Cymric

Być może ze względu na powolne osiąganie fizycznej dojrzałości, cymric bije rekordy długości życia, ze średnią około piętnastu lat.

Zaskakująco odporne zwierzę. Poza syndromem manksa, rasa jest stosunkowo zdrowa.

Wydaje się, że cymric może mieć genetyczną skłonność do nadwagi.

• Syndrom manksa - kiedy mutacja genu powoduje za dalekie skrócenie ogona, mogą pojawić się poważne wady kręgosłupa i rdzenia kręgowego, takie jak rozszczep kręgosłupa, ale również problemy z pęcherzem, jelitami czy tylnymi kończynami. Długość życia chorych zwierząt bardzo się skraca. Najdłużej żyjący odnotowany przypadek miał pięć lat.
• Zespół okrężnicy olbrzymiej - często występuje na tle nerwowym; okrężnica nie kurczy się, aby wydalić stolec. Choroba może mieć związek z syndromem manksa, ale niekoniecznie.
• Wyprzenie: infekcja fałd skórnych.
• Dystrofia rogówki: wada rozwojowa oka.
• Cymric może również chorować na wszystkie pozostałe typowo kocie schorzenia.
• Może być szczególnie podatny na choroby przyzębia (zapalenie dziąseł i kamień nazębny). Zaleca się stosowanie środków zapobiegawczych i opiekę stomatologiczną.

Za brak ogona odpowiada gen manx (M). Jest to gen dominujący, więc w każdym przypadku automatycznie się ujawnia. Niemniej jednak, u wszystkich bezogonowych osobników, które go noszą, tylko jeden gen jest zmutowany. Drugi allel odpowiada za ogon pełnej długości (m). Wtedy o kocie mówimy że jest [Mm]. W rezultacie, kociak o kombinacji [MM] będzie miał tak dużo wad kręgosłupa i rdzenia kręgowego, że nie ma szans na przeżycie. Taki gen nazywamy genem śmiertelnym i dlatego rozmnażanie kota bez ogona wymaga dużej ostrożności.

Manksa długowłosego można krzyżować z cymrikiem, manksem, kotem brytyjskim krótkowłosym i długowłosym. Ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia syndromu manksa u potomstwa, za wszelką ceną należy unikać kojarzenia dwóch cymrików typu rumpy.