Seter irlandzki

Seter irlandzki mahoniowy ma jednolicie kasztanową sierść, natomiast seter irlandzki czerwono-biały jest biały z jednolicie czerwonymi łatami. Nie istnieje czarna odmiana setera irlandzkiego. Często myli się go z seterem szkockim, który jest ciemniejszy.

Długa w przypadku odmiany dwukolorowej i półdługa w przypadku odmiany jednolitej. Sierść jest jedwabista, przylegająca do ciała. Nie może być kędzierzawa, choć w przypadku osobników dwukolorowych dopuszcza się lekko falistą sierść. Widoczne są cienkie, proste i przylegające frędzle.

Oczy są orzechowe lub ciemnobrązowe.

Seter irlandzki to pies o mezomorficznym typie sylwetki, długich mięśniach i wrażliwym systemie nerwowym. Ma atletyczną budowę, ciało psa można wpisać w kwadrat. Ma on cienkie i silne kości. Głowa jest lekka, szczupła i długa. Stop słabo zaznaczony. Przylegające do policzków uszy są zwisające i cienkie. Szyja umiarkowanej długości, łagodnie wygięta, umięśniona, bez obwisłego podgardla. Klatka piersiowa jest wąska i opuszczona, kłąb bardzo wysoki. Kończyny są proste. Ogon jest nisko osadzony i noszony poziomo lub skierowany w dół.

Seter irlandzki to bardzo czuły pies, który stale okazuje uczucia właścicielowi i wciąż usiłuje zwrócić na siebie uwagę.

Ten wesoły zwierzak uwielbia się bawić, dzięki czemu świetnie sprawdzi się jako towarzysz dla całej rodziny.

Szczeniak tej rasy jest stale w ruchu. Już w młodym wieku musi uczyć się rozładowywać energię w sposób konstruktywny, by jego naturalna porywczość nie stała się trudna do opanowania.

Seter irlandzki jest bardzo bystry, jednak może unikać wykonywania poleceń właściciela, o ile ten nie zachowuje się życzliwie i konsekwentnie.

Obydwie odmiany tej rasy to doskonałe psy myśliwskie specjalizujące się w polowaniu na ptactwo. Warto jednak pamiętać, że przy pracy zachowują się one w różny sposób. Seter irlandzki mahoniowy jest bardziej żywiołowy, natomiast seter irlandzki czerwono-biały bardziej się angażuje w wykonywane zadanie. 

Ten z natury wesoły pies przeważnie jest przyjaźnie nastawiony do ludzi, ale ze względu na silne przywiązanie do bliskich może okazywać nieufność nieznajomym. Nie jest ona jednak nadmierna, jeżeli odpowiednio zapoznamy psa z nową osobą.

Mimo że seter irlandzki jest wyjątkowo czuły, potrzebuje własnej przestrzeni i możliwości samodzielnego podejmowania decyzji. Na spacerze lub w ogrodzie wykazuje dużą niezależność, bywa nawet, że udaje głuchego, by nie musieć wracać na polecenie pana.

Jeśli szczeniak od młodego wieku przyzwyczajany jest stopniowo i w pozytywny sposób do samotności, bez problemu powinien znosić nieobecność właścicieli. Przed wyjściem koniecznie zapewnijmy mu odpowiednią dawkę ruchu.

Seter irlandzki zachowuje się niespokojnie do momentu osiągnięcia dojrzałości, co ma miejsce dość późno. Jego szkolenie wymaga zatem cierpliwości i konsekwencji. W dorosłym wieku pies zachowuje się nieco stateczniej, ale ze względu na jego ogromną energię nie należy spodziewać się idealnego posłuszeństwa. 

Podstawy wychowania, zwłaszcza polecenie przychodzenia na zawołanie, należy wprowadzić jak najwcześniej i wzmacniać przez całe życie naszego pupila. Niczego nie uczy się on bowiem raz na zawsze.

Seter irlandzki szczeka głównie wtedy, gdy się nudzi lub gdy chce zwrócić na siebie uwagę swojego opiekuna.

Podczas spaceru pies tej rasy nieustannie tropi zwierzynę. W związku z tym ryzyko ucieczki jest znaczne.

Jak w przypadku wielu psów pracujących, jeśli seter irlandzki nie jest odpowiednio stymulowany, może znaleźć sobie inne zajęcie, które niekoniecznie spodoba się jego właścicielowi.

Podczas szkolenia psu trudno czasem skoncentrować się na dłużej. Dobrej jakości przysmaki mogą być zatem świetnym źródłem motywacji.

Seter irlandzki bardzo przywiązuje się do bliskich i jeśli wyczuje niebezpieczeństwo, może zachować się jak pies obronny. Przeważnie jest on jednak w dobrym nastroju, nie powinien okazywać agresji czy onieśmielenia. 

To doskonały towarzysz, musimy jednak dobrze zapoznać się ze specyfiką rasy, by umieć zaspokoić jej potrzeby. Niedoświadczone osoby mogą nie dać sobie z nim rady, przyda się zatem pomoc specjalisty, który wdroży podstawy posłuszeństwa.

Idealnym środowiskiem tego psa jest przestrzeń na świeżym powietrzu. Nie zaleca się trzymania go w mieszkaniu, chyba że służy mu ono wyłącznie do spania, a w ciągu dnia pies jest regularnie wyprowadzany i towarzyszy wszędzie swojemu opiekunowi. 

Najlepszym rozwiązaniem będzie dom z dobrze ogrodzonym terenem, gdzie pies będzie mógł swobodnie oddawać się swoim zajęciom.

Seter irlandzki ma bardzo duże zapotrzebowanie na wysiłek fizyczny. Przed podjęciem decyzji o zakupie psa należy dobrze rozważyć jego potrzeby.

Jeśli nie poluje on ze swoim panem, musimy zapewnić mu aktywności stymulujące węch, takie jak szukanie trufli, mantrailing, tropienie, szukanie smakołyków, itd. Potrafi także doskonale pływać. Pies świetnie sprawdzi się także w dyscyplinach sportowych, np. canicross, dog dancing, agility czy flyball. 

Seter irlandzki potrzebuje codziennej stymulacji fizycznej, umysłowej (przede wszystkim węchowej) i społecznej.

Średnie rozmiary psa i jego ogromna energia nie zawsze idą w parze ze środkami publicznego transportu. Bez odpowiedniej socjalizacji i szkolenia pies może mieć problemy ze spokojnym siedzeniem u boku opiekuna podczas podróży. 

Uwielbia on jednak wychodzić z właścicielem, warto więc to wykorzystać.

Jeśli szczeniak tej rasy nie jest przyzwyczajony do obecności kotów, relacje mogą być trudne, a nawet niemożliwe.

Pies ten ma przyjazne usposobienie, jeśli zatem zapewnimy mu odpowiednią socjalizację, będzie w stanie mieszkać ze swoimi współbraćmi i tolerować ich obecność.

Ten żywy, wesoły i przyjazny pies doskonale nadaje się dla dzieci, zwłaszcza starszych, z którymi może oddawać się szalonym, energicznym zabawom.

Ogromna żywiołowość tego psa nie idzie w parze z siedzącym trybem życia starszych osób.

Utrata sierści jest umiarkowana, nasila się w okresie sezonowego linienia, kiedy to wymagane jest częstsze szczotkowanie (około 3 razy w tygodniu).

Długość życia setera irlandzkiego to około 13 lat.

To pies cieszący się zasadniczo dobrym zdrowiem.

W przypadku tak żywiołowych i zdeterminowanych psów pracujących należy uważać, bo zazwyczaj nie zwracają one uwagi na upał. Dla bezpieczeństwa w czasie największych upałów należy ograniczyć ich aktywność.

Seter irlandzki bez problemu może żyć na zewnątrz, choć zimą zdecydowanie woli ciepło domu.

Ten aktywny pies nie ma specjalnych skłonności do tycia. Jego prawidłową wagę można dość łatwo utrzymywać za pomocą regularnych ćwiczeń fizycznych i zrównoważonej diety.

Jeśli seter irlandzki jest prawidłowo szczepiony i odrobaczany, nie miewa specjalnych problemów ze zdrowiem. Jest jednak podatny na zespół skręcenia/rozszerzenia żołądka.

Pochodzenie setera irlandzkiego i angielskiego jest wspólne. Prawdopodobnie pies jest potomkiem płochacza pochodzącego od canis familiaris intermedius primitif. W XVIII wieku zaczęto rozróżniać dwie odmiany kolorystyczne. Seter irlandzki mahoniowy pochodzi od setera irlandzkiego czerwono-białego. W latach 60. XIX wieku odmiana czerwono-biała zanikła, ale odrodziła się jakiś czas później, dzięki utworzeniu irlandzkiego klubu rasy. Klub setera irlandzkiego mahoniowego założono natomiast w 1882 roku. FCI oficjalnie uznała rasę mahoniową w 1957 roku, a czerwono-białą w 1989 roku.