Mastif angielski

Szata może być płowa, brzoskwiniowopłowa lub płowa pręgowana. Kufa, uszy i nos są czarne. Przewaga białego umieszczenia na ciele, piersi i łapach nie jest dopuszczona przez oficjalny wzorzec.    

Mastif angielski ma krótką sierść. Szata mocno przylega do ciała. Na karku i barkach jest gęstsza.

Oczy są brązowe, jak najciemniejsze.

Ten ogromnych rozmiarów pies ma również charakterystyczny wygląd, który budzi respekt. Głowa jest kwadratowa w zarysie. Czaszka jest płaska i szeroka przy uszach. Charakterystyczne zmarszczki zmarszczki wokół głowy, oczu i pyska nadają mu poczciwy wygląd. Kufa jest krótka, tępa i szersza pod oczami. Stop jest dobrze zaznaczony, ale nie gwałtowny. Oczy są małe. Uszy również, poza tym cienkie, wysoko osadzone i przylegające. Sylwetka jest masywna, ale symetryczna. Ogon w spoczynku wisi prosto, przy pobudzeniu zakręca się nieco ku górze.

Mastif jest bardzo związany ze swoją grupą społeczną, czasem nawet bywa zbyt dużą przylepą. Za nieco flegmatycznym, a jednocześnie lekko przerażającym wyglądem kryje się niezwykle łagodny psiak. Ma ogromne serce i uwielbia wszelkie pieszczoty.

Mastif angielski lubi bawić się z dziećmi, chociaż skupia się przede wszystkim na ich pilnowaniu.  Lubi też zabawę z innymi psami, o ile zapewniliśmy mu odpowiednią socjalizację od pierwszych miesięcy życia. 

Nie liczmy jednak na długie godziny zabawy – mastif szybko się męczy i nie lubi intensywnego wysiłku.

Na szczęście mastif angielski jest z natury spokojny. W przeciwnym razie ze względu na swoje rozmiary i siłę, siałby prawdziwe zniszczenie.

Pies ten jest bardziej zabawny, niż inteligentny. Potrafi zabawnie reagować na niektóre zdarzenia czy polecenia. Mastif bowiem szybko przyswaja informacje, ale działa powoli. Na przykład gdy śpi i rozlegnie się hałas, minie chwila zanim dojdzie do wniosku, że warto zareagować. Gdyby świadczyłoby to o inteligencji, mastif byłby prawdziwym geniuszem. 

Mówiąc serio, mastif nie jest może najinteligentniejszym z psów, ale cechuje go niezwykła lojalność. Ponadto zaskakuje ogromnym zmysłem obserwacji i umiejętności analizy sytuacji.

Mastif angielski w żadnym wypadku nie będzie zainteresowany polowaniem. Ma bardzo słabo zaznaczony instynkt łowiecki.

Pies ten przeważnie okazuje obojętność wobec obcych. Nie powinien jednak być nieśmiały, jest to niezgodne ze wzorcem rasy.

Jeśli natomiast wyczuje zagrożenie, bez wahania będzie bronił bliskich i odstraszał intruza samym swym wyglądem.

Mastif jest bardzo związany ze swoją rodziną, ale nie jest to pies jednego pana. 

Pomimo ogromnych uczuć wobec bliskich, potrafi w razie potrzeby zachować dystans. Nigdy jednak nie należy wykluczać go z życia rodzinnego, bo może znieść to bardzo źle.

Mimo swych rozmiarów pies ten jest bardzo wrażliwy i nie lubi samotności. 
Nawet jeśli żyje na zewnątrz, bardzo przywiązuje się do właścicieli i nie jest w stanie długo przebywać sam.

Mastif angielski nie jest zbyt posłuszny, ale potrafi opanować komendy, o ile szkolenie będzie stanowcze, konsekwentne i utrzymane w pozytywnym duchu. 

Ten ogromny molos nie zniesie żadnych przejawów brutalności ze strony właściciela i będzie zdecydowanie bardziej skory do współpracy, jeśli skupimy się na wzmacnianiu i nagradzaniu dobrego zachowania. 

Pies nie zawsze ma świadomość własnej siły, dlatego skupmy się przede wszystkim na nauce chodzenia na smyczy, by spacery z dorosłym osobnikiem były spokojne i przyjemne. 

Tak jak w przypadku każdego psa tych rozmiarów, dobrze jest skorzystać z usług profesjonalnego trenera, który wesprze właściciela w szkoleniu pupila.

Mastif nie musi szczekać, by zwrócić uwagę właściciela czy odstraszyć intruza. To cichy pies, lecz sama jego obecność wystarcza, by osiągnąć zamierzony cel.

Ze względu na silny instynkt stróżujący, skłonność do ucieczek nie leży w charakterze mastifa angielskiego. Bez bliskich sobie osób nie będzie miał ochoty wyruszyć po przygody.

Szczeniak mastifa angielskiego może okazywać pewną skłonność do niszczenia, gdy się nudzi lub gdy wyrzynają mu się zęby. 

Pies może też zacząć niszczyć przedmioty, jeśli nie zadbamy o jego potrzeby lub będziemy zostawiać go samego na długie godziny

Oczywiście pies tych rozmiarów nie ograniczy się do drobnych przekąsek. To ogromny łakomczuch, ale nie należy dokarmiać go między posiłkami, by nie stał się otyły.

Mastif to typowy pies stróżujący. Potrafi odstraszyć intruza, ale nie jest agresywny. Sama jego obecność wystarczy, by nieproszony gość pospiesznie się oddalił. 

Nie obawiajmy się jednak – jeśli tylko zapoznamy psa z mile widzianymi gośćmi, zostaną oni powitani z entuzjazmem.

Tak ogromne zwierzę nie jest najlepszym wyborem dla osób bez doświadczenia. Nie poleca się go początkującym miłośnikom psów. 

Pies ten ma przyjazną naturę, ale jest dość uparty i obdarzony ogromną siłą. Braki w wychowaniu mogą mieć katastrofalne skutki. 

Idealnym właścicielem dla mastifa jest osoba doświadczona, nieuległa i o żelaznej ręce.

Dla psa ważącego blisko 100 kg życie w mieszkaniu nie jest łatwe. Mimo spokojnego usposobienia i cichej natury potrzebuje on przestrzeni. 

Może żyć w ogrodzie, ale by czuć się dobrze, potrzebuje też miejsca w cieple, blisko swojej rodziny. 

Dostęp do ogrodu nie zwalnia właściciela z obowiązku wychodzenia z psem kilka razy dziennie na spacer. Są one niezbędne do utrzymania równowagi fizycznej i psychicznej psa.

Ze względu na duży rozmiar i szybki wzrost, mastif angielski nie jest typem sportowca, podobnie jak inne psie olbrzymy. W okresie wzrostu, czyli przed ukończeniem przez psa 2 roku życia, zakazane są jakiekolwiek intensywne ćwiczenia. 

Konieczne jest jednak zapewnienie psu codziennych spacerów, by zaspokoić jego potrzeby fizyczne, węchowe i społeczne.

Ten olbrzymi pies nie jest dobrym towarzyszem podróży. Nie da się go dyskretnie przewieźć pociągiem czy metrem. Jest też typem domatora, lubi swoje otoczenie i drobne przyzwyczajenia, nie przepada za zmianami. 

Jednak miłość do właściciela może go zmotywować do podjęcia pewnego wysiłku. Na pewno chętniej wyjedzie z nim na wakacje niż zostanie w hotelu dla psów przez czas, który wyda mu się wiecznością.

Dzięki wczesnej socjalizacji mastif potrafi dogadać się ze wszystkimi członkami swojej grupy społecznej – ludźmi, psami i kotami. Oczywiście porozumienie będzie łatwiejsze, jeśli zwierzęta wychowają się razem.

Pies ten zasadniczo dobrze dogaduje się z innymi psami. Jednak jego rozmiary mogą przerażać innych właścicieli czworonogów, którzy mogą nie chcieć, by ich pupil biegał między łapami olbrzyma.

Jeśli zadbamy o dobrą socjalizację szczeniaka w ciągu pierwszych miesięcy życia i o regularne spotkania z innymi psami, z pewnością nie będzie żadnych problemów.

Mastif angielski jest cierpliwy wobec dzieci, więc świetnie nadaje się na psa dla rodziny. Nie wolno jednak doprowadzać go do ostateczności, sprawdzając granice jego cierpliwości. Aby zapewnić bezpieczeństwo dzieciom, a psu spokój, koniecznie należy wprowadzić określone zasady współżycia z czworonogiem.

Wydawać by się mogło, że ze względu na spokojny charakter mastifa angielskiego, jest to idealny pies dla starszych osób, ale to nieprawda. Nie będzie szczęśliwy z właścicielem, któremu zabraknie sił, by codziennie wyprowadzać go poza teren ogrodu.

Mastif traci umiarkowaną ilość sierści, lecz przybiera to na sile w okresie wiosennego i jesiennego linienia. W tym czasie konieczne jest codzienne szczotkowanie.

Długość życia mastifa angielskiego to około 11 lat.

Jest to dość wytrzymały pies, który jednak boryka się z pewnymi problemami zdrowotnymi, głównie ze względu na swój rozmiar.

Podczas upałów powinniśmy zapewnić psu świeżą wodę i miejsce w cieniu lub w środku domu.

Pies ma gęstą sierść na niektórych częściach ciała, ale nie jest odporny na ekstremalne temperatury. Nie powinien nocować zimą na zewnątrz.

Odpowiednie żywienie i codzienne spacery zapewnią psu odpowiednią formę. 

• problemy ortopedyczne (ze względu na szybki wzrost),
• dysplazja stawu biodrowego i łokciowego,
• zerwanie więzadeł krzyżowych,
• zespół skręcenia / rozszerzenia żołądka,
• osteosarcoma (rak kości),
• psia wieloogniskowa retinopatia (choroba oczu),
• cystinuria (niewydolność nerek),
• kardiomiopatia,
• entropium,
• nadczynność tarczycy.

Gdy w 55 w. p.n.e. legiony Cezara najechały Wyspy Brytyjskie, musiały zmierzyć się z dwoma rodzajami psów. Pierwszy z nich był krępy, z głową nieproporcjonalnie dużą w stosunku do ciała i krótką, ale mocną szczęką, o czym wkrótce przekonały się łydki nieszczęsnych legionistów. Pies ten był prawdopodobnie przodkiem buldoga, a więc po części i współczesnego bulmastifa. Drugi pies miał ogromne rozmiary, bardziej przypominał lwa. Był bezpośrednim potomkiem asyryjsko-babilońskich mastifów, prawdopodobnie sprowadzonych do Anglii przez Fenicjan 500 lat przed rzymską inwazją. W stosunku do nich molosy z Epiru, które Rzymianie uważali za bardzo dobre psy wojenne, wydawały się małymi pieskami do towarzystwa. Po podbiciu Bretanii Rzymianie przywieźli ze sobą te ogromne angielskie psy i wykorzystywali je na arenach do walki z dzikimi zwierzętami. Mastif angielski to ich bezpośredni potomek.