Europejski krótkowłosy

Kolor umaszczenia: czarny, niebieski / łupkowy, rudy, kremowy, szylkretowy, biały. 
Nie dopuszcza się jedynie maści cynamonowej, czekoladowej, płowej i liliowej.

Jednolity, tabby / pręgowany, colorpoint, bikolor.
Tabby to najpopularniejszy typ umaszczenia kotów europejskich.

Sierść jest krótka.

Bursztynowe, złote / żółte, zielone. Oczy niebieskie i różne dopuszcza się jedynie u osobników białych i colorpoint. 

Kot europejski to kot bardzo swojski, a jednocześnie inny niż wszystkie! Nie odnajdziemy w nim cech charakterystycznych innych ras, a poszczególne osobniki mogą się między sobą znacznie różnić.

Kot europejski jest kotem średniej wielkości, odpornym, o krótkiej i gęstej sierści. Jego sylwetka powinna wpisywać się w prostokąt. Jego głowa jest raczej okrągła, z wydatnymi szczękami, a oczy – średniej wielkości lub duże. Wysokość uszu odpowiada ich szerokości u podstawy; na końcu są delikatnie zaokrąglone. Europejczyk ma dość szeroki u nasady ogon, który zwęża się stopniowo ku jego koniuszkowi.

Jeśli poświęcimy mu czas i uwagę, kot europejski okaże nam czułość, a nawet udowodni, że jest pieszczochem. W przeciwnym wypadku będzie chodził swoimi drogami!

To ciekawski i sprytny kot. Jeśli natrafi się okazja, dowolny przedmiot może być dla niego świetną zabawką, o ile kot będzie miał ochotę akurat nim się bawić. Europejczyk może wręcz domagać się codziennych zabaw od opiekunów!

Tak jak wszystkie koty, europejczyk miewa swoje wariackie fazy, podczas których biega i skacze po całym domu. Pomimo to lubi też porządnie odpocząć lub po prostu posiedzieć sobie w pobliżu opiekuna. Mówi się, że jest bardzo zrównoważony.

Uważa się go za bardzo inteligentnego kota, ponieważ jest ciekawy i potrafi się dostosować do różnych sytuacji, nawet jeśli nie przepada za zmianami. Wiele spośród tych kotów chętnie bawi się zabawkami ćwiczącymi intelekt.

Na ogół ma bardzo dobre relacje z ludźmi i przywiązuje się do swojego opiekuna oraz miejsca zamieszkania.

Lubi być do pewnego stopnia niezależny. Przepada za wychodzeniem na dwór, gdzie może dać upust instynktowi myśliwego – należy więc uważać przy otwieraniu drzwi wejściowych – może nam czmychnąć między nogami!

Z reguły kot europejski krótkowłosy nie potrzebuje zbyt wiele miauczeć, żeby jasno zakomunikować swoje potrzeby. Głosu używa w ostateczności, jeśli jego opiekun nie potrafi poprawnie odczytać języka jego ciała! Oczywiście i tu zdarzają się gadatliwe wyjątki.

Charakterystyczne dla europejczyka energia i radość życia powodują, że uwielbia aktywność fizyczną. Jeśli mieszka w czterech ścianach, powinien mieć odpowiednio urządzone otoczenie umożliwiające dostęp do „trzech wymiarów”. Oznacza to, że kot musi mieć przynajmniej wysoki drapak z platformami, półki i okienny parapet do obserwacji życia na zewnątrz.

Jeśli może wychodzić z domu, raz na jakiś czas, na pewno da upust swoim instynktom łowieckim – najlepiej więc zabezpieczyć ogród, udostępnić kotu wolierę albo nauczyć go spacerów w szelkach.

Ponieważ przywiązuje się do domu, nie powinien uciekać. Niemniej jednak jest w stanie bez problemu przemierzyć kilka kilometrów dziennie w swoim rejonie polowań, odpoczynku itp. Rozmiar jego terytorium może nas zaskoczyć! 

Pod tym względem również występują znaczne indywidualne różnice. Niektóre europejczyki są smakoszami, i to wybrednymi, innym za to trzeba racjonować karmę! W każdym razie korzystanie z interaktywnych misek jest dla nich wskazane.

Koty, które od małego razem wychowywały się jako członkowie jednej kociej gromady, mogą być ze sobą mocno związane przez całe życie. Niemniej jednak kotom europejskim może być trudno zaakceptować obcego kota. W związku z tym, zwierzęta należy w odpowiedni sposób ze sobą oswajać, szanując ich wrażliwość w zakresie tolerancji innych. Socjalizacja z izolacją to odpowiednia metoda zapoznawania kotów ze sobą.

Kot europejski krótkowłosy może spokojnie zamieszkać z psem pod jednym dachem, o ile zwierzęta zostały ze sobą odpowiednio zapoznane – stopniowo, krok po kroku. Najlepiej, jeśli kotek był od małego przyzwyczajany do obecności psów.

Europejczyk może przyzwyczaić się do obecności dzieci i żyć z nimi bezkonfliktowo, o ile ma zapewnioną możliwość schowania się przed nimi, gdy ma taką potrzebę! Dzieci należy nauczyć odpowiedniego obchodzenia się ze zwierzęciem.

Jest kotem, który pasuje do całej rodziny i potrafi się też dostosować do bardzo spokojnych osób starszych.

Podczas okresów linienia – wiosną i w mniejszym stopniu jesienią – codzienne szczotkowanie usuwa martwy podszerstek, który inaczej zostałby połknięty przez kota podczas mycia. Zapobiega to tworzeniu się kłaczków w przewodzie pokarmowym, które czasami wymagają interwencji lekarza weterynarii.

Średnią długość życia europejczyka szacuje się na około dwanaście lat, ale nierzadko zdarza się, że kot dożywa szesnastego, a nawet osiemnastego roku życia. W wyjątkowych przypadkach może żyć nawet dwadzieścia lat.

Kot europejski krótkowłosy słynie z dużej odporności na złą pogodę. Generalnie lepiej znosi zimno, niż zbyt duży upał!

Nadwaga i otyłość są niestety bardzo częstą przypadłością kotów tej rasy. Czynniki prowadzące do nadwagi mogą być indywidualne, środowiskowe lub stanowić połączenie obu.

Jeśli chodzi o czynniki indywidualne, wydaje się, że na pierwszym miejscu plasują się nawyki żywieniowe kotów. Bez wątpienia jest duża różnica między sylwetkami kota, który „podskubuje” jedzenie i takiego, który je „pochłania”. Kluczowe znaczenie odgrywa tu jednak jakość podawanej karmy. Koty karmione pożywieniem bogatym w węglowodany będą tyły (niech nie zmyli nas nazwa „light” czy „dla kastratów”!), natomiast zwierzęta pozostające na diecie wysokomięsnej będą miały niższe tendencje do przybierania na wadze. Warto wiedzieć, że organizm kota, który nie ma nadwagi, będzie o wiele wolniej się starzał, ponieważ otyłość znacznie zwiększa ryzyko chorób, które skracają życie.

Jeśli chodzi o czynniki środowiskowe, wielkie znaczenie ma tryb życia kota, dlatego zaleca się ruch w każdej postaci! Często „winą” za przybieranie na wadze obarcza się zabieg kastracji. Nie wykazano, aby kot wykastrowany nabywał większych tendencji do tycia. Zdarza się, że koty te są mniej aktywne – i to jest wówczas bezpośrednią przyczyną nadwagi. Takie koty należy aktywizować przy pomocy różnych zabawek oraz urozmaiconego otoczenia, np. kocich torów przeszkód, półek do wskakiwania.

Warto także zadbać o ruch na świeżym powietrzu, jeśli mamy możliwość wypuszczenia kota do zabezpieczonego ogrodu czy wyprowadzania do w szelkach.

Kot europejski krótkowłosy jest odporny i nie ma szczególnych predyspozycji do konkretnych chorób (poza wspomnianą wyżej nadwagą). Niemniej jednak mogą mu zagrażać różne typowo kocie dolegliwości. Europejczyk jest dość delikatny pod względem schorzeń przyzębia (zapalenie dziąseł i kamień nazębny). Zaleca się stosowanie środków zapobiegawczych oraz kontrolę stomatologiczną. Jeśli kot wychodzi na dwór, trzeba go szczepić przeciw chorobom takim jak białaczka kocia, wścieklizna – zgodnie ze wskazówkami weterynarza. Szczepienia przeciw katarowi kociemu i panleukopenii obowiązują wszystkie koty, również niewychodzące.

W przeciwieństwie do większości ras, rozmnażanie kota europejskiego nigdy nie było kontrolowane w celu selekcji pewnych cech budowy ciała, wyglądu lub zachowania. Jest to w pełni naturalna rasa, co najbardziej ją odróżnia od większości innych ras. 

Nie dopuszcza się krzyżowania z innymi rasami, ponieważ kot europejski krótkowłosy jest niepowtarzalny właśnie dlatego, że nie przypomina żadnej innej rasy.

Przodkiem europejskiego kota krótkowłosego jest pochodzący z Egiptu kot nubijski. To kot, który w starożytności został udomowiony przez Egipcjan, a rozprzestrzenił się w całej Europie za pośrednictwem Rzymian. Jego wybitne umiejętności łowieckie pierwotnie wykorzystywano do zwalczania populacji gryzoni w silosach zbożowych. Następnie rasa była okrutnie tępiona w związku z zabobonami okresu „polowań na czarownice”. Na szczęście z czasem wróciła do łask.

Europejczyk, uważany za pospolitego kota bez żadnych cech szczególnych, mógł się swobodnie rozmnażać (oczywiście poza osobnikami poddanymi sterylizacji!). Rasę zarejestrowano bardzo niedawno, w 1982 roku, ale dopiero w 2007 r. otrzymała nazwę kot „europejski”.