Spaniel bretoński

Istnieje szata biało-pomarańczowa, biało-czarna oraz biało-brązowa. Rzadziej spotyka się spaniele bretońskie trójkolorowe lub cętkowane (białe plamy na umaszczeniu zasadniczym). Umaszczenie jednokolorowe nie jest dopuszczalne.

Epagneul breton ma półdługą sierść.

Sierść jest cienka, gładka lub lekko odstająca od ciała. Niejedwabista, nigdy kręcona.

Oczy w kolorze ciemnego bursztynu.

Epagneul breton to solidny, mocno zbudowany pies. Ma niewielką i elegancką sylwetkę, jego ruchy są energiczne, a wygląd inteligentny. Całe ciało psa można wpisać w kwadrat. Głowa jest średniej wielkości, czaszka średniej długości, a kufa krótsza niż czaszka, w proporcji 2/3. Krawędź czołowa dobrze zaznaczona. Linie czaszkowo-przednie są równoległe. Uszy przyczepione wysoko, zwisające, raczej krótkie, lekko zaokrąglone, częściowo pokryte falistą sierścią. Grzbiet jest krótki, ogon również, kończy się kępką sierści. Kończyny są proste.

Epagneul breton jest czuły i wierny swojemu opiekunowi, ale też przyjaźnie nastawiony do obcych. Jeśli jednak poczuje, że moment nie jest właściwy, nie będzie nalegał na kontakt i nieco się wycofa.

To dynamiczny pies, uwielbiający spędzać czas z członkami swojej grupy społecznej. Zabawa umożliwia wzmocnienie relacji na linii pies – opiekun, zaspokojenie potrzeb fizycznych zwierzaka i jego szkolenie.

Spaniel bretoński potrafi spędzić cały dzień na polowaniu u boku swojego pana, wykazując niesłychaną energię. Może też spać długie godziny w cieple, relaksując się z bliskimi. 

Jest to niezwykle aktywny pies, który jednak potrafi zachować spokój, gdy jego potrzeby są zaspokojone. Z tego względu to bardzo zrównoważony zwierzak.

Zdolność przystosowania tej rasy do różnych warunków życia świadczy o jej wielkiej inteligencji. To doskonały pies pracujący i do towarzystwa. Jest zrównoważony, niezawodny i posłuszny.

Spaniel bretoński specjalizuje się w polowaniach na kaczki, chociaż wykorzystuje się go również do polowań na inną zwierzynę. To jeden z najszybszych wyżłów. Wykazuje również doskonałe predyspozycje do aportowania.

Dzięki tym umiejętnościom jest najpopularniejszym na świecie wyżłem francuskim.

Spaniel bretoński zaprzyjaźni się z każdym, o ile będzie traktowany z szacunkiem.

Podczas pracy potrafi wykazać się samodzielnością i podejmować decyzje. Po powrocie do domu jest raczej posłuszny. Trudno jednak nazwać go przylepą. 

Potrafi nieustannie zabiegać o uwagę, ale też wycofać się i pozwolić właścicielowi zająć się innymi sprawami.

Jeśli epagneul breton ma dostatecznie dużo ruchu, potrafi znieść kilka godzin samotności. Nieobecność nie powinna być jednak zbyt długa, bo z nudy lub frustracji pies może zniszczyć wszystko, co znajdzie na swojej drodze.

Spaniel bretoński jako wyjątkowo posłuszny, inteligentny i pojętny pies świetnie poddaje się szkoleniu. Wszelkie zadania wykonuje z entuzjazmem. Jak wiele psów pracujących, uwielbia się uczyć i spędzać czas ze swoim przewodnikiem, który zapewnia mu umysłową stymulację. 

Czasem bywa uparty, trzeba więc znaleźć metody dostosowane do jego wrażliwości i charakteru. W żadnym wypadku podczas szkolenia nie powinniśmy okazywać brutalności, naukę należy oprzeć na wzmacnianiu pożądanych zachowań.

Szkolenie pozytywne to połączenie zdecydowania z łagodnością. By szczeniak nie nabrał złych nawyków, wychowanie trzeba rozpocząć, gdy tylko trafi do naszego domu.

Pies ten z natury nie jest szczekliwy. Potrafi ostrzec przed nadciągającym niebezpieczeństwem, ale jest tak towarzyski, że od potencjalnego intruza będzie oczekiwał… pieszczot! 

Jedną z największych wad spaniela bretońskiego jest skłonność do ucieczek. Jego instynkt łowiecki jest tak duży, że gdy złapie trop, zupełnie zapomina o otoczeniu, w tym również o właścicielu.

Konieczne jest zatem zabezpieczenie otoczenia psa (solidne ogrodzenie działki), a podczas spacerów, dopóki zwierzę nie opanuje przychodzenia na przywołanie, powinniśmy zawsze używać smyczy. 

Dobrze, by pies nosił zawieszkę z numerem telefonu właściciela, co ułatwi ewentualne poszukiwania uciekiniera.

Jeśli zadbamy o potrzeby spaniela bretońskiego, nie będzie on wykazywał skłonności do niszczenia. W przeciwnym razie może wyrazić swoje negatywne emocje, niszcząc różne sprzęty domowe.

Jak każdy szanujący się pies, epagneul breton nigdy nie odmówi posiłku czy przysmaku w nagrodę za dobre zachowanie. Jedzenie stanowi zresztą dla niego doskonałą motywację podczas szkolenia. 

Dorosły epagneul breton może być psem stróżującym, ale nie jest to jego ulubione zajęcie. Potrafi przegonić intruza, jeśli uzna go za zagrożenie, nie bywa jednak agresywny.

Ten inteligentny, zrównoważony, posłuszny i łagodny pies to świetny towarzysz polowań i życia rodzinnego. Nadaje się dla wielu osób i potrafi dostosować się do niemal każdego trybu życia, o ile zaspokoimy jego potrzeby.

Pies ten może żyć w mieszkaniu w mieście, wykazuje bowiem ogromną zdolność adaptacji. Należy go jednak wyprowadzać kilka razy dziennie na dłuższe spacery i zapewnić mu aktywność sportową. 

Oczywiście jeszcze lepiej poczuje się w domu z ogrodem, ale w tym wypadku również konieczne są codzienne spacery poza teren posesji. Ogród nie może być pretekstem do rezygnacji ze spacerów z psem. 

Spaniel bretoński uwielbia przebywać na zewnątrz, ale przepada też za komfortem i ciepłem rodzinnego domu.

Ten pies pracujący to prawdziwy sportowiec. Jeśli nie poluje u boku właściciela, powinien uprawiać regularną aktywność fizyczną. 

Mogą być to codzienne długie spacery i psie dyscypliny sportowe, takie jak canicross, flyball, agility, dog dancing czy też konkursy tropienia.

Podróże z psem średnich rozmiarów nie są kłopotliwe, zwłaszcza że spaniel bretoński świetnie przystosowuje się do każdego środowiska, o ile w okresie rozwoju zadbamy o jego właściwą socjalizację i habituację.

W samochodzie czy w samolocie należy przewozić go w transporterze zgodnym z wymogami. W środkach transportu publicznego pies musi przebywać na smyczy i nosić kaganiec.

Mimo instynktu myśliwego pies ten może żyć w zgodzie z kotami. Dobre relacje zwierzaków będą możliwe i bezproblemowe, zwłaszcza jeśli przyzwyczaimy je do siebie od młodego wieku.

Ten niezwykle towarzyski pies świetnie dogaduje się ze współbraćmi. Pamiętajmy jednak o wczesnej socjalizacji szczeniaka, by rozwinął i wzmocnił swoje kompetencje społeczne, a także zdobył jak najwięcej pozytywnych doświadczeń.

Ten wesoły i skory do zabawy zwierzak to doskonały towarzysz dla dzieci. Konieczne jest jednak wdrożenie zasad współżycia, by zapewnić spokój i bezpieczeństwo całej rodziny.

Starsze osoby mogą być właścicielami spaniela bretońskiego, o ile są wystarczająco dynamiczne i wysportowane, by zaspokoić potrzeby tego aktywnego psa. 

W żadnym wypadku nie powinien on żyć z osobami prowadzącymi siedzący tryb życia i wychodzić jedynie do ogrodu lub na krótkie spacery po osiedlu.

Epagneul breton traci umiarkowaną ilość sierści. W okresie wiosennego i jesiennego linienia ilość ta wzrasta.

Długość życia spaniela bretońskiego to około 13 lat.

To bardzo wytrzymały pies, który nie ma specjalnych problemów ze zdrowiem. Świadczy o tym zresztą długość życia tej rasy.

Należy uważać na udar cieplny, zwłaszcza jeśli pies pracuje lub uprawia sport. Podczas upału lepiej unikać intensywnej aktywności. 

Spaniel bretoński ma tak wiele energii i tak bardzo chce zadowolić swojego opiekuna, że może doprowadzić się na skraj wyczerpania, nie zdając sobie z tego sprawy.

Podwójna sierść i duża odporność psa, zapewniają mu dobrą ochronę przed złą pogodą. Bez problemu może mieszkać na zewnątrz, chociaż woli wygodne legowisko w domu.

Ogromna energia bretończyka pozwala mu utrzymać szczupłą sylwetkę. Trzeba jednak zapewnić mu odpowiedni wysiłek fizyczny. Nie należy go przekarmiać, ani dawać mu za dużo przysmaków, bo może to spowodować nadwagę.

• dysplazja stawu biodrowego,
• zwichnięcie rzepki,
• cystynuria.

Epagneul breton pochodzi z Francji, a dokładniej z Półwyspu Bretońskiego, jak wskazuje jego nazwa. Pierwszy oficjalny wzorzec rasy zaprezentowano w 1907 r. i przyjęto w 1908 r., ale prawie na pewno rasa jest o wiele starsza – to jeden z najstarszych spanieli. Przodek spaniela bretońskiego to płochacz niemiecki. Epagneula bretona zarówno celowo, jak i przypadkowo krzyżowano z poszczególnymi rasami seterów i springerów.