 

Jednak to, że przyjaźni się z kotami ze swojego otoczenia, nie oznacza, że dogada się z każdym myszołapem.

Odpowiednia socjalizacja od pierwszych miesięcy życia szczeniaka zapewnia przyswojenie psich kodów komunikacyjnych, dzięki czemu spotkania z innymi psami będą przyjemnością. 

Może żyć pod jednym dachem z innym psem, co podczas nieobecności właściciela będzie dla niego sporą pociechą. Pamiętajmy jednak, że nie należy brać drugiego psa tylko po to, by pierwszy czuł się mniej samotny i lepiej znosił nieobecność pana. W ten sposób może się okazać, że mamy dwa psy, które nie cierpią samotności.

Jeśli dzieci szanują psa i potrafią się z nim komunikować, współżycie powinno być bezproblemowe. Biały owczarek szwajcarski to dobry pies rodzinny, delikatny i cierpliwy wobec dzieci, musimy jednak wdrożyć odpowiednie zasady współżycia, tak jak w przypadku każdej rasy. 

Dzieci nie powinny przeszkadzać psu, gdy śpi w legowisku, ani karmić go przy stole. Gdy dziecko przebywa z psem, w pobliżu powinien znajdować się kontrolujący sytuację dorosły.

Młodzi, aktywni emeryci, którzy mogą zaspokoić zapotrzebowanie psa na aktywność fizyczną, będą świetnymi właścicielami dla tej nie znoszącej samotności rasy. Osoby stale obecne w domu to dla niego świetny wybór. 

Pies nie nadaje się jednak do siedzącego trybu życi. W razie potrzeby można skorzystać z usług osób zajmujących się wyprowadzaniem psów.

Biały owczarek szwajcarski stale traci umiarkowaną ilość sierści, w okresie wiosennego i jesiennego linienia ilość ta wzrasta. W tym czasie zaleca się codzienne szczotkowanie.

Długość życia białego owczarka niemieckiego to około 12 lat.

Pies ten jest dość wytrzymały i długowieczny, może żyć nawet 14 lat bez specjalnych problemów ze zdrowiem.

Podczas upału psu trzeba zapewnić chłodną i regularnie wymienianą wodę. Przyda mu się również miejsce do odpoczynku w cieniu. 

Przy wysokich temperaturach należy hamować aktywność psa, bo nawet w ogromnym upale potrafi uparcie dążyć do wykonania zadania.

Podwójna szata zapewnia mu dobrą ochronę przed złą pogodą, ale podczas chłodów pies woli przebywać w cieple z najbliższymi.

Jeśli zapewnimy psu wysokiej jakości karmę i codzienną dawkę ćwiczeń, nie powinien przybierać na wadze. Trzeba jednak zachować w tym względzie czujność.

• dysplazja stawu biodrowego i łokciowego,
• skłonność do biegunek,
• mutacja genu MDR1 powodująca nadwrażliwość na leki.