Dalmatyńczyk

Sierść jest biała w charakterystyczne czarne lub czekoladowe cętki. Cętki powinny być okrągłe, dobrze zarysowane, mniej więcej wielkości monety. Warto wiedzieć, że istnieją również dalmatyńczyki brązowe, choć występują bardzo rzadko.

Włos dalmatyńczka jest krótki. Sierść jest gęsta, twarda, mocno przylegająca i lśniąca.

Oczy są ciemne u osobników z czarnymi cętkami lub bursztynowe u dużo rzadziej spotykanych dalmatyńczyków z czekoladowymi cętkami.

Dalmatyńczyk to aktywny, muskularny pies o symetrycznych liniach i proporcjonalnej budowie. Kufa jest dość długa, stop lekko zaznaczony. Oczy są średniej wielkości, owalne, żywe i inteligentne. Uszy są położone wysoko, niezbyt duże i gęsto cętkowane. Całkowicie czarne uszy (jak u Pongo w "101 Dalmatyńczykach") są wadą. Ogon jest noszony lekko zakrzywiony w górę, ale nigdy nie jest zwinięty.

Dalmatyńczyki to czułe psy, które mocno przywiązują się do właścicieli. Uwielbiają spędzać z nimi czas na wspólnej zabawie. Źle znoszą samotność i nie powinny być na długo pozostawione bez towarzystwa domowników.

Psy należące do tej rasy lubią zabawy, także z najmłodszymi. Aby sprawiały im one jednak przyjemność, nie powinny być zbyt natarczywe. Pupil sam powinien móc decydować, kiedy chce się bawić. Nie może być zmuszany do nadmiernej aktywności w zabawie.

Dalmatyńczyki to psy z dużym temperamentem. Są energiczne i żywiołowe. Jednak odpowiednio wychowywane, potrafią także prowadzić spokojny tryb życia, stając się łagodnymi i cierpliwymi towarzyszami.

Psy należące do tej rasy są inteligentne. Cechuje je ponadto bardzo dobra pamięć. Bez trudu przyswajają komendy. Są bardzo pojętne.

Dalmatyńczyk jest świetnym myśliwym. Na przestrzeni lat był wykorzystywany nie tylko do polowań na grubą zwierzynę, ale również do ścigania i tropienia zbiegów. Dziś sprawdza się doskonale jako pies tropiący, uczestniczący w akcjach ratowniczych.

Właściwie socjalizowane dalmatyńczyki są przyjaźnie nastawione do ludzi, nie są lękliwe i nerwowe. Zdarza się jednak, że przy pierwszym kontakcie z nieznajomymi zachowują dystans. Choć są łagodnie usposobione, w razie konieczności potrafią bronić właściciela i jego mienia.

Dzięki właściwemu wychowaniu oraz wcześnie rozpoczętej socjalizacji wrodzona niezależność dalmatyńczyków nie przeszkadza w ich odpowiednim ułożeniu. Umiejętnie prowadzone i szkolne, stają się wiernymi i oddanymi towarzyszami wszystkich członków rodziny.

Dalmatyńczyki to psy towarzyskie, które potrzebują kontaktu z człowiekiem. Bardzo mocno przywiązują się do swoich opiekunów. Nie nadają się do życia w stałym odosobnieniu. Oczywiście odpowiednio przygotowane, potrafią pozostać same podczas nieobecności właściciela, jednak nie dłużej niż kilka godzin. Dłuższy okres izolacji wyraźnie im nie służy.

Dalmatyńczyk to pies o niezależnym i upartym charakterze. Jedyną metodą na skuteczne szkolenie jest zbudowanie partnerskiej relacji, w której ten dumny pies czuje się jak „równy z równym”. Każdy przejaw siły w relacji z tym psem jest skazany na niepowodzenie, dlatego w grę wchodzi tylko szkolenie pozytywne.

Znudzony dalmatyńczyk nie waha się zasygnalizować swojego niezadowolenia szczekaniem.

Ze względu na silne przywiązanie do właściciela dalmatyńczyki nie przejawiają szczególnych tendencji do ucieczek. Aby podczas wspólnych spacerów zachowywały się w sposób pożądany, podobnie jak przedstawiciele innych ras, muszą zostać wcześnie zsocjalizowane oraz wyszkolone – przede wszystkim należy wyćwiczyć do perfekcji przywołanie zwykłe i awaryjne.

Ten bardzo aktywny pies potrzebuje dużej dawki ruchu i stymulacji . Jeśli nie damy mu możliwości spożytkowania jego ogromnej energii, może ona zagrozić dobrej kondycji przedmiotów znajdujących się w otoczeniu.

Dalmatyńczyki są dużymi łakomczuchami. Uwielbiają przysmaki, dlatego należy je im podawać rozważnie – tym bardziej, że czworonogi mają skłonność do tycia.

Psy należące do rasy dalmatyńczyków są dobrymi stróżami. Czujnie strzegą swojego terytorium, a w razie niebezpieczeństwa szczekaniem oznajmiają obecność intruza.

Dalmatyńczyk jest bardzo inteligentnym i wrażliwym psem, jednak jego silny charakter zawiera również pewne kłopotliwe aspekty. Dalmatyńczyk musi być rozumiany i kochany za to, jaki jest, a nie jest bardzo łatwym psem i nie nadaje się dla wszystkich.

Dalmatyńczyk może żyć zarówno w dużym domu, jak i w mieszkaniu, pod warunkiem jednak, że ma zapewnioną bardzo dużą dawkę ruchu. Jego potencjalny opiekun powinien być osobą aktywną i lubiącą ruch, która będzie w stanie poświęcić swojemu czworonogowi wystarczającą ilość czasu.

Dalmatyńczyki są psami aktywnymi i bardzo energicznymi. Nadają się do uprawiania psich sportów. Uwielbiają spacery i zabawy dostarczające dużej dawki ruchu. 

Aby móc bezpiecznie przewozić dalmatyńczyka, trzeba go najpierw przyzwyczaić do akcesoriów takich jak m. in. klatka, umożliwiających jego bezpieczny transport. Już jako szczenię powinien być przyzwyczajany do nowych miejsc i ludzi. 

Dalmatyńczyki z natury są przyjazne, dobrze tolerują wszystkie zwierzęta domowe. Nie wchodzą z nimi w konflikty i są do nich przyjaźnie nastawione. Oczywiście mowa tu o wzorcu rasy – jak bowiem w każdej innej rasie mogą trafić się psy lękliwe czy agresywne, które nie będą akceptować innych zwierząt w swoim otoczeniu.

Wobec innych psów dalmatyńczyki zazwyczaj zachowują się przyjaźnie. Jednak w obliczu ataku z ich strony potrafią się skutecznie bronić.

Dalmatyńczyk jest tolerancyjny w stosunku do najmłodszych członków rodziny. Lubi zabawy z dziećmi, ale tylko pod warunkiem, że nie są dla niego zbyt absorbujące. Ze względu na duże rozmiary psa zawsze powinny one odbywać się pod kontrolą osób dorosłych.

Czworonogi należące do tej rasy, pomimo tego, że są bardzo dobrymi towarzyszami, nie do końca nadają się na pupili osób starszych. Wynika to przede wszystkim z dużego zapotrzebowania ruchu, któremu nie każdy senior będzie w stanie podołać.

Okres wzmożonej utraty sierści u dalmatyńczyków zazwyczaj odbywa się dwa razy do roku. Ale jeżeli pies nie będzie regularnie czesany, wówczas może gubić ją przez cały rok.

Dalmatyńczyki zazwyczaj cieszą się dobrym zdrowiem. Przedstawiciele tej rasy mają jednak dość wrażliwy układ moczowy, przez co – zwłaszcza w przypadku długotrwałego kontaktu zwierzęcia z zimnym podłożem – może dochodzić do rozwoju chorób układu moczowego, takich jak m.in. zapalenie pęcherza moczowego, zapalenie nerek oraz kamica moczanowa. U dalmatyńczyków mogą występować też stany zapalne uszu, alergie pokarmowe, wrodzona głuchota.

Ten chorwacki pies jest dość odporny i silny.

Należy zawsze uważać na słońce w przypadku ras o krótkim owłosieniu, zwłaszcza białym, tak jak w przypadku dalmatyńczka. Jest ona szczególnie podatna na poparzenia słoneczne.

Krótki włos dalmatyńczyka nie zapewnia mu dobrej ochrony przed zimnem.

Duża.

• wrodzona głuchota
• choroby układu moczowego
• alergie pokarmowe
• stany zapalne uszu
• u starszych psów problemy z kręgosłupem oraz schorzenia kostno-stawowe

Historia i pochodzenie dalmatyńczyków nie są potwierdzone. Przyjmuje się, że ich ojczyzną jest Dalmacja, choć nie brakuje również teorii wg. których rasa pochodzi z Indii, skąd przywędrowała do Rzymu i Egiptu. Na Bałkany dalmatyńczyki trafiły już w średniowieczu. W tych okolicach wykorzystywane były przede wszystkim jako psy myśliwskie. W Stanach Zjednoczonych oraz Anglii rasa stała się popularna w XVIII wieku, głównie wśród tzw. wyższych sfer. Pierwsza wystawa z ich udziałem miała miejsce w 1869 roku. Do Polski dalmatyńczyki trafiły przed II wojną światową.