Chausie

Maść złocisto-brązowa to taka, gdzie na całym ciele występuje prążkowany włos agouti o przemiennym zabarwieniu dwóch brązowo-czarnych do czarnych pasm na każdym włosie. Jeśli szata jest czarna, ale nie jednolita, na całym ciele występuje efekt srebrzystego tippingu, co oznacza, że do dwóch trzecich długości włosa jest on czarny, zaś końcówka ma zabarwienie srebrzyste.

W przypadku szat jednolitych oraz srebrzysto-czarnych, na całym ciele mogą występować młodzieńcze znaczenia tabby, a u osobników złocisto-brązowych, czarne łaty na bokach oraz pręgi na przednich łapach.

Krótki.

Oczy mogą być koloru złotego, żółtego, zielonego lub orzechowego.

Chausie to kot średni do dużego. Ma podłużne, prostokątne ciało o średnim kośćcu i silnej, ale niewyrazistej muskulaturze. Tylne kończyny są szczególnie mocne i dzięki nim kot potrafi wspaniale skakać i biegać. Ma stosunkowo gruby ogon, proporcjonalnie o jedną czwartą krótszy od przeciętnej długości kociego ogona. Jego głowa ma kształt klina zmodyfikowanego przez wydatne kości policzkowe. Uszy chausie są duże, szerokie u nasady i często zakończone pędzelkami, a oczy okrągłe i blisko osadzone.

W przerwie od aktywności ruchowych, chausie lubi pieszczoty i kontakt z opiekunem.

To niezwykle aktywny kot, który ma ogromną potrzebę zabawy. Dlatego opiekunom stanowczo zaleca się zabawy z podopiecznym, podczas których będzie mógł wyładować energię.

Z powodu swoich fizycznych umiejętności, jest kotem poszukującym raczej bodźców, niż spokoju.

Bystry i bardzo inteligentny, niezwykle szybko rozumie. Jest idealnym kandydatem do tresury.

Pomimo, że koty tej rasy mają skłonność do budowania szczególnej więzi z jednym wybranym człowiekiem, chausie może okazać się bardzo towarzyski w stosunku do nieznajomych, o ile takie zapoznanie będzie przebiegać taktownie i powoli.

Chausie źle znosi samotność, jeśli brakuje mu stymulujących zajęć i potrzebuje towarzystwa.

Miauczenie nie jest jego ulubionym środkiem komunikacji. Pod tym względem chausie plasuje się w kociej normie.

Ten kot to prawdziwy kulturysta i potrzebuje stałego wyładowania pokładów energii. Dzięki budowie ciała, rewelacyjnie skacze i biega.

Chausie to kot ciekawski i o duszy odkrywcy, więc łatwo da się skusić przygodzie czekającej na otwartej przestrzeni.

Ma apetyt na miarę swojego wydatku energetycznego. Interaktywna miska pozwoli kontrolować ilość spożywanej karmy, a dodatkowo będzie dla kota źródłem stymulacji.

O ile koty zostaną sobie odpowiednio przedstawione, chausie może zamieszkać z innym przedstawicielem swojego gatunku, choć niechętnie.

Jeśli był socjalizowany z psami jako kociak, dzięki towarzyskiej, ciekawskiej i zabawowej naturze może mieć świetny kontakt z psami, o ile tylko ma gdzie wysoko wskakiwać, kiedy ma ochotę na przerwę.

Chausie jest aktywny i zabawowy, będzie więc dla dzieci świetnym kompanem do zabaw.

W spokojnym domu, gdzie nie ma warunków do odpowiedniego rozładowania energii, chausie może się szybko okazać hałaśliwy i nieznośny.

Jeśli chodzi o gubienie sierści, chausie nie wyróżnia się pośród innych kotów. Ilość zrzucanego owłosienia wzrasta w porze linienia.

Średnia długość życia tego kota to 13 lat.

Ma dość gęste futro z podszerstkiem, dzięki czemu dobrze znosi zarówno niskie jak i wysokie temperatury.

Ponieważ chausie ma ogromny apetyt, należy kontrolować dzienne spożycie pokarmu, które powinno się bilansować z jego dziennym z wydatkiem energetycznym.

• Niedobór kinazy pirogronianowej: choroba powodująca rozpad czerwonych krwinek; prowadzi do anemii.
• Stopniowy zanik siatkówki: prowadzi do ślepoty.

Oprócz wyżej wspomnianych chorób genetycznych, samce z pokoleń od F1 do F3, a nawet F4, są często bezpłodne (gdzie F1 jest bezpośrednim potomkiem krycia dzikiego kota chaus z kotem domowym). Niektóre osobniki mogą mieć problemy jelitowe ze względu na nietolerancję glutenu. Mogą im też doskwierać te same dolegliwości, co innym kotom domowym, takie jak schorzenia jamy ustnej.

Dopuszcza się krzyżowanie z osobnikami tej samej rasy, kotem abisyńskim oraz zwyczajnym kotem domowym.
Chausie można także krzyżować z chausem pod warunkiem, że nie łamiemy przepisów prawnych konwencji waszyngtońskiej o przetrzymywaniu dzikich kotów.

Odkrycie przez archeologów mumii dzikiego kota błotnego felis chaus na przybrzeżnych obszarach Nilu, świadczą o sięgającej tysięcy lat wstecz bliskiej relacji człowieka z tym dzikim kotem. Nie jest więc zaskakujące, że ten właśnie gatunek wybrano na potencjalnego kandydata do stworzenia hybrydy, która miałaby łączyć cechy wyglądu dzikiego kota z zachowaniem kota domowego.
Pierwsze próby krzyżowania chausa z kotem domowym przeprowadzono w USA na początku lat siedemdziesiątych. Następne były kojarzenia z abisyńczykami, bengalami i kotami domowymi bez rodowodu, ale o dzikim wyglądzie. Jako rasa, koty chausie zostały zarejestrowane w 1995 r. z inicjatywy dwóch amerykańskich hodowczyń, Judy Bender i Sandry Cassalii. Rasę w pełni uznano w 2003 r.