Fiński lapphund

Dopuszczalne są wszystkie kolory.

Sierść jest długa.

Oczy są ciemnobrązowe.

Fiński lapphund ma mocną sylwetkę o długości nieco przekraczającej wysokość w kłębie. Głowa mocna w zarysie, u psów dość szeroka, u suk bardziej elegancka. Wyraźnie zaznaczona bruzda czołowa i stop. Kufa jest prosta i krótsza niż czaszka. Symetrycznie zwęża się w kierunku nosa. Uszy stoją, są średniej wielkości, szeroko rozstawione, dość szerokie u nasady i bardzo ruchliwe. Ogon średniej wielkości i dość krótki, okryty gęstym, długim włosem, noszony nad grzbiecie.

Fiński lapphund jest przyjaźnie nastawiony do swoich bliskich, chociaż przywiązuje się bardziej do jednego właściciela. 

To bardzo energiczny pies potrzebujący regularnej stymulacji.

Dobrze ułożony fiński lappphund potrafi zachowywać się spokojnie. 

Pies jest bardzo inteligentny i nastawiony na współpracę z człowiekiem. Uczestniczył w zawodach w obronie cywilnej i uzyskał lepsze wyniki niż rasy zwykle wykorzystywane w tym celu.

Jako pierwotna rasa fiński lapphund zachował pewien instynkt myśliwski, który można jednak kontrolować za pomocą odpowiedniego szkolenia.

Pies zachowuje dystans wobec obcych. Może ugryźć tylko wówczas, gdy jego bliscy znajdą się w niebezpieczeństwie.

Fiński lapphund to wyjątkowo lojalny pies, który zachował jednak swoje pierwotne cechy, przez co odznacza się sporą potrzebą niezależności.

Pies ten jest niezwykle wierny właścicielowi, potrafi nawet odmówić jedzenia, jeśli jego opiekuna nie ma w pobliżu (co niezwykle rzadko zdarza się u psów typu szpic).

Fiński lapphund jest bardzo posłuszny i łatwy do ułożenia. To inteligentny pies, który szybko rozumie, czego od niego oczekujemy, o ile konsekwentnie stosujemy pozytywne metody szkolenia. 

Lapphund szczeka dużo, ale łatwo można nauczyć go milczenia na polecenie.

Jeśli ogród, w którym żyje pies, nie jest dobrze ogrodzony, lub też nasz pupil ma za mało ruchu, może zdecydować się na ucieczkę. 

Fiński lapphund kiepsko radzi sobie z samotnością. Jeśli okresy nieobecności właścicieli są zbyt długie, może zachowywać się gwałtownie. Istnieje też ryzyko rozwinięcia się lęku separacyjnego.

Smakołyki sprawdzą się jako motywator podczas nauki z podstaw posłuszeństwa. 

Rasa ta była niegdyś wykorzystywana do obrony stad, w związku z czym psy potrafią interweniować w przypadku niebezpieczeństwa. Fiński lapphund nie jest agresywny, potrafi za to wszcząć alarm.

Fiński lapphund posiada liczne zalety i świetnie sprawdzi się jako pierwszy pies. Jego szkolenie nie jest wymagające, a czworonóg bardzo przywiązuje się do swojego przewodnika.

Dzięki swoim zdolnościom adaptacyjnym pies może mieszkać zarówno w domu, jak i w ogrodzie. Nie będzie jednak dobrze czuł się w miejskim środowisku. 

To stara rasa pracująca, która potrzebuje codziennego wysiłku fizycznego i umysłowego. 

Konieczne będą długie spacery i regularne uprawianie psich dyscyplin sportowych. Pies nadaje się głównie dla osób bardzo aktywnych. 
 

Ze względu na średnie rozmiary, przyjazne usposobienie oraz łatwość uczenia się i adaptacji fiński lapphund może towarzyszyć swojemu panu wszędzie, zwłaszcza że nie lubi zostawać sam.

By zwierzaki dogadały się ze sobą, pies od okresu szczenięcego musi wychowywać się w towarzystwie kota. 

Pies jest towarzyski i dość pokojowo nastawiony wobec innych przedstawicieli swojego gatunku, suki są jednak bardziej przyjacielskie niż psy. 

Wobec dzieci pies zachowuje się łagodnie i cierpliwie. Nie oznacza to jednak, że może być przez nie traktowany jak zabawka i że nie wyrazi dezaprobaty, jeśli będzie nadmiernie tłamszony. 

To spokojny pies, który nie nadaje się jednak do siedzącego trybu życia. Właściciel zwierzęcia musi być osobą aktywną, która zaspokoi jego duże zapotrzebowanie na ruch. 

W okresie linienia fiński lapphund traci duże ilości sierści.

Przewidywana długość życia psów tej rasy wynosi 13 lat.

To bardzo odporny i wytrzymały pies.

Mimo sporej wytrzymałości pupila na upały, należy ograniczyć jego aktywność.

Podwójna sierść psa zapewnia mu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią. 

Jeśli lapphund ma wystarczająco dużo ruchu, nie powinien przybierać na wadze.

Pies nie jest podatny na żadne konkretne choroby, miewa jednak problemy z oczami, takie jak postępująca atrofia siatkówki. 

To bardzo stara rasa, której dokładne pochodzenie nie jest znane. Od niepamiętnych czasów Finowie wykorzystywali ją do pilnowania reniferów i jako psa stróżującego. Stanowi ona dla nich symbol psiej wierności. FCI oficjalnie uznało rasę w 1955 roku.