Gończy francuski trójkolorowy

Trójkolorowa: podpalana, czarna i biała.

Krótka i cienka.

Brązowe. 

Gończy francuski trójkolorowy to dystyngowany, elegancki i umięśniony pies. Głowa nie jest zbyt duża, jest dość wydłużona, guz potyliczny wyraźnie zaznaczony. Oczy są duże. Mają inteligentny wyraz. Uszy szersze niż u poitevina, osadzone na wysokości oczu, skierowane nieco do przodu, niezbyt elastyczne. Powinny sięgać wierzchołka nosa, ale mogą być też o dwa palce krótsze. Ogon dość długi, noszony wysoko i elegancko.

To niezależny pies uwielbiający tropienie i mało skłonny do okazywania uczuć, niezbyt nadaje się więc na codziennego towarzysza.

Gończy francuski trójkolorowy lubi zabawy oparte na szukaniu i tropieniu.

Pies ten jest stale pobudzony. Rzadko zachowuje się spokojnie. Żyje w sforze, gdzie ma do czynienia z ciągłymi bodźcami.

Podczas pracy pies jest niezwykle zdyscyplinowany. Ma niesamowity węch i ogromną pasję, dzięki czemu można mu całkowicie zaufać.

To wszechstronny, aktywny i wytrzymały myśliwy wykorzystywany do polowań na dużą zwierzynę. W pracy jest dumny i pewny siebie, potrafi pracować bez zmęczenia przez długi czas.

Gończy francuski trójkolorowy jest odważny, nie okazuje strachu obcym, ale nie jest też zbyt przyjaźnie nastawiony, zachowuje dystans. 

To niezależny zwierzak, dla którego najbardziej liczy się pogoń za zwierzyną.

Pies tej rasy żyje w sforze i nie znosi być sam.

Szkolenie gończego francuskiego trójkolorowego nie jest łatwe, ponieważ ma on niezależną naturę i silny instynkt myśliwski, co utrudnia na przykład naukę przychodzenia na polecenie. 

By szkolenie przyniosło efekty, pies potrzebuje codziennego wysiłku.

Gończy francuski trójkolorowy szczeka dużo, zwłaszcza podczas pracy.

Ze względu na doskonały węch pies ten chętnie rusza za tropem. Jeśli jego otoczenie nie jest zabezpieczone, z pewnością będzie uciekał.

To pies pracujący, który może zachowywać się destrukcyjnie, jeśli nie zaspokoimy jego potrzeb.

Gończy francuski trójkolorowy nie jest zbyt łakomy, ale dobrze podzielić dzienną porcję na dwa posiłki, by zapobiec ryzyku skrętu żołądka. 

Pies tej rasy nie nadaje się do stróżowania.

Rasa ta nadaje się wyłącznie dla myśliwych lub sportowców, którzy powinni posiadać też pewne doświadczenie w zakresie szkolenia psów.

To pies stworzony do życia na zewnątrz, najlepiej z inny psami. 

Nie nadaje się do mieszkania ani do miasta, będzie mu bardzo ciężko przyzwyczaić się do takich warunków. 

To niezwykle aktywny, wytrzymały i wysportowany zwierzak. Jeśli nie poluje (co zdecydowanie nie jest zalecane), powinien jak najwięcej biegać i mieć codzienną okazję do pozbycia się nadmiaru energii. 

Bez odpowiedniej dawki ruchu pies szybko stanie się trudny do opanowania.

Gończy francuski trójkolorowy może towarzyszyć swoim właścicielom w wielu miejscach, ale wymaga wcześniejszej socjalizacji ze względu na swoją wyjątkowo niezależną naturę. 

Ze względu na instynkt myśliwski pies nie potrafi współżyć z innymi zwierzętami domowymi, takimi jak koty.

To pies żyjący w sforze, szybko więc przyswaja sobie psie kody komunikacyjne niezbędne do współżycia ze współbraćmi. Starsze psy uczą młodsze. 

To bardzo aktywny i niezależny zwierzak, ale zachowuje się łagodnie wobec dzieci, które traktują go z szacunkiem. 

Jednak by współżycie przebiegało bez problemów, najlepiej jeśli pies jest do nich przyzwyczajony od małego. 

Ten pies pracujący nie zniesie siedzącego trybu życia, stanie się nieznośny i nieszczęśliwy. 

Utrata sierści jest umiarkowana.

Około 11 lat

Gończy francuski trójkolorowy cieszy się dobrym zdrowiem, choć może łatwo zranić się podczas polowania. 

W okresie upałów powinniśmy dostosować aktywność naszego pupila, by zapobiec udarom.

Pies tej rasy żyje przeważnie z innymi psami. W zimie należy zapewnić mu porządną budę.

To smukły zwierzak, który nie powinien przybierać na wadze, jeśli, zgodnie ze swoją naturą, prowadzi aktywny tryb życia.

Rasa ta nie jest podatna na żadne choroby.

To nowa rasa, powstała w 1957 r. ze skrzyżowania gończego anglo-francuskiego trójkolorowego z poitevinem, billym i być może małym gończym gaskońskim. Wzorzec opracowano w 1965 r.