Nagi pies peruwiański

Dopuszczalne są wszystkie odcienie czerni, od łupkowo-czarnego do szaro-czarnego. Akceptowane są również odcienie szarości oraz brązu, od ciemnobrązowego po jasny blond. Mogą być one jednolite lub z czerwonawymi łatami na całym ciele.

Brak włosów. Dopuszczalna jest niewielka ilość włosów na głowie, na końcach kończyn i ogonie oraz pojedyncze włosy na grzbiecie.

Od czarnego po żółty.

Nagi pies peruwiański jest elegancki i szczupły. Jego wygląd kojarzy się z szybkością, siłą i harmonią, nie powinien być ociężały. Oczy mają czujny i inteligentny wyraz. Powinny być średniej wielkości, nieco migdałowego kształtu, ani zbyt głęboko osadzone, ani wyłupiaste. Uszy muszą być stojące, gdy pies czuwa, w spoczynku kładą się ku tyłowi. Nisko osadzony, gruby u nasady ogon stopniowo zwęża się ku końcowi.

Pies ten jest bardzo czuły wobec swojej rodziny, ale nie wobec obcych osób.

Świetnie sprawdzi się jako towarzysz zabaw, zwłaszcza dla dzieci.

W domu zachowuje się dość spokojnie, ale potrafi też okazać ogromną energię, gdy zapewnimy mu stymulację.

To posłuszny pies, który chętnie współpracuje, jeśli traktujemy go z szacunkiem, a wydawane polecenia mają sens.

Jest on pozbawiony instynktu drapieżnika.

Nagi pies peruwiański jest bardzo zdystansowany wobec obcych.

Zwierzak ten najchętniej nie odstępowałby swojego pana na krok, jest od niego wyjątkowo zależny.

Nagi pies peruwiański potrzebuje towarzystwa. Nie znosi wykluczenia i bardzo źle radzi sobie z samotnością.

Dzięki licznym zdolnościom szkolenie psa tej rasy nie jest trudne, ale nie nadaje się na „zwierzę cyrkowe”, nie będzie stale powtarzał tych samych sztuczek. By współpracować, musi widzieć sens w szkoleniu.

Nagi pies peruwiański szczeka, by ostrzec przed intruzem.

Nie jest typem poszukiwacza przygód, woli trzymać się blisko domu.

Jako że zwierzę to nie znosi samotności i wykluczenia, może niszczyć przedmioty, szczególnie te pachnące właścicielem.

Przysmaki świetnie się sprawdzą, szczególnie przy socjalizacji. Dzięki nim pies będzie kojarzył daną sytuację z czymś pozytywnym.

Dzięki naturalnej nieufności nagi pies peruwiański jest dobrym stróżem mimo niewielkich rozmiarów.

To świetny wybór dla nowicjuszy, bo zwierzak ten jest inteligentny, nietypowy, czuły i posłuszny, w dodatku istnieją aż trzy rozmiary tej rasy, więc każdy znajdzie coś dla siebie.

To wyłącznie pies domowy. W żadnym wypadku nie może mieszkać na zewnątrz. Świetnie nadaje się do mieszkania.

Jest to pies do towarzystwa, co nie oznacza, że może całe dnie spędzać na kanapie. Potrzebuje regularnych spacerów i możliwości spożytkowania energii.

Łatwość podróżowania zależy od rozmiarów naszego pupila. Z pewnością będzie on jednak zachwycony tym, że może nam towarzyszyć.

Pies tej rasy uwielbia towarzystwo i świetnie dogaduje się z przedstawicielami innych gatunków.

Zwierzak ten szybko przyswaja sobie psie kody komunikacyjne i dobrze rozumie się ze współbraćmi.

Pies zachowuje się łagodnie wobec dzieci i lubi się z nimi bawić.

Świetnie nadaje się na towarzysza starszych osób.

Nagi pies peruwiański nie gubi sierści.

11 lat.

Mimo delikatnego wyglądu to dość wytrzymały pies. Ze względu na brak sierści jest jednak bardzo wrażliwy na warunki atmosferyczne.

Nagi pies peruwiański dobrze znosi wysoką temperaturę, ale musimy uważać na oparzenia słoneczne w przypadku jasnych osobników.

Ten bezwłosy zwierzak potrzebuje ochrony przed zimnem.

Nagi pies peruwiański jest łakomy, trzeba więc uważać, by nadmiernie nie przybrał na wadze.

Rasa ta nie jest szczególnie narażona na żadną konkretną chorobę.

Niektórzy twierdzą, że nagi pies peruwiański został sprowadzony do Peru przez chińskich imigrantów. Według innych pochodzi on z Afryki. Możliwe również, że przybył do Ameryki przez Cieśninę Beringa wraz z imigrantami z Azji. W każdym razie jest to bardzo stara rasa. Jej wizerunki znaleźć można na ceramice cywilizacji przedinkaskich (Vicus, Mochica, Chancay) z lat 300 p.n.e. do 1400 n.e.