Doński sfinks

Francuski oficjalny rejestr kotów rasowych LOOF uznaje wszystkie umaszczenia tradycyjne oraz typu point, we wszystkich kolorach oprócz bursztynowego. Międzynarodowe stowarzyszenie felinologiczne TICA uznaje wszystkie maści wszelkich typów i każdej kategorii.

Wszystkie.

Kot jest nagi, ale niekiedy dostrzec można meszek na nosie, uszach, końcówkach łapek, końcu ogona i w okolicach genitaliów.
Doński sfinks nosi dominujący gen odpowiedzialny za utratę owłosienia, jeśli kotek urodzi się z sierścią. Wyróżniamy cztery rodzaje nagości:  

• „Rubber bald”: kot rodzi się całkiem goły i pozostaje taki przez całe życie.
• „Flock”: kot wydaje się bezwłosy, ale w rzeczywistości jest pokryty leciutkim meszkiem, który w dotyku przypomina delikatny zamsz. Meszek z czasem może zaniknąć, a co za tym idzie, kot utraci swą charakterystyczną cechę i oficjalnie stanie się nagi.
• „Velour”: kot rodzi się z łysym plackiem na czubku głowy, przypominającym „czapkę mnicha”, oraz z wełnistym futerkiem, które z czasem staje się szorstkie, a następnie zanika w pierwszym roku życia kotka. Niemniej jednak resztkowe włosy mogą się utrzyma
•  na pyszczku, nogach i ogonie. Alternatywnie, sfinks „velour” może stopniowo tracić sierść i stać się całkiem nagi.
• „Brush”: z biegiem czasu, kot będzie powoli tracił futro, ale tylko częściowo. Pozostały włos może być twardy, miękki, falisty albo częściej szczecinowaty, z łysymi plackami na głowie oraz górnej części szyi i pleców.
• Szczególną cechą dońskiego sfinksa jest to, że w sezonie zimowym może mu urosnąć „płaszczyk” w postaci delikatnej wełenki na klatce piersiowej i włosków na końcu ogona! Wraz z ociepleniem pogody, płaszczyk zniknie.

Różne źródła podają sprzeczne informacje. Według francuskiego LOOF, kolor oczu zależy od szaty, a TICA twierdzi, że jedno nie ma z drugim związku. Co do jednego oba stowarzyszenia się zgadzają - dopuszcza się wszystkie kolory oczu: niebieski / akwamaryna, złoty / żółty, zielony, oczy różne.

Chociaż przez swą nagość może wydawać się wrażliwy i delikatny, sfinks doński nie jest wątłym kotem. Ma bardzo mocną budowę ciała, jest silny i zwinny.

Ten kot słynie z bycia wyjątkową przylepą. Szczególnie lubi przytulić się do opiekuna, a nawet spać z nim pod kołdrą. Dlaczego? Sfinks po prostu szuka źródła ciepła i ogrzewa się ciepłam ludzkiego ciała, żeby nie zmarznąć!

Ogólnie rzecz biorąc, doński sfinks to figlarny kot, który szczególnie lubi zabawy ze swoimi opiekunami. Potrzebuje ich codziennie, a komiczne piruety i salta w jego wykonaniu, bez wątpienia nas rozśmieszą.

Przy kocie tej rasy nikt nie będzie się nudził. Jak tylko posprzątacie jego zabawki, zaraz zjawi się gotów do nowej zabawy! Oczywiście od czasu do czasu musi odpocząć, ale doński sfinks bardzo szybko regeneruje siły.

Ten kot jest sprytny i przebiegły. Zaskakuje umiejętnością uczenia się. Bardzo chętnie poddaje się tresurze, podczas której opiekun bawi się równie dobrze jak jego kot.

Jeśli jest traktowany z szacunkiem i nie jest do niczego zmuszany, kot rej rasy niechybnie stanie się gwiazdą domowych wieczorów!

Sfinks doński świetnie sobie radzi podczas nieobecności opiekuna. Powrót państwa do domu sprawi mu ogromną radość i szybko będzie się domagał uwagi, a nawet ciepła w ukochanych objęciach!

Doński sfinks nie słynie z nadmiernego wykorzystywania swojego repertuaru wokalnego.

Jeśli nie zapewnimy sfinksowy wystarczającej ilości zajęć fizycznych, kot szybko da nam o tym znać, wynajdując sobie inne zabawy, które najprawdopodobniej nie przypadną nam do gustu… Szybko się okaże, że rolka papieru toaletowego jest nie na swoim miejscu, pudełko z chusteczkami higienicznymi zostało dosłownie wypatroszone, kwiatek doniczkowy wyrwany z korzeniami itp. To opiekun musi proponować sfinksowi zajęcia, dzięki którym kot wyładuje nadmiar energii.

Biorąc pod uwagę, że doński sfinks jest raczej zmarzluchem, koty tej rasy chętniej wybierają bezpieczeństwo i ciepło swojego domu. Niemniej jednak, w lecie trzeba zachować ostrożność, ponieważ ciepło promieni słonecznych może zwieść czworonoga na zewnątrz przez jedno z otwartych okien lub niedomknięte drzwi…

Ponieważ aby utrzymać odpowiednią temperaturę ciała, kot tej rasy musi jeść więcej, niż koty z futrem, może mieć skłonność do objadania. Trzeba pilnować wielkości porcji, żeby go nie przekarmiać.

Doński sfinks może zamieszkać z innym kotem, o ile zwierzaki zostały sobie odpowiednio przedstawione. Jeśli chodzi o towarzystwo drugiego „golasa”, istnieje ryzyko, że będą się wzajemnie traktować jak żywe termofory!

Taki duet jest bardzo prawdopodobny. Pies może nawet mieć wrażenie, że urosła mu jeszcze jedna noga, tak mocno będzie się do niego kleić kot szukający ciepła psiego ciała…

Dzieci, które są nauczone, jak właściwie obchodzić się z kotem, mogą być dla dońskiego sfinksa nadzwyczajnymi towarzyszami zabaw.

Wysoki poziom energii oraz potrzeba aktywności fizycznej sfinksa mogą przerosnąć możliwości raczej spokojnej osoby. Dlatego każdy przypadek trzeba rozważać indywidualnie i według stylu życia ewentualnego opiekuna.

Na pewno da się zauważyć, że ten kot nie gubi włosa. Dzięki temu kanapy i podłogi będą zawsze lśniły czystością, przynajmniej jeśli chodzi o sierść, ponieważ zamiast tego, na jasnych powierzchniach można natrafić na małe plamki sebum...

Żyje od 12 do 15 lat.

Jak można się domyślić, ten kot nie jest stworzony do konfrontacji z zimnem. Ale za to bardzo dobrze znosi upały, a szczególnie ceni sobie kąpiele słoneczne. Musimy jednak uważać, aby kot nie dostał przykrego oparzenia słonecznego.

Zaleca się wyliczenie dziennych porcji jedzenia, wraz z lekarzem weterynarii, aby mieć pewność, że kot nie będzie miał nadwagi. Sfinks może mieć pewną skłonność do obżarstwa.

U dońskiego sfinksa nie odnotowano chorób występujących częściej, niż u innych ras. Niemniej jednak niektóre źródła wskazują na dość częste występowanie chorób płuc.
Rasa ta jest narażona na te same choroby, co wszystkie inne koty, na przykład schorzenia jamy ustnej.

W tej sprawie, zdania są podzielone. Międzynarodowa organizacja TICA dopuszcza krzyżowanie z osobnikami rasy amerykańskiej krótkowłosej, ale już francuski LOOF na nie nie zezwala.

Rasa pochodzi z Rosji, a jej historia sięga 1987 roku, kiedy to w mieście Rostów nad Donem odkryto pierwszego dońskiego sfinksa. Pewna kobieta, Elena Kovaleva, odratowała kociaka w żałosnym stanie i postanowiła wziąć go pod swoją opiekę. Koteczka dostała na imię Varvara. W miarę, jak Varvara rosła, zaczęła stopniowo gubić futerko. Starano się stosować przeróżne zabiegi, aby wyleczyć łysienie, ale na próżno. Kilka lat później Varvara powiła kocięta. Niektóre z nich były całkiem nagie, a inne miały futerko, ale z biegiem czasu zaczęły je gubić, zupełnie jak niegdyś ich mama. Elena skontaktowała się ze znaną rosyjską hodowczynią Iriną Nemikiną, która przyjęła jedno z kociąt i przystąpiła do krzyżowania z różnymi kotami. Ponieważ w każdym miocie występowały osobniki całkiem nagie, Irina szybko zrozumiała, że ma do czynienia z mutacją genetyczną dominującą (odwrotnie niż u kanadyjskiego sfinksa) i w ten sposób narodziła się rasa doński sfinks.