Japoński bobtail

Dopuszcza się wszystkie maści, za wyjątkiem typowych umaszczeń typu kolorpoint. Zazwyczaj występuje w szacie o trzech kolorach (w Japonii nazywanej Mi-Ke). Umaszczenia z dużą przewagą bieli, oraz typu van i arlekin, są najbardziej pożądane.

jednolity, bikolor, van, arlekin, trikolor, tabby / pręgowany

Krótki u odmiany krótkowłosej lub półdługi u odmiany długowłosej.

niebieski, zielony, żółty / złoty, dwubarwny / różnooki

Niewątpliwie to właśnie ogon japońskiego bobtaila jest jego najbardziej charakterystyczną cechą. Zbudowany z jednego lub kilku kręgów zrośniętych w mniejszym lub większym stopniu, u każdego osobnika jest niepowtarzalny. Jego długość też jest cechą indywidualną, ale generalnie ogon nie powinien odstawać od ciała na więcej niż 5-7 cm. W rezultacie powstaje coś na kształt pomponu o gęstej i długiej sierści sterczącej we wszystkich kierunkach, nawet u osobników krótkowłosych. Najbardziej poetyckie opisy porównują go do kwiatu japońskiej chryzantemy. 

Ciało japońskiego bobtaila jest umięśnione, ale jednocześnie dość smukłe i delikatne, typowe dla kota o średniej budowie ciała i o cechach semi-foreign. Jego sylwetka jest harmonijna i zrównoważona i nawet skrócony ogonek świetnie się w nią wpisuje. Tylne kończyny są nieco dłuższe niż przednie, przez co kot zdaje się szykować do skoku, ale mimo to jego grzbiet jest prosty. Jego głowa tworzy niemal idealny trójkąt równoboczny, o miękkich, zakrzywionych liniach i wystających kościach policzkowych. Uszy japońskiego bobtaila są duże i czujne, oraz szeroko rozstawione pod kątem prostym. Ma duże i owalne oczy, wyraźnie skośnie osadzone, gdy patrzymy na nie z boku. 

Szata tego kota jest niemalże całkowicie pozbawiona podszerstka. Włos okrywowy jest delikatny i jedwabisty, mocno przylega do ciała, przez co kot przypomina figurkę z porcelany. Włos może być krótki, wtedy mamy do czynienia z odmianą krótkowłosą (Japanese Bobtail Shorthair), lub długi u przedstawicieli odmiany długowłosej (Japanese Bobtail Longhair). U bobtaila długowłosego może występować kołnierz, ale przede wszystkim eleganckie portki ozdobione ogonkiem w kształcie chryzantemy.

Jest kotem ukierunkowanym na człowieka, nie dziwi więc, że jest też bardzo czuły! Niemniej jednak nie wytrzyma długo na kolanach swojego opiekuna. Woli być w ruchu!

Kocha zabawę. Bez problemu bawi się sam korzystając z zabawek, ale równie chętnie zaaportuje, jeśli jego pan chce się zaangażować we wspólną aktywność. Pozostawiony sam sobie, bez problemu wymyśla w domu przeróżne „zabawy”, stosowne lub… niekoniecznie!

Nie odpuści uczestnictwa w żadnej przygodnie, a najlepiej, gdy sam sprowokuje jakąś hecę!

Ciekawość i bystrość czynią go kotem bardzo zaradnym i inteligentnym. Potrafi się uczyć i bardzo szybko kojarzy.

Raczej bez problemu przyzwyczaja się do obcych, niemniej jednak ta cecha charakteru jest bardzo indywidualna.

Choć jest bardzo przywiązany do opiekuna, lubi zajmować się swoimi własnymi sprawami i bywa bardzo zajęty!

Japoński bobtail słynie z gadatliwości. Istotnie, cieszy się sławą niezłego wokalisty, ponieważ zarówno jego „słownictwo”, jak i skala głosu są przyjemnie bogate, co sprawia, że miło go słuchać.

To bardzo aktywny kot, który potrzebuje się wyszaleć i wybawić. Krótki ogon w najmniejszym stopniu nie przeszkadza mu w wysokich skokach i świetnym utrzymywaniu równowagi.

Nie ma natury uciekiniera, ale ponieważ jest ciekawski, może szukać wrażeń poza domem, jeśli nie zapewnimy mu wystarczającej ilości stymulacji.

Jeśli chodzi o jedzenie, ten kot nie wybrzydza. Ale strzeżmy się nadwagi!

Jest raczej znany z tego, że lubi tylko swoją rasę, ale jeśli zapoznanie zostanie przeprowadzone zgodnie ze sztuką, Japanese Bobtail może zamieszkać z innym kotem pod jednym dachem.

Z łatwością przyzwyczaja się do obecności psów, o ile na adaptację damy mu tyle czasu, ile potrzebuje.

Japoński bobtail jest znany z sympatii do dzieci, która zapewne wynika z jego zamiłowania do zabawy. Niemniej jednak pamiętajmy, że wspólne zabawy powinny odbywać się pod nadzorem rodziców, aby uniknąć ewentualnych nieprzyjemnych sytuacji między zwierzęciem i dzieckiem.

Ponieważ japoński bobtail jest bardzo aktywny i wymaga interakcji, jego opiekun musi być gotów odpowiednio się nim zająć. W przeciwnym wypadku mruczek będzie mocno rozrabiał! To nie kanapowy kot!

Gubi bardzo mało sierści.

Kot japoński bobtail żyje średnio szesnaście lat.

Ze względu na brak podszerstka, jest dość wrażliwy na niskie temperatury. Ale ponieważ jego sierść jest praktycznie nieprzemakalna, lubi kontakt z wodą i generalnie łatwo znosi ciepło.

Koty tej rasy mają delikatną predyspozycję do otyłości. Dlatego należy zwracać uwagę na ich dietę i ilość ruchu.

Kotów japońskich bobtail nie dotyka żadna szczególna choroba genetyczna. Oczywiście mogą im doskwierać wszelkie choroby typowe dla domowych kotów, jak choćby schorzenia jamy ustnej, ale generalnie rasa jest dobrego zdrowia. Dominujący gen odpowiedzialny za wyjątkową budowę ogona jest inny, niż w przypadku kotów rasy manx i nie ma związku z wadami kręgosłupa.

W reprodukcji kotów Japanese Bobtail nie ma nic szczególnego. Dopuszcza się kojarzenie wyłącznie z bobtailami, ale nie ma przeciwwskazań w łączeniu osobników krótkowłosych z długowłosymi, ponieważ to wciąż ta sama rasa.

W Japonii krąży wiele legend na temat pochodzenia tej rasy, niemniej jednak pierwsze osobniki najprawdopodobniej dotarły tam z Azji kontynentalnej, przypuszczalnie z Chin lub Korei. Nie wiadomo, kiedy dokładnie pojawiła się mutacja genetyczna odpowiedzialna za szczególny wygląd ogona w kształcie kwiatu chryzantemy, ale ponieważ występuje ona w całej Azji, być może pojawiła się jeszcze przed przybyciem tej rasy do Japonii. To mutacja dominująca, co oznacza, że jeśli zostanie przekazana potomstwu, bez wątpienia się ujawni. Wśród japońskich kotów, ogonek w kształcie pomponu rozpowszechnił się bardzo szybko, tym bardziej, że jest to kraj wyspiarski, a więc stosunkowo odizolowany. 

Pierwsze koty japońskie bobtail miały być podarowane Cesarzowi Japonii ponad tysiąc lat temu. Cesarz pokochał je tak bardzo, że ponoć uważał je za arystokrację oraz członków swojego dworu i tak jego koty były traktowane. Tymczasem w XVII wieku władze zdecydowały o uwolnieniu wszystkich kotów i zakazały kupna i sprzedaży tych zwierząt. Dlaczego? Ze względu na plagę żywiącą się gąsienicami i kokonami motyli, została zagrożona produkcja jedwabiu. Koty, jako urodzeni myśliwi, były więc jedynym ratunkiem dla tej, jakże ważnej w tamtym okresie, gałęzi japońskiego przemysłu. Siłą rzeczy, Japanese Bobtail stał się wtedy nieodłącznym widokiem japońskich ulic.

Ta w pełni naturalna rasa należy do najstarszych istniejących ras świata. W 1968 roku sprowadzono ją do USA, gdzie hodowczynie Judy Crawford i Elizabeth Freret podjęły się działań na rzecz uznania jej przez różne stowarzyszenia felinologiczne.