Rhodesian ridgeback

Kolor od jasnopszenicznego do czerwonopłowego. Dopuszczalne są niewielkie białe znaczenia na podpiersiu i palcach. Nadmiar białych znaczeń lub czarna sierść są niedopuszczalne.

Rhodesian ma krotką, lecz gęstą, gładką i błyszczącą sierść. Nie powinna być wełnista ani jedwabista.

Zwany jest czasem "psem z pręgą na grzbiecie". Tę chakaterystyczną pręgę tworzy sierść, która na grzbiecie rośnie w przeciwnym kierunku.

Kolor oczu harmonizuje z umaszczeniem.

Rhodesian ridgeback, to silny, szybki i umięśniony pies o harmonijnej sylwetce. Głowa psa jest długa, czaszka płaska, szeroka między uszami. Kiedy zwierzę jest spokojne, na głowie nie widać zmarszczek. Kufa jest długa, głęboka i mocna, stop dość dobrze zaznaczony. Oczy okrągłe i błyszczące. Uszy osadzone dość wysoko, średniej wielkości, przylegające do głowy. Kończyny są silne, mocno zbudowane i proste. Ogon lekko zagięty ku górze, ale nigdy nie zakręcony.

Rodezjan afrykański, jak bywa czasem nazywany, w domu zachowuje się dość łagodnie i spokojnie, ma zrównoważone usposobienie. Potrzebuje okazywania uczuć, chociaż potrafi też zachować dystans.

Pies ten lubi się bawić, zwłaszcza z dziećmi. Jednak tak jak w przypadku wszystkich psów, nie zaleca się pozostawiania go bez nadzoru.

Mimo swego dynamicznego temperamentu rhodesian lubi chwile spędzone w domu, w ciepłym i wygodnym kącie lub fotelu.

Rhodesian ridgeback to wyjątkowo wszechstronny pies, co świadczy o wielkiej inteligencji i umiejętności adaptacji. Świetnie sprawdzi się jako pies myśliwski, pies do towarzystwa lub stróżujący.

Dawną funkcją tej rasy były polowania na lwy. Psy te wykazywały się ogromną odwagą i determinacją podczas naprowadzania zwierzyny.

Rhodesian nigdy nie jest agresywny ani bojaźliwy, natomiast wobec obcych zachowuje sporą rezerwę. Potrzebuje czasu, by nabrać zaufania i zaakceptować nieznajomego.

Rhodesian jest indywidualistą i bywa uparty, ale wykazuje też ogromną wrażliwość i wyczuwa wszystkie nastroje swoich bliskich. Jego zachowanie może więc mocno się zmieniać w zależności od ogólnej atmosfery. Ogólnie rzecz biorąc, nie można go uznać za niezależnego, bo bardzo polega na swoim panu.

Lekka doza samodzielności sprawia, że pies ten dość dobrze znosi nieobecność właścicieli, zwłaszcza jeśli go do niej przyzwyczaimy, natomiast nie toleruje wykluczenia z rodziny. Jest na tyle wytrzymały fizycznie, że mógłby nocować na zewnątrz, ale nie zniesie funkcji stróża spędzającego cały czas w ogrodzie.

Szkolenie rhodesiana nie jest proste, ponieważ jego wielka inteligencja stanowi zarówno zaletę, jak i wadę. Nic mu nie umknie, zauważy najmniejszą słabość czy niekonsekwencję właściciela i wykorzysta ją przeciw niemu.

Ponadto pies ten późno dojrzewa (w wieku około 2 lat), w związku z tym konieczna jest regularność, cierpliwość i rygor. By uzyskać zadowalające wyniki, szkolenie należy zacząć wcześnie i kontynuować całe życie. 

Rhodesian jest świetnym stróżem, ale nie szczeka bez powodu. Natomiast gdy uzna to za konieczne, potrafi odstraszyć intruza.

Jest to pies myśliwski, więc jeśli nie zabezpieczymy odpowiednio terenu, szybko złapie ciekawy trop i ruszy w drogę.

Pies może źle znosić zbyt długą samotność, bez względu na to, czy w domu, czy w ogrodzie. Jeśli rhodesian będzie się nudził, szybko znajdzie sobie zajęcie, które niekoniecznie spodoba się jego właścicielom.

Pies ten nigdy nie odmówi posiłku, ale nie wolno go przekarmiać. Koniecznie trzeba też zadbać o zaspokojenie jego potrzeb odżywczych zapewniając mu wysokiej jakości karmę.

Rhodesian jest przywiązany do swoich bliskich, dba o nich – stale zachowuje czujność i obroni ich w razie potrzeby. Nie okazuje agresji bez potrzeby, ale sama jego obecność niejednego może odstraszyć. Skoro potrafi poradzić sobie z lwem, nie ulegnie pierwszemu lepszemu intruzowi.

Rhodesian potrzebuje doświadczonego właściciela, który będzie umiał postawić mu odpowiednie granice, dzięki którym pies stanie się wspaniałym, zrównoważonym kompanem.

Pies ten poradzi sobie w przytulnym mieszkaniu, ale zdecydowanie preferuje wiejskie środowisko i dom z ogrodem. Jeśli mieszka na wsi, nie powinien na stałe pozostawać na zewnątrz, do rozwoju potrzebuje komfortowego domu i kontaktu z bliskimi.

Ten wysportowany pies myśliwski, który świetnie sprawdza się również jako pies do towarzystwa i stróżujący, potrzebuje licznych bodźców, które zapewnią mu odpowiedni rozwój. 

Zwykłe wyjścia w celu załatwienia potrzeb z pewnością mu nie wystarczą. Do zachowania fizycznej i psychicznej równowagi potrzebuje kilku spacerów dziennie. 

Uważajmy jednak na jego stawy. Tak jak wiele dużych psów, nie powinien wykonywać zbyt intensywnych ćwiczeń.

Przewożenie tak dużego psa jest kłopotliwe, zwłaszcza jeśli nie posiada on odpowiednich podstaw poprawnego zachowania.

Mimo że rhodesian nie poluje na drobną zwierzynę, może pomylić psa z ewentualną ofiarą. Jeśli chcemy, by pies zaakceptował kota w domu, musi się z nim wychowywać od małego.

Podczas polowań rhodesian bez problemu akceptuje obecność innych psów pomagających mu w wykonaniu zadania. Natomiast w innych sytuacjach niezbyt dobrze dogaduje się ze współbraćmi. Konieczna jest socjalizacja od pierwszych miesięcy życia szczeniaka.

Pies ten lubi bawić się z dziećmi, stale ich też pilnuje.

Duże zapotrzebowanie na ruch rhodesiana nie idzie w parze z siedzącym trybem życia. Pies ten potrzebuje wysportowanego właściciela, który zaspokoi jego liczne potrzeby fizyczne, umysłowe i węchowe.

Rhodesian ridgeback traci bardzo niewiele sierści, co ułatwia jego codzienną pielęgnację.

Długość życia rhodesiana to około 11 lat.

To bardzo wytrzymały pies, który nie ma specjalnych problemów ze zdrowiem.

Rhodesian z ogromnym zapałem wykonuje powierzone mu zadania i bez problemu znosi wszystkie warunki klimatyczne.

Pies ten może żyć na zewnątrz, ponieważ nie straszna mu zła pogoda.

Nadwaga jest absolutnie niewskazana dla tego psa o sportowej sylwetce. Konieczne jest zapewnienie mu zdrowej diety i zaspokojenie codziennego zapotrzebowania na ruch.

• rak,
• dysplazja stawu biodrowego,
• zatoka skórzasta (wrodzona choroba skóry),
• wrodzona miotonia (zaburzenie mięśni),
• niedoczynność tarczycy.

Początki rasy są tajemnicze. Możliwe, że rhodesian jest potomkiem psów z Przylądka Dobrej Nadziei skrzyżowanych z psami prymitywnych plemion i innymi psami myśliwskimi hodowanymi przez Hotentotów (lud zamieszkujący południową i południowo-zachodnią Afrykę, obecnie jest ludem ginącym). Na świecie istnieją tylko dwa miejsca, w których żyją psy z typową dla rhodesiana pręgą na grzbiecie. Jest to Afryka Południowa i Tajlandia. Prawdopodobnie rhodesian przybył z tych dwóch miejsc wraz z niewolnikami. Według legendy pręga psa miała być śladem po łapie lwa. FCI oficjalnie uznało rasę w 1955 roku.