Foksterier

Sierść może być jednokolorowa, dwukolorowa albo trójkolorowa. Dominującym kolorem powinien być biały. Dopuszczalne są łaty czarne, czarne podpalane i rudawe.

Foksterier ma krótką sierść. U osobników krótkowłosych sierść jest prosta, twarda, gęsta i obfita. U szorstkowłosych – gęsta i twardsza, podszerstek jest natomiast bardziej delikatny.  

Oczy są ciemne.

Rasa foksteriera dzieli się na dwie odmiany, wyróżniane wyłącznie ze względu na sierść - foksterier krótkowłosy i szorstkowłosy. To niezwykle aktywny i żywy pies. W niewielkiej, zwinnej sylwetce kryje się duża siła i mocne kości.

W pozycji stojącej powinien przypominać dobrze zbudowanego konia do polowań o krótkim grzbiecie. Czaszka jest płaska i dość wąska. Jej szerokość zmniejsza się stopniowo ku oczom. Stop jest średnio zaznaczony. Szczęka i żuchwa są silne i dobrze umięśnione. Ciemne, małe oczy powinny być jak najbardziej okrągłe i mieć inteligentny wyraz. Małe uszy w kształcie litery „V” opadają do przodu na policzki. Linia załamania ucha przebiega wyraźnie ponad wierzchem czaszki. Kończyny są proste i mocne. Od przodu nie może być widoczne żadne wygięcie. Wysoko osadzony ogon sterczy pionowo. Nie może być zakręcony.

Mimo silnego temperamentu foksterier jest bardzo czuły wobec najbliższych. Uwielbia swoich właścicieli, jest serdeczny wobec znanych sobie gości, potrafi zachowywać się łagodnie i delikatnie wobec dzieci.

To niezwykle energiczny, żywy i wesoły pies. Ognisty charakter foksteriera sprawia, że uwielbia on zabawę, w szczególności z dziećmi, o ile potrafią one z nim właściwie postępować.

Foksterier zdecydowanie nie jest pieskiem salonowym, mimo że po spacerze lub polowaniu chętnie podrzemie u boku opiekuna. 

Ten energiczny, żywy, szybki i niestrudzony terier nie potrafi usiedzieć w miejscu. To doskonały towarzysz dla dynamicznych osób uprawiających sport.

Jego wszechstronność podczas polowań świadczy o dużej inteligencji. Potrafi dostosować się do poleceń i precyzyjnie wykonywać powierzane mu zadania.

Ten wytrwały i odważny pies to świetny pomocnik. Potrafi polować na różne zwierzęta, od małych szkodników po dużą zwierzynę. Szczególnie ceniony jest za umiejętnoś kopania podczas polowania na lisy i borsuki. 

Dzięki wszechstronności sprawdzi się podczas standardowych polowań (przynosi drobne ptactwo lub zwierzynę), polowań z psami (dołącza do stada psów goniących zwierzynę w celu pozbawienia jej sił) i polowania w norach.

Foksterier lubi gości. Jeśli natomiast zauważy nieznajomego, będzie szczekał, by go odstraszyć. 

Psa trzeba zapoznać z nową osobą, by zaakceptował on jej wkroczenie na swój teren. Po dokonaniu prezentacji pies okazuje serdeczność. 

Właściciel foksteriera musi jednak kontrolować zwierzę. Może polecić mu, żeby zamiast wita wchodzące osoby, poszedł na swoje miejsce.

Foksterier jest uparty, przez co kojarzy się z niezależnością, potrafi jednak być prawdziwą „przylepą”. Czasem dobrze ukrywa swoje przywiązanie do bliskich, ale są oni dla niego niezwykle ważni. 

Jeśli nawiążemy z psem relację opartą na zaufaniu, będzie chciał się przypodobać. Uznanie i uwaga ze strony członków rodziny mają dla niego ogromne znaczenie.

Jeśli foksterier ma wystarczająco dużo ruchu, nieobecność opiekuna nie stanowi dla niego problemu. 

Jeśli nie zadbamy o jego potrzeby, będzie zachowywał się głośno i niszczył wszystko w swoim zasięgu, by wyrazić dyskomfort. Możemy zaproponować mu zabawki, które umilą czas spędzony w samotności. Nieobecności w żadnym wypadku nie powinny być zbyt długie.

Mimo upartego usposobienia foksterier lubi prezentować wyuczone sztuczki i zachowania, co ułatwia naukę. Konieczne jest wczesne i konsekwentne szkolenie.

To bardzo pewne siebie zwierzę, które nie będzie chciało współpracowa
, jeśli szkolenie nie będzie ciekawe, przyjazne i konsekwentne. Jego silny charakter w żadnym wypadku nie usprawiedliwia użycia siły. Takie postępowanie naraziłoby relację i zniszczyło zaufanie psa.

Gdy tylko szczenię pojawi się w naszym domu, powinniśmy ustalić granice i zasady, tak by nie nabrało ono złych nawyków. Kluczem do sukcesu w przypadku foksteriera jest cierpliwość. Przyda się pomoc specjalisty do spraw szkolenia i zachowania psa, zwłaszcza w przypadku osób niedoświadczonych. 

Szczególny nacisk należy położyć na naukę przywołania, by móc kontrolować psa, gdy coś przyciągnie jego uwagę. Konieczna jest również wczesna socjalizacja, bo foksterier potrafi być bardzo ekspansywny, a nawet agresywny w stosunku do innych zwierząt.

To pies, który szczeka wyjątkowo dużo. Dzięki temu można wykorzystywać go do ostrzegania, ale jeśli funkcja ta nie jest szczególnie potrzebna właścicielom, może stanowić dla nich kłopot. Nie da się całkowicie oduczyć psa szczekania, bowiem jest to jeden ze sposobów psiej komunikacji (to tak, jakby oczekiwać od człowieka, że przestanie mówić!), ale można je nieco osłabić, np. ucząc czworonoga, by szczekał na komendę, za co będzie nagradzany. Można też nauczyć psa tego, by szybko reagował i przestawał szczekać na komendę, np. „cisza”.

Jak w przypadku wielu psów myśliwskich, trop dla foksteriera stanowi tak silny impuls, że może skłaniać go do ucieczki. By temu zapobiec, należy dobrze ogrodzić otoczenie i zapewnić psu codzienne spacery (na smyczy do momentu opanowania komendy przywołania). 

Ćwiczenia i zabawy związane z tropieniem w pewnym stopniu zaspokoją potrzeby psa. Dzięki temu możemy zmniejszyć jego skłonność do ucieczki. Ważne, by zwierzę mogło zaspokoić potrzeby u boku swojego opiekuna, w sposób kontrolowany. 

W razie ucieczki zawieszka z danymi właściciela ułatwi poszukiwanie.

Znudzony foksterier to prawdziwy niszczyciel. W ogrodzie kopie liczne dziury, w domu rozprawi się ze wszystkim, co znajdzie się w jego zasięgu.

Musimy więc zadbać o to, by pies miał wystarczająco dużo ruchu i zajęć, dzięki czemu spożytkuje nadmiar energii.

Foksterier to wielki łakomczuch. Nie wolno go przekarmiać, ponieważ będzie jadł do momentu, aż nie znajdzie już niczego, co by się do tego celu nadawało.

Foksterier wyraźnie informuje o pojawieniu się nieznajomego. To dobry pies ostrzegający, jest czujny i szczekliwy. Mimo swych niewielkich rozmiarów potrafi odstraszyć intruzów dzięki ciemnym oczom i wyniosłej sylwetce.

Nie należy wybierać tej rasy wyłącznie ze względu na jej cechy fizyczne. Koniecznie musimy wziąć pod uwagę jej szczególny charakter i potrzeby.

Pies ten jest niezależny i uparty, wymaga odpowiedniego podejścia, dlatego nie nadaje się dla każdego. Właściciel musi być stanowczy i umieć kontrolować psa. Jeśli nie ma zamiaru polować i nie należy do osób szczególnie aktywnych, powinien wybrać inną rasę, np. z grupy psów ozdobnych i do towarzystwa lub przynajmniej takich, które nie mają myśliwskiego rodowodu.

Pies ten może żyć w mieszkaniu, o ile zapewnimy mu dużo ruchu. Jednak jego instynkt stróżujący w połączeniu ze skłonnością do szczekania może przeszkadzać sąsiadom. 

Jeśli pies żyje w środowisku miejskim, od najwcześniejszego wieku należy przyzwyczajać go do różnych dźwięków (klaksonów, syren, itd.), do chodzenia na smyczy przy nodze i do spokojnego mijania się z innymi psami. 

Ten myśliwski pies najszczęśliwszy będzie natomiast na wsi, w domu z dużym ogrodem. Pamiętajmy, że ogród w żadnym wypadku nie zwalnia właściciela z obowiązku codziennych spacerów zapewniających fizyczną i umysłową równowagę psa.

Jeśli foksterier nie poluje, jego ogromną energię należy rozładować poprzez zabawę i sport stymulujące jego rozwój fizyczny i umysłowy.

Pies ten nadaje się dla osób uprawiających sport i mających dużo czasu. Nie zniesie przebywania w zamknięciu, nawet jeśli ma dostęp do dużego ogrodu. 

Codziennie należy zapewnić mu kilka długich spacerów i aktywność sportową (agility, tropienie, canicross, flyball, itd.).

Foksteriera można bez problemu przewozić dzięki jego niewielkim rozmiarom. Nie potrafi on jednak usiedzieć na miejscu. Podróż może więc być męcząca zarówno dla psa, jak i jego właściciela, jeśli odpowiednio wcześnie czworonóg nie zostanie przygotowany do wycieczek różnymi środkami komunikacji.

Porozumienie z kotami w dużej mierze zależy od socjalizacji psa. Ciężko będzie wypracować spokojny i bezpieczny związek pomiędzy nimi. Wszystko jest natomiast możliwe, o ile pies od małego wychowuje się z kotem – wówczas powinien tolerować jego obecność.

Foksterier jest bardzo zazdrosny i potrafi rzucić się nawet na zwierzę większe od siebie. Zycie pod jednym dachem z innymi psami może być problematyczne. Można o nim myśleć wyłącznie w sytuacji, gdy psy wspólnie dorastały i zapewniono im wczesną socjalizację.

Foksterier uwielbia dzieci i świetnie nadaje się dla rodziny. 

Konieczne jest wprowadzenie zasad współżycia i zadbanie o to, by dzieci szanowały psa.

Właścicielem foksteriera może być osoba starsza, o ile ma ona wystarczająco dużo energii, by zaspokoić potrzeby tego żywego psa. W żadnym wypadku nie sprawdzi się on jednak jako pupil osób prowadzących siedzący tryb życia.

Foksterier traci niewiele sierści, linienie nie jest intensywne, zwłaszcza przy odpowiedniej pielęgnacji.

Długość życia foksteriera to około 13 lat.

Foksterier to wytrzymały, długowieczny pies.

W okresie upałów należy wstrzymać się z intensywną aktywnością fizyczną. Spacery należy dostosować do samopoczucia psa i wybierać nieco chłodniejsze pory. Z psem wychodźmy wcześnie rano lub późno wieczorem, dzięki czemu będzie mógł bezpiecznie spożytkować nagromadzoną energię.

Foksterier krótkowłosy gorzej znosi chłód niż foksterier szorstkowłosy.

Dietę psa należy kontrolować i zapewnić mu odpowiedni wysiłek fizyczny. Dzięki temu zachowa on formę.

• wrodzone rozszerzenie przełyku,
• problemy z sercem (zespół Fallota),
• wrodzona ataksja móżdżkowa (dotyczy wielu osobników),
• problemy ze skórą (atopowe zapalenie skóry),
• mastocytoma (rak skóry),
• padaczka,
• wrodzony zespół przedsionkowy (problemy z uchem wewnętrznym),
• problemy z oczami (zwichnięcie soczewki, zaćma).

Foksterier to bardzo stara rasa, krzyżówka różnych odmian terierów, niegdyś bardzo popularnych w całej Anglii i wykorzystywanych głównie do polowań na lisy. Prawdziwa selekcja terierów przeznaczonych do tego celu rozpoczęła się na początku XIX wieku dzięki wielebnemu Jackowi Russellowi. Kontynuowali ją miłośnicy polowania. Dzięki pasjonatom wystaw budowa foksteriera stała się coraz bardziej wyrafinowana. Jest to krzyżówka bulteriera i manchester teriera.