Gończy hiszpański

Biało-pomarańczowa (od cytrynowego do czerwono-brązowego).

Krótka, gęsta, cienka i przylegająca.

Ciemnoorzechowy.

Gończy hiszpański to średniej wielkości pies o proporcjonalnej budowie, pięknej głowie i długich uszach. Ma dobrze rozwiniętą klatkę piersiową i tułów o 7 do 10 cm dłuższy niż wysokość w kłębie. Głowa jest długa, ale harmonijna, proporcjonalna w stosunku do tułowia. Oczy mają kształt migdała. Uszy są duże, długie i opadające, mają prostokątny kształt, zaokrąglone czubki, zwisają swobodnie i sięgają poniżej nosa. Kości są mocne, a kończyny wytrzymałe. Ogon jest gruby u nasady, zwieszony sięga poza staw skokowy.

Gończy hiszpański okazuje czułość wyłącznie członkom rodziny.

Jak każdy pies gończy, również gończy hiszpański uwielbia zabawy związane z tropieniem.

Jeżeli zaspokoimy potrzeby naszego pupila, w domu będzie zachowywał się w sposób spokojny.

Gończy hiszpański to wszechstronny pies, który w swojej ojczyźnie wykorzystywany jest nawet przez policję ze względu na umiejętności obronne.

Rasa ta doskonale sprawdza się przy polowaniu na drobną zwierzę, ale jest też wykorzystywana w przypadku dzików, jeleni, saren, wilków czy niedźwiedzi. Gończy hiszpański świetnie radzi sobie z tropieniem i jest niezwykle odważny. 

To pies,który potrafi obronić opiekuna, jeśli czuje, że ktoś mu zagraża.

Jest to pies o niezależnym i dość upartym charakterze.

Konieczne jest stopniowe i pozytywne przyzwyczajenie naszego pupila do samotności, by spokojnie znosił naszą nieobecność. Nie powinien on jednak zostawać sam na zbyt długi czas.

Szkolenie gończego hiszpańskiego nie jest łatwe ze względu na jego upartą naturę. Wymaga on stanowczości i konsekwencji (ale nie brutalności).

Dzięki cierpliwości i oddaniu odniesiemy sukces, ale powinniśmy często przeprowadzać ćwiczenia przypominające.

Gończy hiszpański informuje myśliwego o efektach swoich działań szczekaniem, nie jest to jednak rasa, która nadmiernie wokalizuje.

Pies może uciekać, jeśli jego otoczenie nie jest ogrodzone, a pies nie ma wystarczająco dużo ruchu i aktywności.

Nudzący się zwierzak może zachowywać się destrukcyjnie, co zdarza się często w przypadku psów pracujących.

Przysmaki pomagają w utrzymaniu koncentracji i zainteresowania tego uparciucha.

Ze względu na niezbyt towarzyskie usposobienie gończy hiszpański świetnie nadaje się na stróża. Potrafi szczekać i zachowywać się odstraszająco, gdy wykryje obecność intruza. 

Rasa ta nie jest idealnym kandydatem na pupila do towarzystwa, służy przede wszystkim do pracy. Osoby bez doświadczenia powinny wybrać posłuszniejszego i bardziej towarzyskiego czworonoga.

Pies tej rasy może mieszkać zarówno w mieszkaniu jak i na zewnątrz, o ile zapewnimy mu dużo ruchu. Najlepszym otoczeniem jest jednak dla niego wieś.

Gończy hiszpański jest niezwykle wytrzymały i potrzebuje dużo ruchu. Sprawdzi się w zasadzie wyłącznie jako towarzysz myśliwego. 

Jeśli jego właściciel nie poluje, musi zapewnić mu regularną aktywność, która zaspokoi jego potrzeby fizyczne, umysłowe i węchowe.

Ze względu na swoje rozmiary gończy hiszpański może podróżować ze swoim panem, ale wymaga odpowiedniej socjalizacji.

Ze względu na instynkt myśliwski pies nie potrafi współżyć z innymi zwierzętami domowymi.

Jeśli zaniedbamy odpowiednią socjalizację szczeniaka, nasz pupil szybko stanie się agresywny wobec innych psów.

Pies tej rasy nie powinien mieszkać z małymi dziećmi ze względu na swoje nieprzewidywalne reakcje.

Ze względu na energiczny i niezależny temperament rasa ta nie nadaje się dla starszych osób.

Utrata sierści jest umiarkowana.

13 lat.

Gończy hiszpański jest niezwykle wytrzymały, wymaga jedynie sprawdzenia uszu po powrocie z polowania.

Pies ten może pracować podczas upału.

Gończy hiszpański nie boi się złej pogody, ale jeśli w zimie śpi na zewnątrz, potrzebuje schronienia.

Energiczne usposobienie pozwala psu zachować formę.

Pies tej rasy ma skłonność do zapalenia ucha.

Rasa ta znana była już w średniowieczu, została opisana w „Księdze polowań” króla Alfonsa XI (XIV wiek) i w wielu innych tekstach.