Amerykański bobtail

Dopuszczalny jest każdy kolor umaszczenia. 

  Dopuszcza się wszystkie typy umaszczeń.

Krótka lub półkrótka, o gęstym podszerstku.

 Bez ograniczeń, pod warunkiem, że kolor oczu współgra z maścią szaty.

Amerykański bobtail to kot średni lub duży, o typie budowy semi-cobby. Ma mocny kościec, dobrze rozwiniętą muskulaturę i szeroką klatkę piersiową. Jego grzbiet jest delikatnie łukowaty, ponieważ tylne łapy bobtaila są nieco dłuższe niż przednie. Wszystko to powoduje, że wygląda jak mały ryś. Ma dużą głowę o silnej szczęce i brodzie, oraz klinowaty, zaokrąglony pyszczek, który jest szerszy niż dłuższy. Oczy bobtaila są duże i przypominają kształtem migdał. Ma średnie, dość nisko osadzone uczy zakończone pęczkami sierści, zwanymi pędzelkami. Odmiana półdługowłosa może się też pochwalić kępkami sierści pomiędzy palcami.

Niemniej jednak najbardziej charakterystyczną cechą tego kotka bez wątpienia jest ogon! Nie może być w zaniku, ale musi być skrócony i nie może sięgać dalej niż do kolana. Jest porośnięty długą, gęstą i poczochraną sierścią. Ogon amerykańskiego bobtaila jest niezwykle ekspresywny i bardzo dokładnie ilustruje obecny nastrój swego właściciela.

Amerykański bobtail stara się nawiązać relację ze wszystkimi członkami rodziny i potrafi być bardzo czuły.

Ten salonowy kot uwielbia zabawy w ciuciubabkę i aportowanie zabawek. W domu urządza sobie polowania na zbłąkane owady i swoje zabawki. 

Choć jest zabawowy, lubi też wylegiwać się w domowym cieple na kanapie.

Ponieważ jest to rasa, która rozwinęła się w naturze, amerykański bobtail ma wszelkie umiejętności konieczne do przetrwania i samodzielnego radzenia sobie na wolności. Uwielbia się uczyć, czym nie raz zaskoczy swoich opiekunów.

Oczywiście wszystko zależy od osobnika, ale na dźwięk dzwonka amerykański bobtail z reguły pierwszy pojawia się przy drzwiach, aby sprawdzić, kto przyszedł do domu.

Od samotności zdecydowanie woli towarzystwo opiekunów.

To kot, który nie miauczy, tylko ćwierka, grucha i klekocze.

Ma umiarkowaną potrzebę ruchu, ale wymaga codziennej zabawy.

Amerykański bobtail raczej trzyma się domu.

Nawet jeśli nie jest łakomczuchem, korzystanie z interaktywnej miski dobrze mu zrobi.

Ma łagodny charakter i dość dobrze dogaduje się z innymi kotami, ale mimo wszystko zwierzęta należy ze sobą najpierw zapoznać zgodnie ze sztuką.

Często nazywany „koto-psem”, amerykański bobtail z psami dogaduje się bez problemu, o ile zwierzęta zostały sobie odpowiednio przedstawione.

Wbrew pozorom jest bardzo łagodny. Lubi towarzystwo dzieci, lecz wspólny czas powinien przebiegać pod nadzorem dorosłych, aby uniknąć zbyt ostrych zabaw.

Kot amerykański bobtail może być idealnym towarzyszem starszej osoby, o ile starannie wybrano osobnika o odpowiednim charakterze. 

Bez względu na długość szaty, kot amerykański bobtail nie gubi dużo sierści, za wyjątkiem okresu linienia. 

Średnio żyje 15 lat lub dłużej.

To prawdziwy północnoamerykański kot. Jest silny i odporny.

Bywa leniuszkiem, przez co może łatwiej utyć.

To kot o żelaznym zdrowiu, który choruje bardzo rzadko. Mimo to mogą mu doskwierać niektóre typowo kocie choroby. Amerykański bobtail jest stosunkowo podatny na schorzenia jamy ustnej i przyzębia (kamień nazębny i zapalenie dziąseł). Zaleca się higienę jamy ustnej i opiekę dentystyczną.

Schorzenia typowe dla rasy to:

• dysplazja stawu biodrowego prowadząca do kulawizny jednej lub obu tylnich łap
• możliwe problemy z kręgosłupem spowodowane genetyczną mutacją odpowiedzialną za krótki ogon.

Amerykański bobtail jest stosunkowo nową rasą naturalną. Jak mówi legenda, początek dał jej niewielki, brunatny pręgowany kotek o krótkim ogonku, którego można było spotkać w parkach narodowych Arizony pod koniec lat sześćdziesiątych. Państwo Sanders, para młodych Amerykanów, zakochali się w nim podczas wakacji. Dali mu na imię Yodi i zabrali ze sobą do domu w stanie Iowa. Tam Yodi zapłodnił kotkę kolorpoint bez rodowodu, w wyniku czego przyszły na świat małe o krótkich ogonkach.

Niezwykłymi kociętami zainteresował się znajomy państwa Sanders i postanowił oficjalnie zarejestrować je pod nową rasą. W USA i Kanadzie wyszukano inne osobniki o krótkich ogonkach, a hodowcy zwyczajnie pomogli naturze krzyżując je ze sobą. Do hodowli wprowadzono też kota długowłosego, co doprowadziło do powstania odmiany półdługowłosej.

Międzynarodowe stowarzyszenie TICA uznało rasę w 1989 roku, choć w Europie wciąż pozostaje dość rzadko spotykaną rasą.