Peterbald (sfinks petersburski)

Dopuszcza się każdy kolor umaszczenia. Ograniczenia dotyczą jedynie wzorów.

Jednolite, point syjamski, norka, sepia, tabby, bikolor.

Peterbald to kot bezwłosy lub z bardzo krótkim, sztywnym i kędzierzawym włosem.

Oczy mogą być koloru niebieskiego, akwamaryny i zielonego.

Peterbald to kot typu orientalnego. Można powiedzieć, że jest pod każdym względem „wydłużony”. Ma wydłużoną, trójkątną głowę zwieńczoną dużymi uszami. Jego szeroko rozstawione oczy mają kształt migdałów. Kot ten ma długą i elegancką szyję oraz wydłużone, muskularne ciało. Jego kończyny są smukłe i delikatne, a ogon długi i cienki, biczowaty.
To charakterystyczna okrywa włosowa sprawia, że Peterbald jest inny niż wszystkie koty. Pod tym względem poszczególne osobniki mogą się między sobą bardzo różnić, a na dodatek w trakcie życia futro te może ulegać zmianom! Zatem Peterbald może być całkowicie bezwłosy (typ naked lub bald) lub mieć krótkie, mięciutkie futerko przypominające skórkę brzoskwini (typ flock). Jeśli włos jest cienki i delikatny, krótki, ale różnej długości, nazwiemy go welurowym. Jego sierść może być też szorstka, niekiedy kręcona lub poczochrana i nierównomiernie rozmieszczona na ciele (typ brush). Wreszcie, niektóre osobniki pozbawione typowego genu tej rasy, mają zwyczajną kocią sierść bez charakterystycznych dla większości Peterbaldów cech (typ straight). Kocięta z genem peterbald rodzą się ze znikomą okrywą włosową, którą tracą, gdy kotek osiąga wiek około 2 miesięcy. W ciągu mniej więcej dwóch lat po urodzeniu, a niekiedy dłużej, owłosienie wielokrotnie się zmienia.

Ten kot to prawdziwa przylepa. Czy dlatego, że łatwo marznie ze względu na króciutkie futerko? Chyba jednak raczej nie odstępuje człowieka na krok, bo jest niezwykle towarzyski z natury!

Ciekawski i bardzo żywy, urodzony miłośnik zabaw. Potrzebuje bardzo stymulującego otoczenia i codziennych rozrywek.

Choć bywają wyjątki od reguły, kot ten z natury jest zaprzeczeniem spokoju.

 Sfinks petersburski to zdumiewająco bystry kot.

Z reguły towarzyski, choć niektóre osobniki mogą być troszkę ostrożniejsze w stosunku do obcych.

Preferuje towarzystwo niż samotność – w zwłaszcza towarzystwo „swoich” ludzi.

Ten rosyjski kotek jest bardzo rozmowny.

Bardzo ruchliwy. Potrzebuje zabawy i wyładowania energii, co dla bardzo spokojnej osoby może być denerwujące.

 Kot sfinks petersburski jest ciekawski, ma więc skłonność do włóczęgostwa.

Nie jest może obżartuchem, ale potrafi być troszkę bardziej łakomy niż przeciętny kot. Ponieważ nie ma futra, brakuje mu niezbędnej ochrony przed utratą ciepła – stąd jego wzmożony apetyt.

Wszystko zależy od osobnika, ale sfinks petersburski przeważnie lubi inne koty – pod warunkiem, że zwierzęta zostały sobie odpowiednio przedstawione.

O ile zwierzęta zostaną ze sobą odpowiednio zapoznane, mogą stać się najlepszymi kumplami.

Zazwyczaj bez problemu może mieszkać z dziećmi.

Ten ruchliwy kot nie jest dobrym wyborem dla spokojnej i cichej osoby.

Gubi bardzo mało sierści, ponieważ prawie jej nie ma.

Średnia długość życia peterbalda to od 10 do 13 lat.

Podobnie jak koty innych bezwłosych ras, peterbald źle znosi zimno i nadmierny upał. Wymaga ochrony przed słońcem.

Koty tej rasy raczej rzadko cierpią na nadwagę, ale oczywiście bywają wyjątki!

• Postępujący zanik siatkówki – choroba dziedziczna, autosomalna, recesywna. Powoduje utratę zdolności widzenia, która może prowadzić nawet do całkowitej ślepoty. Istnieją odpowiednie badania przesiewowe pozwalające wykryć chorobę.
• Choroby przyzębia, często związane z niedostateczną higieną kociej jamy ustnej.
• Choroby i infekcje występujące u wszystkich kotów, z niewielką przewagą dolegliwości skórnych. 

Peterbaldy można krzyżować z osobnikami rasy orientalnej oraz kotami syjamskimi. W każdym przypadku kocięta zostaną zaklasyfikowane jako peterbaldy i większość z nich będzie posiadać typowe cechy tej rasy.

Rosyjska rasa Peterbald powstała w Petersburgu w 1994 roku, w hodowli Olgi S. Mironovej, ze skrzyżowania dońskiego sfinksa i kota orientalnego krótkowłosego. Hodowczyni chciała otrzymać kota, u którego brak owłosienia podkreślałby jego orientalny wygląd. Rasa zawdzięcza nazwę miastu, z którego się wywodzi. O ile obecnie nie dopuszcza się kojarzenia między dońskim sfinksem i osobnikami orientalnymi, geny sfinksa pozostają mocno zakorzenione w tej nowej bezwłosej rasie.