Terier szkocki

Sierść jest czarna, pszeniczna lub pręgowana.

Sierść jest półdługa, szorstka, przylegająca, gęsta, podszerstek krótki, gęsty i miękki.

Oczy są ciemnobrązowe.

Terier szkocki to przysadzisty pies o wymiarach odpowiednich dla norowca. Jest krótkonożny i aktywny, sprawia wrażenie mocnego i zręcznego. Głowa jest długa w stosunku do rozmiarów psa. Czaszka i kufa są takiej samej szerokości, stop niewielki, ale wyraźny. Oczy mają kształt migdała i inteligentny wyraz. Uszy są proporcjonalne w stosunku do rozmiaru głowy, cienkie, spiczaste, wyprostowane i osadzone na szczycie czaszki. Kończyny są krótkie, ale mocne i proste. Ogon średniej długości, wysoko osadzony, noszony prosto ku górze lub lekko zakrzywiony.

Terier szkocki jest bardzo przywiązany do właściciela, ale nie lubi okazywać uczuć.

Mimo nieco wyniosłego wyglądu, to przyjacielski i lubiący zabawę pies.

Uważa się, że teriery szkockie pszeniczne są bardziej energiczne, niż te o maści czarnej lub pręgowanej. 

Wrodzony spryt teriera szkockiego powoduje, że wie jak wyprowadzić w pole właściciela i uniknąć wykonywania poleceń.

Ta szkocka rasa psów myśliwskich odziedziczyła po swoich przodkach wyraźny instynkt łowiecki, ale obecnie wykorzystywana jest raczej jako psy do towarzystwa lub wystawowe.

Pies ten jest dość zdystansowany, niełatwo obdarza zaufaniem i okazuje rezerwę wobec nieznanych sobie osób.

To wierny, ale niezwykle niezależny pies, podobnie jak wiele terierów.

Ze względu na swoje niezależne usposobienie terier szkocki bez problemu znosi nieobecność właścicieli, choć oczywiście nie powinna się ona nigdy nadmiernie przeciągać.

Niezależny charakter teriera szkockiego powoduje, że reaguje on zazwyczaj na polecenia tylko jednej osoby. Osoby bez doświadczenia i zbyt uległe będą mieć problem z jego ułożeniem. 

Szkolenie należy rozpocząć, gdy tylko szczeniak trafi do naszego domu. Dzięki temu łatwiej będzie mu zaszczepić podstawy odpowiedniego zachowania i ustalić granice.

W przeciwieństwie do innych terierów, pies ten szczeka wyłącznie, gdy wyczuje zagrożenie.

Jeśli nie zapewnimy naszemu pupilowi wystarczająco dużo spacerów, może wybrać się na samodzielną wyprawę.

Terier szkocki niszczy przedmioty wyłącznie, gdy ma za mało ruchu, by rozładować nadmiar energii.

To pies o wielkim apetycie, co jest niezwykle pomocne podczas szkolenia.

To zadziorny, ale pozbawiony agresji pies. Jego naturalna nieufność wobec obcych sprawia, że sprawdzi się jako stróż, chociaż ze względu na niewielkie rozmiary nie będzie w stanie odstraszyć intruza.

Terier szkocki nie jest polecany nowicjuszom, bowiem jego silny charakter wymaga wczesnego, zdecydowanego i konsekwentnego szkolenia.

Pies ten może żyć zarówno w mieście jak i na wsi, w mieszkaniu lub w domu z ogrodzonym terenem.

Terier szkocki nie jest typem sportowca, ale potrzebuje codziennych spacerów, aby zaspokoić swoje potrzeby fizyczne, społeczne i węchowe. W jego przypadku świetnie sprawdzą się wszelkie aktywności związane z tropieniem.

Niewielkie rozmiary psa sprawiają, że może on towarzyszyć swojemu panu wszędzie, ale niezbędne są do tego odpowiednie szkolenie i socjalizacja.

Ze względu na instynkt myśliwski, terierowi szkockiemu może być trudno spokojnie współżyć ze zwierzęciem innego gatunku.

Nie jest to nadzwyczaj towarzyski pies, może więc mieć problem z dogadaniem się z innymi psami, zwłaszcza tej samej płci. Wczesna i odpowiednia socjalizacja umożliwi jednak przyswojenie i wzmocnienie psich kodów komunikacyjnych.

Terier szkocki uwielbia zabawy z dziećmi, ale muszą one traktować go z szacunkiem, bo szybko traci cierpliwość.

Po odpowiednim ułożeniu pies zachowuje się spokojnie i sprawdzi się jako towarzysz starszych osób, o ile zapewnią mu one codzienne spacery.

Linienie nie jest duże, pies ten traci niewiele sierści.

Średnia długość życia to 13 lat.

To mocno zbudowany, ale mało wytrzymały pies. Nie należy zmuszać go do zbyt intensywnego wysiłku fizycznego.

Terier szkocki źle znosi upały i szybko się męczy, jeśli podejmuje w tym czasie zbyt duży wysiłek.

Sierść psa sprawia, że dobrze znosi złą pogodę, ale nie nadaje się do mieszkania na zewnątrz, bowiem przepada za komfortem.

Na nadwagę narażone są głównie starsze psy ze względu na za małą dawkę ruchu.

• choroba von Willebranda,
• atopia,
• bakteryjne zapalenie mieszków włosowych,
• bakteryjne ropne zapalenie okołomieszkowe skóry,
• dziedziczne zapalenie ziarniniakowe.