Kot himalajski

Dopuszcza się wszystkie maści znaczeń colorpoint.

Maść okrywy włosowej jest biała, a kolor występuje jedynie na uszach, masce, łapach i ogonie. Kocięta rodzą się całkiem białe, natomiast znaczenia pojawiają się dopiero po upływie kilku miesięcy.

Ma długą, lśniącą sierść i obfity podszerstek.

Gen odpowiedzialny za niebieskie oczy jest powiązany z genem colorpoint.

Ma identyczną budowę jak kot perski. Jest średniej wielkości, a jego ciało sprawia wrażenie zaokrąglonego. Himalajczyk jest nisko osadzony na łapach, mocno zbudowany, dobrze umięśniony i grubokościsty. Ma dużą, okrągłą głowę, której kształt współgra z małymi uszami. Między dużymi, okrągłymi, niebieskimi oczami znajduje się mały, krótki nosek, którego stop powinien wypadać pomiędzy oczami. Pers himalajski posiada piękny, gęsty kołnierz wokół szyi. Ogon kota jest niezbyt długi, zaokrąglony na końcu, obficie owłosiony. Stopy duże i owalne, mile widziane kępki włosów pomiędzy palcami.

Najchętniej bez przerwy wylegiwałby się na kolanach opiekuna. Uwielbia pieszczoty i drapanie, na które reaguje mruczeniem.

Koty himalajskie są bardziej chętne do zabawy niż persy. Tę cechę odziedziczyły po syjamach. Potrafią być bardzo niesforne.

Łagodność i spokój to jego największe zalety.

Kot himalajski bywa psotny i figlarny. To dość inteligentny kot, który raz na jakiś czas potrafi zaskoczyć! 

Himalajczyki są towarzyskie i dość ufne w stosunku do obcych, nawet jeśli adaptacja zajmuje im trochę czasu.

Koty himalajskie lubią być w centrum uwagi i blisko opiekunów. Potrzebują wiele troski i zainteresowania ze strony człowieka. Źle znoszą samotność.

Himalajczyki prawie nie miauczą, ale wystarczy jedno wymowne spojrzenie, żeby je zrozumieć.

Ze względu na budowę ciała himalajczyka czas codziennej zabawy jest dość ograniczony, a harce umiarkowane. Nie oznacza to jednak, że kot nie bawi się w ogóle – potrzebuje codziennej stymulacji i urozmaicenia, aby się nie nudził!

Himalajczyk zdecydowanie woli wygody własnego domu niż eskapady na zewnątrz.

Te spokojne koty bardzo lubią jeść i mają tendencję do obżarstwa. Interaktywna miska może pomóc ograniczyć ilość spożywanego jedzenia, a dodatkowo stymulować zwierzę fizycznie i intelektualnie.

Kot himalajski może żyć z innymi kotami pod jednym dachem, o ile przestrzeń została odpowiednio przygotowana, a zapoznanie z drugim kotem przeprowadzono prawidłowo.

Ponieważ kot himalajski jest raczej spokojny, polubi się z psem o podobnym usposobieniu.

Ponieważ himalajczyk chętnie się bawi, polubi towarzystwo dzieci – oczywiście pod warunkiem, że będą się z nim obchodzić delikatnie i ostrożnie. Uwaga na niesforne, niedelikatne dzieciaki, które z tym kotem nie znajdą porozumienia!

Bez wątpienia jest to jedna z tych ras kotów, które najlepiej nadają się do towarzystwa dla osób starszych – ale pod warunkiem, że opiekun-senior będzie w stanie codziennie odpowiednio pielęgnować himalajczyka – nie tylko go karmić i sprzątać kuwetę, ale także czesać futerko, przemywać oczy itp. 

Podobnie jak wszystkie persy, koty himalajskie gubią dużo sierści.

Średnia długość życia kota himalajskiego zależy od indywidualnych cech, zdrowia i stopnia zadbania konkretnego osobnika, ale przede wszystkim od jego cech genetycznych. Kot może więc dożyć 10 lub 15, a nawet 18 lat.

Jako wybitnie domowy kot, nie jest stworzony do znoszenia bardzo wysokich ani bardzo niskich temperatur.

Ponieważ himalajczyk jest domatorem i smakoszem, bardzo łatwo może nabawić się nadwagi. Dlatego należy kontrolować ilość spożywanego pokarmu i jakość jego diety. Dobrym rozwiązaniem podczas karmienia może być interaktywna miska, która spowolni proces jedzenia oraz jednocześnie pobudzi kota do wysiłku fizycznego i umysłowego.

Persy, a zatem i himalajczyki, podobnie jak wiele ras kotów, mają ogólne predyspozycje do rozwoju niektórych dziedzicznych chorób:

• nerek i układu moczowego:

1. wielotorbielowatość nerek: powolny i stopniowy rozwój torbieli na nerkach, które zakłócają prawidłowe funkcjonowanie tych organów. Istnieje badanie przesiewowe pozwalające wykluczyć chorobę u danego osobnika; 
2. idiopatyczne zapalenie pęcherza moczowego: zapalenie pęcherza często obserwuje się u wykastrowanych kocurów. Istnieje wiele przyczyn choroby, ale często pozostają nierozpoznane;
3. kamica moczowa (lub kamienie moczowe): pojawiają się najczęściej po ukończeniu siódmego roku życia, głównie u wykastrowanych kocurów; 

• nowotworowych: 

1. guz podstawnokomórkowy: są to przeważnie łagodne guzy skóry, najczęściej występują w okolicach głowy i szyi; 
2. gruczolaki łojowe: te łagodne nowotwory skóry mogą występować w postaci pojedynczego lub mnogich wykwitów;
3. serca: 
4. kardiomiopatia przerostowa: choroba serca charakteryzująca się zgrubieniem mięśnia sercowego;
5. przepuklina przeponowa: nieprawidłowy rozwój mięśnia przepony, który prowadzi do przemieszczenia organów wewnętrznych do jamy osierdziowej; 

• oczu: 

1. postępujący zanik siatkówki, który powoduje utratę wzroku niemalże od urodzenia;
2. sekwestracja rogówki (lub martwak rogówki);
3. coloboma, czyli rozszczep powieki: zniekształcenie zewnętrznej części górnej powieki;
4. entropium: zniekształcenie polegające na zawijaniu się krawędzi powieki do wewnątrz;
5. epifora idiopatyczna: anomalia kanalików łzowych związana z kształtem głowy kota;

• skóry :

1. liszaj obrączkowy: grzybica, która najczęściej rozwija się na grzbiecie lub u nasady ogona, w postaci grudkowatych wykwitów; 

• wnętrostwo: niezstąpienie jednego lub obu jąder do worka mosznowego.
• Kot himalajski jest narażony również na inne typowo kocie choroby, takie jak schorzenia jamy ustnej.

Od 7. roku życia zaleca się uważne kontrolowanie stanu zdrowia kota poprzez coroczne badania u lekarza weterynarii.

Podobnie jak w przypadku persów, mioty kociąt himalajskich są mniej liczne niż mioty innych kotów. Małe zwykle przychodzą na świat pod nadzorem człowieka, ponieważ poród kociąt o dużej główce może być bardzo trudny i stanowić zagrożenie dla życia kotki i kociąt. Dlatego u kotek tej rasy dość powszechnie stosuje się cesarskie cięcie.

Pochodzenie kota himalajskiego, podobnie jak perskiego, pozostaje tajemnicą. Rasa prawdopodobnie wywodzi się z krajów Orientu, a konkretnie Iranu i Turcji. Pierwsze badania na jej temat rozpoczęto w latach trzydziestych, w Stanach Zjednoczonych i Szwecji. Pod koniec lat czterdziestych Wielka Brytania i USA wprowadziły programy mające na celu wyhodowanie kota perskiego colorpoint. W tym celu persy o czarnym lub niebieskim umaszczeniu krzyżowano ze syjamską kotką o półdługiej sierści. Dopiero w 1955 i 1957 roku kraje te oficjalnie uznały rasę himalajską. Kot himalajski jest dość popularny w Ameryce Północnej, w przeciwieństwie do Europy, gdzie występuje trochę rzadziej.