Turecki van

Istnieją dwa rodzaje umaszczenia tureckiego vana. Pierwszy to van kedisi, całkiem biały i dość rzadko spotykany, drugi to po prostu turecki van, z białą sierścią o kilku kolorowych plamach na ciele. Dopuszcza się wszelkie maści za wyjątkiem czekoladowej, liliowej, cynamonowej i płowej. Najczęściej spotykanym umaszczeniem jest biały z rudymi znaczeniami.

Typ umaszczenia „van”  niejednolity jest o tyle szczególny, że obszary zabarwione (tabby, trikolor, bikolor) znajdują się tylko na głowie (czoło i tył) oraz na ogonie, który w przypadku osobników tabby, zdobią kolorowe pręgi w kształcie obrączek.

Długość szaty zmienia się w zależności od pory roku, za wyjątkiem twarzy, gdzie włos jest zawsze krótki. W zimie futro jest gęste i półdługie, z dłuższym włosem w okolicach szyi, tworzącym gęsty kołnierz, oraz pióropusz na ogonie. Latem sierść staje się niemalże krótka, za wyjątkiem brzucha i ogona, gdzie zawsze pozostaje półdługa.

Kolor złoty lub bursztynowy występuje u vanów kedisi.

Turecki van jest kotem średnim do dużego. Ma wydłużoną sylwetkę, mocne ciało z szeroką klatką piersiową, średnio ciężki kościec i rozwiniętą muskulaturę. Kończyny średniej długości są umięśnione i zakończone zaokrąglonymi stopami z obfitym owłosieniem między palcami. Ogon jest średniej długości w stosunku do ciała i mocno owłosiony. Duża głowa ma kształt tępego trójkąta z wyraźnie zaznaczoną i zaokrągloną kufą. Uszy średnie lub duże są szerokie u podstawy i zaokrąglone na końcach. Van ma duże i wyraziste oczy w kształcie pestki brzoskwini, lekko skośnie osadzone.

Słynie z czułości i delikatności. Nie trzeba go dwa razy zapraszać na kolana.

Kot figlarny i pełen werwy, który uwielbia zabawy z opiekunem.

Raczej amator zabawy, niż oaza spokoju.

To niezwykle inteligentny kot, który świetnie się nadaje do nauki sztuczek. Ucząc go aportowania, możemy upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, ponieważ dla kota to zabawa, która zaspakaja jego potrzebę ruchu, zaś nauka przynoszenia zabawki pobudza go umysłowo. Rozrywka i gimnastyka w jednym!

Choć jest towarzyskim kotem, należy szanować jego poziom tolerancji wobec obcych osób i stopniowo go oswajać.

Sam świetnie sobie radzi! Ale jeśli mu się nudzi, może wyrządzać w domu szkody, celowo lub niechcący.

Tureckie vany słyną z gadatliwości, ale ich głos nie jest ani zbyt donośny, ani nieprzyjemny.

To kot, który bardzo potrzebuje regularnego rozładowania pokładów energii, którą gromadzi podczas odpoczynku.

Ponieważ jest niezwykle energiczny i ciekawski, uwielbia odkrywać. Nie wolno zostawiać otwartych drzwi i okien, bo na pewno skorzysta z okazji, żeby się przez nie wymknąć!

Ma apetyt adekwatny do ilości rozpierającej go energii. Może się okazać wielkim łakomczuchem!

Zapoznanie tureckiego vana i nowego kotka przeprowadzone zgodnie ze sztuką zwiększy szanse na harmonijne współżycie zwierząt.

To zabawowy, ciekawski i żywiołowy kot, który świetnie dogada się z psami, o ile od małego był przyzwyczajany do kontaktu z tym gatunkiem. Musi mieć też zapewnione wysoko położone miejsca do wskakiwania, gdzie w razie potrzeby może się schronić.

Żywiołowy i lubiący igraszki turecki van jest świetnym towarzyszem zabaw. Niemniej jednak bardzo ważne jest, aby dzieci potrafiły szanować jego granice i potrzebę odpoczynku, oraz potrafiły czytać język kociego ciała.

Ponieważ kot turecki van jest bardzo aktywny i swawolny, nie jest idealnym towarzyszem dla osoby, która szuka spokojnego i zrównoważonego kota.

Wiosną turecki van bardzo intensywnie linieje. Gubi większość półdługiej sierści, a latem w jej miejscu na całym ciele pojawia się krótsze futerko.

Średnia długość życia tureckiego vana wynosi od 14 do 19 lat.

Zimą gęste i półdługie, a latem krótsze futro zapewnia mu bardzo dobrą ochronę w skrajnych temperaturach, zarówno mroźnych jak i upalnych.

Ponieważ z reguły koty tureckie van są bardzo aktywne, nie grozi im nadwaga, lecz w przypadku osobników o mniej żywym temperamencie, ich apetyt wymaga kontroli.

Kot turecki van jest raczej odporny i zdrowy, nie odnotowano więc chorób typowych dla tej rasy. Jednakże mogą mu doskwierać te same dolegliwości, co innym kotom kotom domowym, takie jak schorzenia jamy ustnej i przyzębia.

Dopuszcza się wyłącznie krzyżowanie w ramach tej samej rasy, z zastrzeżeniem, aby nie łączyć w pary dwóch osobników odmiany van kedisi (całkiem biały), aby uniknąć ewentualnej głuchoty u potomstwa.

Kot turecki van jest naturalną rasą pochodzącą z wyżynnego regionu jeziora Van w południowo-wschodniej Turcji. Znaleziska archeologiczne hetyckich klejnotów pochodzących z lat 1600-1200 przed naszą erą, noszących wizerunki kotów o pręgowanych ogonach, świadczą o pradawnych korzeniach rasy.

Choć van w Turcji znany jest od dawien dawna, do Europy trafił dopiero w 1955 roku za sprawą dziennikarki Laury Lushington i fotografki Sonii Halliday, które przywiozły do Wielkiej Brytanii dwa kociaki podarowane im w czasie podróży do Turcji. Kobiety doprowadziły do uznania rasy przez brytyjskie towarzystwo Governing Council of the Cat Fancy w 1969 roku. Następnie, w roku 1985, dzięki staraniom i promocji rasy przez Barbarę i Jacka Reaków, rasę kota tureckiego van zarejestrowano w amerykańskim stowarzyszeniu felinologicznym TICA. Obecnie rasa jest pod wspólną ochroną Tureckiego Instytutu Rolniczego oraz zoo w Ankarze.