Niemiecki terier myśliwski

Czarna, ciemnobrązowa lub szaro-czarna. Wyraźnie odgraniczone, podpalane znaczenia.

Krótka, szorstka lub gładka, prosta i gęsta. 

Ciemne

Jagdterrier to niewielki pies o płaskiej czaszce, szerszej między uszami niż w przypadku foksteriera. Kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki mierzonej od stopu do guza potylicznego. Pies ma mocne uzębienie. Oczy są małe i głęboko osadzone. Uszy mają kształt litery V, są wysoko osadzone, niezbyt małe i przylegające do policzków. Kończyny są proste, umięśnione, o dość mocnym kośćcu. Ogon dobrze osadzony na przedłużeniu linii długiego zadu, noszony raczej poziomo, nie powinien być pionowy.

To pies bardzo przywiązany do swoich bliskich, ale nie może służyć wyłącznie jako pies do towarzystwa. Jego głównym przeznaczeniem jest praca.

Niemiecki terier myśliwski ma mnóstwo energii, zabawa to świetny sposób na jej spożytkowanie.

Jak wiele terierów, ten również ma problemy z zachowaniem spokoju.

To wszechstronny, niezawodny i godny zaufania pies pracujący.

Jagdterrier może polować na dziki, jelenie, zające itd. Można wykorzystywać go do aportowania, tropienia i polowania w norach.

Dzięki naturalnej nieufności wobec nieznanych sobie osób pies ten jest świetnym stróżem. Nigdy nie okazuje strachu i w razie potrzeby potrafi zachować się odstraszająco.

Niemiecki terier myśliwski jest związany ze swoją grupą społeczną, ale na tyle samodzielny i niezależny, by móc mieszkać na zewnątrz, czy ruszyć za tropem.

Jagdterrier jest w stanie znieść samotność wyłącznie wtedy, gdy zaspokoimy jego potrzeby. Jeśli jednak za dużo czasu spędza sam w domu, może się szybko znudzić. Uważajmy więc na szkody. 

Jak każdy szanujący się terier, ten również jest uparty, lekkomyślny i zacięty. Jego szkolenie wymaga stanowczości, konsekwencji i cierpliwości. Szczeniak powinien przyswoić sobie podstawy dobrego zachowania jak najwcześniej, by nie nabrał złych nawyków. 

Jagdterrier szczeka podczas pracy głośno i dużo.

Ze względu na silny instynkt myśliwski pies ten chętnie rusza za tropem. Jeśli teren nie jest dobrze ogrodzony, może uciekać.

Jeśli jagdterrier się nudzi i jest sam w domu, może szybko obrócić otoczenie w ruinę, by znaleźć sobie zajęcie.

Przysmaki przydają się, by złagodzić uparte usposobienie psa.

To mały, ale bezlitosny stróż, który bez wahania rzuci się na intruza.

Nadaje się na pierwszego psa, ale raczej dla myśliwego.

Miejskie życie w mieszkaniu nie jest dobrym rozwiązaniem dla psów tej rasy. Mimo ogromnej zdolności adaptacji jagdterrier musi mieszkać na wsi i systematycznie polować u boku swojego pana.

Ten pies myśliwski ma tak dużo energii, że potrzebuje stałej stymulacji fizycznej, umysłowej i węchowej. Siedzący tryb życia może poważnie zaburzyć jego równowagę fizyczną i psychiczną.

Jagdterrier może podróżować ze swoimi właścicielami, ale wymaga to wczesnego szkolenia i odpowiedniej socjalizacji, by dostosował się bez problemu do zmian otoczenia.

Instynkt myśliwski psa jest tak silny, że w zasadzie uniemożliwia współżycie z innym gatunkiem zwierząt.

Spotkania z innymi psami bywają problematyczne, ponieważ jagdterrier ma silny temperament i lubi narzucać swoją wolę. Konieczna jest wczesna socjalizacja.

Obecność dzieci zasadniczo nie stanowi problemu, ale uważajmy na małe pociechy, ponieważ jagdterrier potrafi zachowywać się gwałtownie.

Ogromna energia psa i jego potrzeba pracy nie idą w parze z trybem życia starszych osób. 

Utrata sierści jest umiarkowana.

Niemiecki terrier myśliwski żyje ok. 15 lat. 

Terier niemiecki to długowieczny pies cieszący się dobrym zdrowiem. Może natomiast łatwo zranić się przy kontakcie ze zwierzyną podczas polowania.

Dzięki swojej odwadze i determinacji jagdterrier może pracować w każdych warunkach klimatycznych.

Jeśli pies nie pracuje, potrzebuje schronienia przed złą pogodą.

Uważajmy, by nie przekarmiać naszego pupila, bo nadwaga może mieć katastrofalne skutki dla jego wydajności w pracy.

Na początku lat 20. XX w. suka foksteriera szorstkowłosego w Niemczech urodziła czarne, podpalane szczeniaki bez białych znaczeń. Psy te miały zatem wady, ale również doskonale sprawdzały się w pracy. Spróbowano zatem skrzyżować foksteriery krótkowłose, teriery walijskie i małe niemieckie psy w typie pinczera. Stopniowo wyodrębniono cechy fizyczne właściwe dla niemieckiego teriera myśliwskiego. Powinien mieć on kolor podpalany lub rzadziej brązowy podpalany, by odróżnić się od foksteriera. Dzięki pracom C.E. Gruenwalda, strażnika leśnego R. Fiessa, doktora H. Lacknera i W. Zangenberta rasa nabrała konkretnego kształtu. Nadano jej nazwę Deutscher Jagdterrier, a FCI uznała ją oficjalnie w 1968 roku.