Reklama

Bedlington Terrier
© Shutterstock

Pies jak owca: poznaj czworonoga o białym, kędzierzawym futerku

Przez Sabina Stodolak Redaktor

aktualizacja dnia

Ten pies należy do jednej z najciekawszych ras w aspekcie wyglądu, a warto go poznać również ze względu na walory jego charakteru. 

Wśród wielu różnorodnych ras psów wiele jest takich, które bardziej przypominają zwierzę innego gatunku. Mastif tybetański jest podobny do lwa. Affenpincher ma mordkę jak makak. A bedlington terrier wygląda jak owca.

Rasa bedlington terrier – skąd pochodzi? 

Nazwa tej rasy nie jest szczególnie twórcza. Wzięła się od malutkiego brytyjskiego miasteczka Bedlington w North England. Za twórcę rasy uważa się Josepha Ainsley’a.

Zobacz video:

Powodem, dla którego szukano lepszej krzyżówki, w wyniku której postała ta rasa była potrzeba zwalczania szkodników, które rozprzestrzeniały się w Newcastle. Szukano teriera, który będzie świetnie radził sobie z nornicami, królikami a przede wszystkim, ze szczurami, których żyły na tym terenie tysiące. 

Bedlingtony posiadają domieszkę krwi bulterierów (stąd prawdopodobnie opadająca linia kufy i nieco jajowaty kształt głowy), terierów szorstkowłosych (po których odziedziczyły temperament), dandie dinmont teriera (wraz z jego sierścią nieco bardziej delikatną niż u terierów szorstkowłosych) oraz chartów (po których przejęły zamiłowanie do biegania i skoków). 

Bedlington terrier – charakterystyka fizyczna

©Shutterstock
  • Waga – od 7 do 10 kg
  • Wysokość – około 39 cm suczka, 42 cm samiec
  • Długość życia – około 12-13 lat
  • Cechy charakterystyczne wyglądu to obwisłe uszy, szeroko rozstawione oczy, opadająca ku dołowi kufa
  • Futro gęste, kędzierzawe, twarde
  • W miocie pojawia się od 3 do 6 szczeniąt

Charakter bedlington terriera – łagodny jak baranek czy wprost przeciwnie? 

O psach tej rasy mówi się, że mają wygląd owcy, ale serce lwa. Warto sobie zdawać z tego sprawę, kiedy szukamy psa odpowiedniego dla siebie. Bedlington wcale nie jest płochliwą, wystraszoną i potulną owieczką. 

Ta rasa psów jest bardzo waleczna – szczególnie w obliczu innych psów. Ma na tyle mocne szczęki, że jest w stanie pokonać każdego psa własnych rozmiarów i doskonale zdaje sobie sprawę z własnej siły. Jest też psem odważnym, co może sprawić, że pokusi się o walkę z większym od siebie zwierzęciem. Bardzo ważnym elementem w wychowywaniu bedlingtona jest zatem stanowczość oraz szybka socjalizacja psa. Jest inteligentny i otwarty na trening, ale uparty, co wymaga od właściciela asertywności i jednoznaczności. 

To pies o niespożytych pokładach energii oraz ogromnej pomysłowości. To dość wybuchowa mieszanka, bo z jednej strony maluch naprawdę szybko się uczy, a z drugiej pozostawiony sam sobie bez zajęcia szybko je sobie znajdzie, co nie zawsze będzie podobać się właścicielowi. Z tej kreatywności w korzystaniu z okolicznych sprzętów nie wyrasta w zasadzie nigdy. Dodajmy do tego zamiłowanie do żucia i już wiemy, że kosz gumowych zabawek to absolutna konieczność przy tym psiaku. 

Może mieć skłonności do nadmiernego szczekania, a to sprawia, że lepszym miejscem będzie dla niego zaciszny ogród z tyłu posesji niż frontowa brama przy ruchliwej drodze. Zwłaszcza że stres – jak to terier – może rozładowywać kopaniem dziur, co skutecznie może zrujnować wypielęgnowany trawnik. 

Komu spodoba się pies bedlington terrier?

Ze względu na jego żywiołowość polecany jest osobom aktywnym, lubiącym spędzać czas na świeżym powietrzu. Będzie najszczęśliwszy towarzysząc swojemu Panu w wyprawie rowerowej czy jeździe na rolkach. 

Jego niespokojny duch może też jednak sprawić właścicielowi niemało kłopotów. Domieszka charciej krwi sprawia, że biega bardzo szybko i jest w stanie naprawę wysoko skoczyć. Płotek nie jest dla niego żadną przeszkodą. Mimo tego, że nie jest oficjalnie uznawany za psa myśliwskiego (nie podlega próbom pracy) to kiedy poczuje zwierzynę, może za nią pogonić.

Decydując się na psa tej rasy trzeba mieć jasność, że konieczne będzie tu odpowiednie ułożenie zwierzęcia. W przeciwnym razie, każdy spacer może zmienić się w mękę, jeśli muskularny i dość silny pies będzie ciągnął i bardzo szybko reagował zainteresowaniem na każdą zmianę otoczenia. 

Lubi i potrzebuje dużo zabawy oraz jest niezwykle towarzyski, dlatego zdecydowanie najlepiej odnajdzie się w domu pełnym innych ludzi – większej rodzinie bądź u osób które prowadzą otwarty dom. Lubi pieszczoty, choć trzeba uważać, by go nie rozpuścić. A jest to trudne, bo jego wygląd skłania do tego by pozwolić mu leżeć na kanapie i udawać milusią podusię. 

Podsumowując, bendlington to pies idealny dla dynamicznych, lubiących sport ekstrawertyków, którzy będą w stanie okiełznać wybuchowość psa i zapanują nad jego pełnym temperamentu charakterem. 

Może być wychowywany w pojedynkę, ale trzeba pamiętać, że ma umiarkowaną tolerancję na samotność. Jeśli pracujesz ponad 8 godzin dziennie, to psiak będzie nieszczęśliwy. Dobrze czuje się z dziećmi wiec jest dobrym kandydatem na psa rodzinnego. Koniecznie musi mieć do dyspozycji kawałek ogrodu. 

Jak pielęgnować psa, który wygląda jak owca? 

Sierść u bedlington terriera to ogromne wyzwanie i trzeba zdawać sobie z tego sprawę przed podjęciem decyzji o zaproszeniu go do swojego domu. Wymaga regularnej i czasochłonnej pielęgnacji. Sierść powinno się dokładnie wyczesywać 2-3 razy w tygodniu. Co jakiś czas trzeba ją też strzyc. Wielu właścicieli decyduje się na profesjonalny grooming. 

Dobrą wiadomością jest to, że ten wyglądający jak owca pies zrzuca mało sierści i jest ona praktycznie bezwonna, o ile regularnie będzie się wyczesywać martwe włosy. 

Bedlington terrier – ciekawostki: 

  • W XIX wieku niebieska maść była niepożądana. Najbardziej ceniona była maść piaskowa i wątrobiana;
  • Szczeniaki bedlington terriera zazwyczaj mają ciemne umaszczenie, popielate. Z czasem ich sierść staje się jaśniejsza;
  • Bedlington prawie się nie ślini – na pewno nie pozostawi ci na koszuli mokrych śladów po radosnym powitaniu;
  • Ma umiarkowany potencjał do tycia, wiec jeśli tylko zapewnisz mu odpowiednią ilość ruchu pozostanie smukły;
  • Podobno w XIX wieku nazywano je „pudlami dla ubogich” gdyż rasę tę hodowano głównie w dzielnicach robotniczych. 
Więcej artykułów poradnikowych

Co sądzisz o tym artykule?

Dziękuję za odpowiedź!

Dziękuję za odpowiedź!

Zostaw komentarz
Dodaj komentarz
Chcesz udostępnić ten artykuł?