Dalmatyńczyk
Inne nazwy: wyżeł dalmatyński
Dalmatyńczyk to pies o bardzo charakterystycznym ubarwieniu, przez które ciężko pomylić go z inną rasą. Niezwykle energiczny, silny, szybki i ruchliwy, zdecydowanie jest typem sportowca. Jest inteligentny, czujny, szybko się uczy. Potrafi jednak być też uparty i samodzielny, dlatego wymaga opieki konsekwentnego i stanowczego trenera. Właściwie wychowywany i wcześnie socjalizowany, staje się wiernym i czułym towarzyszem swojego pana, któremu jest posłuszny.
Najważniejsze informacje o Dalmatyńczyk
Pochodzenie i historia
Historia i pochodzenie dalmatyńczyków nie są potwierdzone. Przyjmuje się, że ich ojczyzną jest Dalmacja, choć nie brakuje również teorii wg. których rasa pochodzi z Indii, skąd przywędrowała do Rzymu i Egiptu. Na Bałkany dalmatyńczyki trafiły już w średniowieczu. W tych okolicach wykorzystywane były przede wszystkim jako psy myśliwskie. W Stanach Zjednoczonych oraz Anglii rasa stała się popularna w XVIII wieku, głównie wśród tzw. wyższych sfer. Pierwsza wystawa z ich udziałem miała miejsce w 1869 roku. Do Polski dalmatyńczyki trafiły przed II wojną światową.
Klasyfikacja FCI
Grupa FCI
Grupa 6 - Psy gończe i rasy pokrewne
Sekcja
Sekcja 3 : rasy pokrewne
Wygląd
Wielkość dorosłego osobnika
Suka : pomiędzy 54 i 60 cm
Pies : pomiędzy 56 i 62 cm
Waga
Suka : pomiędzy 24 i 32 kg
Pies : pomiędzy 24 i 32 kg
Maść
Sierść jest biała w charakterystyczne czarne lub czekoladowe cętki. Cętki powinny być okrągłe, dobrze zarysowane, mniej więcej wielkości monety. Warto wiedzieć, że istnieją również dalmatyńczyki brązowe, choć występują bardzo rzadko.
Rodzaj szaty
Włos dalmatyńczka jest krótki. Sierść jest gęsta, twarda, mocno przylegająca i lśniąca.
Kolor oczu
Oczy są ciemne u osobników z czarnymi cętkami lub bursztynowe u dużo rzadziej spotykanych dalmatyńczyków z czekoladowymi cętkami.
Opis
Dalmatyńczyk to aktywny, muskularny pies o symetrycznych liniach i proporcjonalnej budowie. Kufa jest dość długa, stop lekko zaznaczony. Oczy są średniej wielkości, owalne, żywe i inteligentne. Uszy są położone wysoko, niezbyt duże i gęsto cętkowane. Całkowicie czarne uszy (jak u Pongo w "101 Dalmatyńczykach") są wadą. Ogon jest noszony lekko zakrzywiony w górę, ale nigdy nie jest zwinięty.
Ciekawostki
- Największą popularność rasa zyskała po emisji słynnego filmu „101 dalmatyńczyków”.
- Nie wszystkie cętki są od razu widoczne po urodzeniu się psa. Niektóre z nich pojawiają się dopiero po ukończeniu przez szczenięta 12. tygodnia życia. Zdarza się też, że pieski rodzą się zupełnie białe, a cętki pojawiają się na ich ciele później.
- Zanim w nowojorskiej straży pojawiły się pierwsze wozy, dalmatyńczyki były wykorzystywane do „zawiadamiania” ludzi o zbliżającej się ekipie strażaków, ułatwiając w ten sposób jej przejazd przez zatłoczone ulice. Często pomagały też strażakom rozciągać węże z wodą. Obecnie są przez nich traktowane jako „maskotki” zastępów.