Kot himalajski

Średnia długość życia kota himalajskiego zależy od indywidualnych cech, zdrowia i stopnia zadbania konkretnego osobnika, ale przede wszystkim od jego cech genetycznych. Kot może więc dożyć 10 lub 15, a nawet 18 lat.

Jako wybitnie domowy kot, nie jest stworzony do znoszenia bardzo wysokich ani bardzo niskich temperatur.

Ponieważ himalajczyk jest domatorem i smakoszem, bardzo łatwo może nabawić się nadwagi. Dlatego należy kontrolować ilość spożywanego pokarmu i jakość jego diety. Dobrym rozwiązaniem podczas karmienia może być interaktywna miska, która spowolni proces jedzenia oraz jednocześnie pobudzi kota do wysiłku fizycznego i umysłowego.

Persy, a zatem i himalajczyki, podobnie jak wiele ras kotów, mają ogólne predyspozycje do rozwoju niektórych dziedzicznych chorób:

• nerek i układu moczowego:

1. wielotorbielowatość nerek: powolny i stopniowy rozwój torbieli na nerkach, które zakłócają prawidłowe funkcjonowanie tych organów. Istnieje badanie przesiewowe pozwalające wykluczyć chorobę u danego osobnika; 
2. idiopatyczne zapalenie pęcherza moczowego: zapalenie pęcherza często obserwuje się u wykastrowanych kocurów. Istnieje wiele przyczyn choroby, ale często pozostają nierozpoznane;
3. kamica moczowa (lub kamienie moczowe): pojawiają się najczęściej po ukończeniu siódmego roku życia, głównie u wykastrowanych kocurów; 

• nowotworowych: 

1. guz podstawnokomórkowy: są to przeważnie łagodne guzy skóry, najczęściej występują w okolicach głowy i szyi; 
2. gruczolaki łojowe: te łagodne nowotwory skóry mogą występować w postaci pojedynczego lub mnogich wykwitów;
3. serca: 
4. kardiomiopatia przerostowa: choroba serca charakteryzująca się zgrubieniem mięśnia sercowego;
5. przepuklina przeponowa: nieprawidłowy rozwój mięśnia przepony, który prowadzi do przemieszczenia organów wewnętrznych do jamy osierdziowej; 

• oczu: 

1. postępujący zanik siatkówki, który powoduje utratę wzroku niemalże od urodzenia;
2. sekwestracja rogówki (lub martwak rogówki);
3. coloboma, czyli rozszczep powieki: zniekształcenie zewnętrznej części górnej powieki;
4. entropium: zniekształcenie polegające na zawijaniu się krawędzi powieki do wewnątrz;
5. epifora idiopatyczna: anomalia kanalików łzowych związana z kształtem głowy kota;

• skóry :

1. liszaj obrączkowy: grzybica, która najczęściej rozwija się na grzbiecie lub u nasady ogona, w postaci grudkowatych wykwitów; 

• wnętrostwo: niezstąpienie jednego lub obu jąder do worka mosznowego.
• Kot himalajski jest narażony również na inne typowo kocie choroby, takie jak schorzenia jamy ustnej.

Od 7. roku życia zaleca się uważne kontrolowanie stanu zdrowia kota poprzez coroczne badania u lekarza weterynarii.

Podobnie jak w przypadku persów, mioty kociąt himalajskich są mniej liczne niż mioty innych kotów. Małe zwykle przychodzą na świat pod nadzorem człowieka, ponieważ poród kociąt o dużej główce może być bardzo trudny i stanowić zagrożenie dla życia kotki i kociąt. Dlatego u kotek tej rasy dość powszechnie stosuje się cesarskie cięcie.