Bulterier

Najpopularniejsze są bulteriery białe i czarne. Występują również osobniki płowe, pręgowane i tricolor. Maści niebieska i czekoladowa są niepożądane. 

Włos bardzo krótki. Szata jest błyszcząca, przylegająca i twarda w dotyku. Zimą pojawia się miękki podszerstek. 

Powinny być jak najciemniejsze, brązowe lub czarne. Psy o niebieskich oczach są niepożądane przez oficjalny wzorzec rasy. 

Tej rasy nie można pomylić z żadną inną ze względu na charakterystyczną, jajowatą głowę. Bulterier ma unikalny, opadający profil. Sylwetka jest mocna, zbita, niezwykle mocno umięśniona. 

Pomimo ognistego temperamentu i kiepskiej reputacji, bulterier jest bardzo przywiązany do swojej rodziny i stale domaga się uwagi jej członków. To niezwykle uczuciowy pies – uwielbia pieszczoty i inne oznaki czułości ze strony zarówno bliskich, jak i nieznajomych osób. 

Pies ten uwielbia zabawę oraz czas spędzony z rodziną. Jego ogromna energia wymaga zresztą codziennej stymulacji fizycznej i umysłowej. Zabawa pozwala zaspokoić część jego potrzeb. 

Szczeniaki bulteriera należy jednak uczyć opanowania, by nauczyły się umieć przerwać zabawę i nie okazywać z tego powodu frustracji. 

Teriery rzadko są spokojne, a bulterier z pewnością nie jest wyjątkiem od tej reguły. By zapewnić psu pełny rozwój, musimy poświęcić mu 100% uwagi. 

Ta kompaktowa kula mięśni potrafi współpracować, ale zdecydowanie woli korzystać ze strategii pozwalających na zignorowanie komend. Jest to oznaka dużej inteligencji, która jednak niekoniecznie idzie w parze z oczekiwaniami właściciela. 

Bulterier nie był hodowany do polowań, ale jest niezłym myśliwym. Niemniej jednak ten uparty pies niezbyt nadaje się do szkolenia myśliwskiego. 

Bulterier może budzić strach, ale to niezmiernie czuły pies, nawet wobec obcych. Ogromne pokłady energii każą mu skakać na gości – w ten sposób wita się i zwraca na siebie uwagę, nie jest to objawem agresji. 

To pies rodzinny, nie jest niezależny ani dumny. Nie lubi samotności i jak najwięcej czasu chce spędzać z bliskimi. Może okazywać oznaki lęku separacyjnego, powinniśmy więc od najmłodszego wieku psa pracować z nim nad umiejętnością rozstawania się z rodziną.

Bulterier nie lubi samotności, zdecydowanie preferuje towarzystwo swojego pana. Nie powinien być odizolowany, potrzebuje uczestniczyć w życiu rodzinnym. 

Szkolenie bulteriera nie jest łatwe, bo to pies dość uparty z natury. Poza tym jego ogromna energia często przeszkadza mu w koncentracji. Lekcje powinny być zatem krótkie, ale częste, aż do całkowitego przyswojenia komendy. 

Szkolenie należy rozpocząć w jak najmłodszym wieku, by uniknąć pojawienia się złych nawyków. Powinno być zdecydowane i rygorystyczne, ale pozbawione brutalności, która mogłaby podsycić agresywność psa. Konieczna jest łagodność, cierpliwość, konsekwencja i pracowitość. 

Bulterier zdecydowanie nie jest cichym psem. Zrobi wszystko, by zwrócić na siebie uwagę. Jeśli nie uda mu się to w inny sposób, z pewnością spróbuje szczekania. 

Pies ten jest całkowicie oddany bliskim, ale jeśli nie zapewnimy mu odpowiedniej dawki ruchu i stymulacji na co dzień, może zdecydować się na ucieczkę, by pozbyć się nadmiaru energii. 

Pamiętajmy jednak, że jeśli bulterier ucieka, to znaczy, że znajduje się bardzo niestabilnym stanie emocjonalnym, bo brak najbliższych w pobliżu to jego największy koszmar. 

Pies ten nie lubi samotności i jest pełny energii, dlatego jeśli się nudzi, może zacząć niszczyć przedmioty, by poradzić sobie z negatywnymi emocjami. 

Łakomstwo bulteriera to świetna motywacja podczas szkolenia. Uważajmy jednak na ilość, ten umięśniony pies nie powinien za bardzo przybierać na wadze. 

Bulterier dobrze sprawdzi się jako pies stróżujący, ponieważ mimo przyjaznego nastawienia do obcych potrafi rozróżnić nieproszonego gościa.

Poza tym to rasa przez wielu uważana za groźną, więc odstrasza potencjalnych intruzów. 

To pies o wyjątkowym wyglądzie, nie przypomina go żadna inna rasa. Z tego względu może wzbudzać zainteresowanie wielu osób, pamiętajmy jednak, że wygląd fizyczny nie powinien być ani jedynym, ani nawet głównym kryterium przy wyborze rasy. 

Niedoświadczeni miłośnicy psów nie poradzą sobie z energią psa i odpowiedzialnością związaną z jego wychowaniem. Bulterier potrzebuje doświadczonego właściciela znającego dobrze rasę, który jest w stanie spełnić jego potrzeby i oczekiwania. 

Bulterier może żyć w mieszkaniu w mieście pod warunkiem, że zapewnimy mu co najmniej dwa godzinne spacery dziennie.  Nie przeszkadza mu życie w zamknięciu, natomiast bardzo źle znosi nieobecność właścicieli. 

Podobnie jest w przypadku domu z ogrodem, do którego ma nieograniczony dostęp. Jeśli spędza całe dnie sam, nawet w ogrodzie, szybko stanie się nieszczęśliwy. 

Bulterier to umięśniony pies potrzebujący dużej ilości ruchu w celu utrzymania sylwetki i pozbycia się nadmiaru energii.

Codziennie musimy zapewnić mu kilka spacerów, bez względu na to, czy żyje w mieście czy na wsi. Nie wystarczą mu krótkie przechadzki po osiedlu ani wyjścia do ogrodu. 

Bulterierowi możemy zaproponować różne rodzaje aktywności (agility, flyball, sporty pociągowe, tropienie), by wzmocnić jego relację z panem i zaspokoić liczne potrzeby).

Dzięki swoim średnim rozmiarom rasa ta może podróżować z właścicielem. Jednak podróż utrudniają stereotypy, według których jest to groźna i nieprzyjazna rasa. 

Aby wyjścia i podróże przebiegały jak najspokojniej, od najmłodszego wieku psa powinniśmy wdrożyć szkolenie i socjalizację.

Współżycie z kotami nie jest łatwe, ale możliwe, o ile pies wychowuje się z nimi od najmłodszego wieku. 

Nawet jeśli bulterier dogaduje się z kotem żyjącym z nim pod jednym dachem, nie przeszkadza mu to w ściganiu innych kotów i postrzeganiu ich jako ofiar. 

Dawniej bulterier, podobnie jak wszystkie teriery typu bull, był bardzo konfliktowo nastawiony w stosunku do innych psów, ale współczesna selekcja złagodziła tę negatywną cechę. Obecnie dobrze zsocjalizowany szczeniak bulteriera może zaprzyjaźnić się z każdym zwierzęciem. Okazuje jednak pewną agresję względem psów tej samej płci, a zwłaszcza tej samej rasy. 

Mieszkanie z innym psem może być dla niego trudne, ponieważ bulterier nie lubi się dzielić i uwielbia być w centrum zainteresowania. Możliwe są zatem konflikty pomiędzy psami o podobnym temperamencie.

Spotkania z innymi psami mogą być też ciężkie ze względu na ogromną dynamikę i energię bulteriera. Ten entuzjazm nie zawsze jest dobrze widziany przez jego współbraci, musimy więc znaleźć mu zrównoważonych, tolerancyjnych i cierpliwych kolegów. 

Ten pies obronny uwielbia dzieci, czasem nawet za bardzo. Ze względu na ogromny entuzjazm tej rasy współżycie z dziećmi, zwłaszcza małymi, może okazać się skomplikowane, ale na pewno nie niemożliwe. 

Stosowanie określonych zasad oraz wczesne i zdecydowane szkolenie psa złagodzą jego temperament i zapewnią zdrowe, bezpieczne współżycie. 

Ognisty temperament tego psa nie idzie w parze ze starszymi osobami, zwłaszcza jeśli prowadzą one siedzący tryb życia. Bulterier potrzebuje dynamicznego, uprawiającego sport właściciela, który zaspokoi jego zapotrzebowanie na ruch. 

Konieczne jest cotygodniowe szczotkowanie w celu usunięcia martwej sierści, którą pies traci w umiarkowanej ilości, ale przez cały czas. 

Długość życia bulteriera to około 12 lat. 

Ten umięśniony pies jest dość odporny, ale jednocześnie podatny na niektóre choroby. 

Bulterier dobrze znosi wysoką temperaturę, ale musimy uważać na oparzenia słoneczne. Na niepokryte sierścią części ciała dobrze jest stosować odpowiedni krem przeciwsłoneczny.

W zimie u psa pojawia się podszerstek zapewniający mu niewielką ochronę, ale mimo tego nie powinien on zbyt długo przebywać na zewnątrz, zwłaszcza gdy temperatury są bardzo niskie. 

Bulterier ma ogromny apetyt. Jeśli żywimy go nieodpowiednio, szybko przytyje i straci swoją piękną muskulaturę. 

-    problemy skórne (alergie, piodermia),
-    padaczka,
-    OCD (zaburzenie obsesyjno-kompulsywne),
-    zaburzenia nerek,
-    głuchota,
-    problemy z sercem,
-    zwichnięcie rzepki,
-    dysplazja stawu biodrowego,
-    śmiertelne zapalenie akrodermii (śmiertelna, wrodzona choroba metaboliczna).

Przodkami tej rasy są prawdopodobnie manchester terrier i nieistniejący już staroangielski terier biały. Przez długi czas wzorzec bulteriera uznawał wyłącznie białe umaszczenie, które wciąż jeszcze występuje najczęściej. Spowodowane jest to skrzyżowaniem bulteriera z dalmatyńczykiem przez Jamesa Hinka, którego można uznać za ojca rasy w jej obecnej postaci. Dzieło Hinka kontynuowały jego dzieci, Fred i James, oraz wnuk Carleton, syn Jamesa Jr., który w 1920 r. rozpoczął najsłynniejszą na świecie hodowlę z przydomkiem „Brum”. Po raz pierwszy udało mu się uzyskać opadający profil u psa Lorda Gladiatora, który przekazał go następnie swojemu potomstwu.