Canaan dog

Od piaskowej do rudobrązowej, biała, czarna lub cętkowana.

Sierść jest krótka lub półdługa.

Włos okrywowy gęsty, szorstki i prosty, obfity podszerstek.
 

Ciemnobrązowe.

Canaan dog to średnich rozmiarów pies o harmonijnej sylwetce. Głowa jest proporcjonalna i szlachetna, nie za ciężka. Stop lekko zaznaczony. Oczy nieco ukośne, w kształcie migdałów. Uszy stojące, krótkie i stosunkowo szerokie, nieco zaokrąglone na końcach, nisko osadzone i szeroko rozstawione. Kończyny są proste. Ogon jest obficie pokryty sierścią i noszony nad grzbietem, może być w dopuszczalnym kształcie niewielkiego wachlarza.

Mimo swej pierwotnej natury canaan jest oddany swojemu panu.

Ten aktywny pies do dobrego samopoczucia potrzebuje interakcji społecznych, między innymi zabawy.

Canaan dog jest jednocześnie łagodny, spokojny i niezależny, przez co nadaje się na towarzysza codziennego życia.

To nie tylko doskonały stróż. Ze względu na rozwinięte zmysły używa się go także do poszukiwań lub tropienia użytkowego.

Główną funkcją canaana jest stróżowanie, ale jako pies rasy pierwotnej ma on również silny instynkt drapieżny.

Ze względu na swą rolę obrońcy pies ten jest z natury nieufny wobec obcych (zarówno ludzi jaki zwierząt).

Jak wszystkie psy ras pierwotnych canaan dog jest wyjątkowo niezależny.

Mimo swej niezależności pies ten nie może ciągle zostawać sam. Do prawidłowego rozwoju potrzebuje on regularnych kontaktów z członkami rodziny.

To wyjątkowo posłuszny pies, który stara się przede wszystkim zadowolić swojego pana. Jego pierwotna natura wymaga jednak pewnego wyczucia i znajomości rasy, by stworzyć relację opartą na zaufaniu i współpracy.

Canaan szczeka dużo, ostrzega, gdy do jego terytorium zbliża się intruz.

Jeśli potrzeby psa nie są zaspokojone, a otoczenie nie jest zabezpieczone, może on uciekać, zwłaszcza ze względu na niezwykle rozwinięty węch, który skłania go do podążania za odległym tropem.

Jeśli canaan mieszka w ogrodzie, może kopać okrągłe, typowe dla tej rasy dziury zwane „canaan holes”.

Bywa, że pies ten szybko nudzi się podczas szkolenia. Przysmaki są pomocne w utrzymaniu jego koncentracji. Najlepiej jednak, jeśli lekcje są krótkie, ale regularne.

Canaan jest stróżem z natury i nie ufa tym, których nie zna. Może zachowywać się stanowczo, ale nigdy nie okazuje agresji bez przyczyny.

Canaan ma posłuszne usposobienie, ale na pierwszego psa lepiej wybrać przedstawiciela rasy o bardziej elastycznym charakterze i o słabszych instynktach.

Pies ten zaakceptuje miejski tryb życia w mieszkaniu wyłącznie wówczas, gdy jego właściciel jest na tyle dyspozycyjny i aktywny, by zapewnić mu długie, codzienne spacery.

Do dobrego samopoczucia canaan potrzebuje ogromnej dawki ruchu. Oprócz długich codziennych spacerów konieczne będą stymulujące aktywności, takie jak tropienie.

Szczeniak wymaga wczesnej socjalizacji, by jego naturalna nieufność nie przekształciła się w nadmierną bojaźliwość i by podróże przebiegały bezproblemowo.

Jeśli zwierzaki wspólnie dorastają, są w stanie się ze sobą dogadać.

Jeśli szczeniak nie został przyzwyczajony do spotkań ze swoimi współbraćmi, wspólne mieszkanie może okazać się trudne. Niezbędna jest wczesna i odpowiednia socjalizacja.

To dobry towarzysz dla dzieci, zachowuje się wobec nich łagodnie i cierpliwie.

To spokojny pies, który nie nadaje się jednak do siedzącego trybu życia. Jego właściciel, bez względu na wiek, musi być na tyle dyspozycyjny i aktywny, by zaspokoić potrzeby swojego pupila.

Utrata sierści jest umiarkowana.

13 lat.

To wytrzymały i długowieczny pies.

Dzięki swemu pochodzeniu canaan przyzwyczajony jest do wysokich temperatur i nie boi się upałów.

Obfita sierść psa zapewnia mu odpowiednią ochronę przed złą pogodą.

Dzięki codziennej aktywności canaan nie powinien przybierać na wadze.

• dysplazja stawu biodrowego,
• zwichnięcie rzepki.

Canaan dog pochodzi z Palestyny. Malowidła naskalne z Ben Assan i Synaju pochodzące z drugiego tysiąclecia p.n.e. przedstawiają psa, który wygląda jak współczesny canaan. Przez długi czas była to dzika rasa żyjąca w pobliżu obozowisk beduinów i kradnąca z nich żywność. W 1937 roku żydowskie siły zbrojne zwróciły się do profesor Rudolfiny Menzel, specjalistki w dziedzinie kynologii, o wyselekcjonowanie nowej grupy psów dla wojska. Zainteresowała się ona canaanem, który miał ogromne zalety, szybko się uczył i był niezwykle wszechstronny. W ten sposób stał się oficjalnym psem izraelskiego wojska. W 1953 r. R. Menzel opracowała pierwszy standard rasy, który FCI uznała w 1966 r.