Cairn terrier

Umaszczenie może być kremowe, pszeniczne, czerwono rude, szare, prawie czarne. Niepożądana jest maść czysto czarna, biała i czarna podpalana.

Sierść jest półdługa, podszerstek krótki. Szata składa się z obfitego, twardego w dotyku włosa okrywowego i miękkiego, gęstego podszerstka. Sierść może być lekko falista.

Oczy są ciemnoorzechowe.

Cairn terrier to mały, silny pies o naturalnym wyglądzie i niewielkiej, proporcjonalnej do reszty ciała głowie. Czaszka jest szeroka, stop dobrze zaznaczony. Pies ma mocną, ale nie ciężką kufę. Szczęki są mocne, ale nie długie. Oczy średniej wielkości, lekko zagłębione, z krzaczastymi brwiami. Uszy są małe, stojące, spiczaste, dość szeroko osadzone. Kończyny średniej długości i idealnie pionowe. Ogon osadzony wysoko.

Cairn terrier to doskonały kompan. Bardzo przywiązuje się do bliskich i uwielbia pieszczoty.

Ten nieustraszony i wesoły pies uwielbia się bawić. Można to wykorzystać, szkoląc go poprzez zabawę, w kreatywny sposób, bez przymusu i metod awersyjnych.

Jak każdy terier, ten również jest stale w ruchu i potrzebuje ciągłej aktywności oraz stymulacji.

Ten żywy i inteligentny pies szybko rozumie, czego się od niego oczekuje, i wykazuje się sporym sprytem, ale jego podatność na szkolenie określana jest jako średnia. 

Cairn terrier to świetny myśliwy. Jego nazwa pochodzi od celtyckiego słowa „cairn” oznaczającego skalne szczeliny (typowe dla Szkocji), w których ukrywają się małe szkodniki, na które z zapałem polują psy tej rasy.

Cairn terrier był też wykorzystywany w swoim kraju do polowania na lisy i wydry.

Pies ten nie jest z natury bojaźliwy. Lubi towarzystwo ludzi, nawet obcych, przez co nie nadaje się na stróża.

Można by się spodziewać, że cairn terrier odznacza się niezależnością, zwłaszcza ze względu na uparty charakter, ale w rzeczywistości jest to bardzo wrażliwy pies potrzebujący kontaktu z ludźmi, zwłaszcza ze swoim opiekunem.

Ten mocno związany z bliskimi, niezwykle aktywny pies nie lubi samotności. Przebywanie w odosobnieniu bez jakichkolwiek bodźców stanowi dla niego źródło stresu, frustracji i nudy.

Szkolenie cairna należy rozpocząć wcześnie, by zapobiec zachowaniom niepożądanym. Od razu po przybyciu szczeniaka do naszego domu powinniśmy wdrożyć podstawy posłuszeństwa. 

Pies bywa uparty, musimy więc być konsekwentni i znaleźć dobre źródło motywacji, aby zechciał on z nami współpracować. Zabawa i przysmaki są pomocne, poprawiają koncentrację naszego pupila, ale lekcje początkowo nie powinny być zbyt długie i męczące. 

Cairn terrier szczeka, gdy tylko usłyszy nietypowy hałas. Sprawdzi się jako „dzwonek alarmowy”, choć poza tym nie nadaje się do stróżowania.

Ze względu na silny instynkt myśliwski cairn terrier może szybko złapać trop i oddalić się od domu. Konieczne będzie solidne ogrodzenie i nauczenie psa reakcji na zakazy, by ograniczyć ryzyko ucieczki.

Cairn terrier ma mnóstwo energii i jeśli się nudzi, może powodować szkody. Należy zapewniać mu regularne, stymulujące aktywności w ogrodzie, na spacerze i w domu.

Niektóre osobniki bywają bardziej łakome. Konieczne może się okazać dzielenie porcji na kilka posiłków, by uniknąć skrętu żołądka.

Cairn terrier może ostrzec o obecności intruza, ale potrwa to tylko chwilę, bo bardzo szybko się z nim zaprzyjaźni. Jeśli poczuje się zagrożony, może uporczywie szczekać, co jednak z pewnością nikogo nie odstraszy zważywszy na jego niewielki rozmiar.

Ze względu na silny charakter cairn terrier nie jest najlepszym wyborem na pierwszego psa. Jeśli jednak przyszli właściciele gotowi są poświęcić czas na wyszkolenie swojego pupila, jego sympatyczne usposobienie z pewnością wynagrodzi im wszelkie trudy.

Pies może żyć w mieszkaniu w mieście. Szybko dostosuje się do miejskiego środowiska, zwłaszcza jeśli zapewnimy mu wczesną socjalizację i habituację. 

Idealnym rozwiązaniem będzie natomiast dom z ogrodem. Pamiętajmy, że nie może on zastąpić regularnych spacerów. Z psem należy wychodzić codziennie, tak jak w przypadku zwierzęcia żyjącego w mieszkaniu. 

Ogród traktowany jest przez psa jako kolejne pomieszczenie w domu, dlatego przebywanie w nim nie zaspokaja jego licznych potrzeb, w tym np. potrzeby eksploracji otoczenia.

Jeśli carin terrier nie bierze udziału w polowaniach, świetnie sprawdzi się w dyscyplinach sportowych, takich jak konkursy pracy norowców czy agility. Najważniejsze, by zaspokoić codzienne zapotrzebowanie psa na aktywność fizyczną.

Cairn terrier jest niewielki i może towarzyszyć swojemu panu wszędzie, zwłaszcza jeśli zapewnimy mu odpowiednie szkolenie i socjalizację. Możemy przewozić go publicznymi środkami komunikacji w torbie transportowej (do której należy psa stopniowo przyzwyczaić), nie przeszkadzając tym samym innym pasażerom.

Mimo instynktu myśliwskiego cairn może mieszkać z kotem, o ile przyzwyczaimy go do jego obecności w młodym wieku. Jednak nawet jeśli zaprzyjaźni się z nim, nie oznacza to, że będzie tolerował inne, obce koty.

Jak w przypadku wielu innych ras niewykastrowane osobniki nie zawsze się tolerują. Jeśli jednak zapewnimy naszemu pupilowi odpowiednią i wczesną socjalizację w okresie rozwoju, powinien bez problemu dogadać się ze swoimi współbraćmi.

Pies ten potrafi porozumieć się z dziećmi, o ile potrafią one szanować jego potrzeby. Uważajmy na najmłodsze pociechy, które bywają gwałtowne i przypadkowo mogą skrzywdzić czworonoga.

Wydawać by się mogło, że ten dynamiczny piesek nie nadaje się dla starszych osób, ale może on dostosować się do ich trybu życia, o ile będzie on dość aktywny. 

Utrata sierści jest umiarkowana, nawet w okresie linienia.

Długość życia cairn terriera to około 13 lat.

Cairn terrier jest wytrzymały i długowieczny. Zdarzają się psy dożywające wieku 20 lat, a 14-letnie czy 15-letnie osobniki nadal potrafią bawić się piłką!

Pies dobrze znosi ciepło do pewnego stopnia. Podczas upału należy zmniejszyć jego aktywność fizyczną, nawet jeśli wydaje się, że świetnie sobie poradzi.

Podwójna szata zapewnia psu dobrą ochronę przed zimnem. Nie powinien on jednak nocować na zewnątrz przy niskiej temperaturze.

Skłonność do tycia przejawiają cairn terriery traktowane jako pieski kanapowe. Pies mający odpowiednią dawkę ruchu szybko spala kalorie.

• guz wątroby,
• zwichnięcie rzepki,
• osteopatia czaszkowo-żuchwowa (nieprawidłowa proliferacja kości),
• przeciek portosystemowy (anomalia żyły wrotnej),
• ektopia jąder (nieprawidłowe umieszczenie jąder).

To najstarszy z terierów pochodzących ze Szkocji. Dał początek terierowi szkockiemu i west highland white terrierowi. Prawdopodobnie istniał już w XV wieku, za czasów Marii Stuart i jej syna Jakuba VI. Istnieją pisemne źródła z XVIII wieku potwierdzające jego istnienie. Pierwszy wzorzec rasy powstał w 1987 roku.