Terier walijski

Maść jest czarna podpalana lub szaro-czarna podpalana.

Sierść jest półdługa, twarda, druciana, gęsta i zwarta. 

Oczy są ciemne. 

Terier walijski to pies o mocnej, zrównoważonej i zwartej budowie psa pracującego. Czaszka jest niezbyt szeroka między uszami, stop słabo zaznaczony, kufa średniej długości. Małe oczy o kształcie migdała wyrażają temperament psa. Uszy w kształcie litery V są nieduże, niezbyt cienkie, dość wysoko osadzone, noszone ku przodowi, przylegające do policzków. Kończyny silne i mocno zbudowane, proste, o mocnym kośćcu. Ogon osadzony z tyłu, noszony wysoko.

Terier walijski jest łagodny i wesoły, kocha członków swojej rodziny, choć ma dość niezależne usposobienie. 

To pełen życia pies, który nigdy nie odmówi zabawy. 

Jak na teriera przystało, spokój nie leży naturze tego psa. 

To bardzo bystry pies, który szybko rozumie, czego od niego oczekujemy, o ile stosujemy życzliwe i konsekwentne metody szkoleniowe. 

Terier walijski wykorzystywany był do polowania na lisy, wydry, bobry, borsuki, dzikie koty i inne zwierzęta uważane za szkodliwe, a niegdyś powszechne w Walii.

Pies ten ma dość silny instynkt obronny, przez co nie ufa obcym, którzy mogą stanowić zagrożenie dla jego bliskich.

Jak przystało na teriera, również terier walijski ma sporą dozę niezależności. Lubi jednak poddawać się wyzwaniom w postaci regularnych zabaw i ćwiczeń (spacerów, polowań, sportu itd.). 

Mimo swej niezależności terier walijski nie jest typem samotnika. Nie znosi nieobecności właściciela, zwłaszcza jeśli nie ma czym się wtedy zająć. 

Przy szkoleniu psa konieczna jest stanowczość ze względu na jego upartą naturę. Terier walijski łatwo się uczy, nie ma więc potrzeby bez końca powtarzać tych samych ćwiczeń, bo pies szybko się znudzi. 

Pies tej rasy rzadko szczeka nadmiernie, ale sprawdzi się jako pies alarmujący. 

Ze względu na silny instynkt myśliwski terier walijski może z łatwością ruszyć za ofiarą. By uniknąć potencjalnie niebezpiecznych ucieczek, otoczenie psa należy odpowiednio ogrodzić. 

Terier walijski to pies aktywny i nieustraszony. Jeśli nie zapewnimy mu wystarczającej stymulacji, kiedy pozostaje sam może siać duże zniszczenia w domu lub ogrodzie. 

Smakołyki to dobry sposób, by przyciągnąć uwagę psa i nagrodzić jego dobre zachowanie, aczkolwiek nie jest on specjalnym łakomczuchem.

Terier walijski nigdy nie okazuje agresji bez powodu. To nie tylko dobry myśliwy, ale też odważny i niezawodny stróż, który mimo mało groźnych gabarytów potrafi odstraszyć intruza. 

Pamiętajmy, że to przede wszystkim pies pracujący, który może służyć jako pies do towarzystwa tylko wtedy, gdy zaspokoimy jego fizyczne i umysłowe potrzeby. 

Nie jest to pies stworzony do miejskiego trybu życia, choć niektóre osobniki potrafią się dość dobrze przystosować. W jego przypadku najlepiej sprawdzi się dom z możliwością regularnego wychodzenia.

Psu tej rasy można i trzeba proponować liczne aktywności, by uniknąć złego zachowania związanego z brakiem stymulacji. Aby był szczęśliwy, powinien wychodzić na codzienne spacery na otwartą przestrzeń, gdzie będzie mógł spełnić swoje potrzeby fizyczne, psychiczne i węchowe.

Średnie rozmiary psa ułatwiają podróżowanie, ale szczeniaka należy przyzwyczajać do zmian otoczenia od najmłodszego wieku, by przebiegały one spokojnie.

Mimo że psy tej rasy nie są już wykorzystywane do polowań, wciąż mają silny instynkt myśliwski, przez co ciężko im dogadać się z małymi zwierzętami domowymi, jeśli nie są przyzwyczajone do ich obecności od młodego wieku. 

Nie jest to zbyt towarzyski pies, słabo dogaduje się ze swoimi współbraćmi, a z osobnikami tej samej płci dąży nawet do konfliktu. 

Terier walijski może być dobrym psem rodzinnym, jeśli dzieci szanują potrzeby psa (np. do spokojnego odpoczynku). 

Pies ten nie nadaje się do siedzącego trybu życia. 

Terier walijski nie traci sierści.

Średnia długość życia teriera walijskiego to 13 lat. 

To wiejski pies cieszący się dobrym zdrowiem.

Pies nie powinien zbyt długo przebywać na słońcu.

Terier walijski może mieszkać wewnątrz i na zewnątrz domu, ale podczas dużych chłodów zapewnijmy mu budę lub pozwólmy spać w środku.

Ten aktywny pies nie ma skłonności do nadwagi. 

-    problemy z oczami (zaćma, entropion, jaskra, zwichnięcie soczewki, suche oko),
-    alergie,
-    padaczka,
-    niedoczynność tarczycy,
-    zwichnięcie rzepki.

Rasa powstała i rozwijała się w odosobnionym regionie, bez kontaktu z innymi terierami angielskimi. Czarno-podpalany terier istniał w Walii już w roku 1000 i przypuszcza się, że był to przodek teriera walijskiego. Mimo że rasa ta jest niezwykle stara, została uznana dopiero pod koniec XIX wieku. Wcześniej hodowcy zajmowali się wyłącznie pracą wykonywaną przez psy i nie rejestrowali narodzin szczeniąt.