Spaniel kontynentalny papillon

Dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle. Biel musi dominować w stosunku do innych kolorów.

Papillon ma półdługą sierść.

Szata jest cienka, przypomina błyszczące i jedwabiste futro, falista, ale nie lokowata. Pies nie ma podszerstka.

Oczy są ciemne.

Spaniel kontynentalny to mały pies o harmonijnej sylwetce i żywym wyglądzie. Głowa jest lekka, stop wyraźnie zaznaczony, nos mały, czarny, lekko spłaszczony. Pies ma duże, szeroko otwarte oczy w kształcie migdałów. Uszy są delikatne, u odmiany papillon małżowina jest szeroko rozwarta i skierowana na bok, pokryta włosami (uszy powinny przypominać skrzydła motyla). U odmiany phalene uszy są zwisające i ruchome, porośnięte falistym włosem (przypominają skrzydła ćmy, niepodniesione, ale rozłożone). Ogon powinien być uniesiony wzdłuż linii grzbietu i zawinięty, tworzący pióropusz.

Pies ten niezwykle mocno przywiązuje się do swojej rodziny. Bez przerwy domaga się czułości i uwagi. Bywa przy tym nieco natarczywy.

Spaniel kontynentalny miniaturowy jest dynamicznym i psotnym czworonogiem, zawsze gotowym na zabawę, przez co doskonale sprawdzi się jako towarzysz dla dzieci.

Rasa ta jest aktywna, ale niektóre osobniki są spokojniejsze od innych. Zarówno papillon, jak i phalene doskonale dostosowują się do różnych sytuacji i nastrojów. Jeśli właściciel jest aktywny, pies również taki będzie, jeśli nie – zachowa spokój.

Spaniel kontynentalny ma wielkie zdolności adaptacyjne i bez problemu przystosowuje się do każdej sytuacji. Poza tym szybko rozumie, czego się od niego oczekuje, i współpracuje z ogromnym entuzjazmem. Odznacza się dużym sprytem, a swój potencjał wyraża z radością.

To kiepski myśliwy, może najwyżej łapać myszy.

Pies ten nie jest agresywny wobec obcych, ale nie okazuje im też specjalnej przyjaźni. Jeśli nie przedstawimy mu nowej osoby w odpowiedni sposób, zachowa dystans.

Jak wiele psów do towarzystwa, spaniel kontynentalny jest bardzo zależny od swojego opiekuna, pragnie spędzać z nim czas i zabiega o jego uwagę.

Spaniel kontynentalny potrzebuje bliskości właściciela, dlatego nie lubi zostawać sam. Zaakceptuje jednak samotność, o ile przyzwyczaimy go do niej od najmłodszego wieku, a nasza nieobecność nie będzie trwała zbyt długo.

Jest to rasa, którą szkoli się niezwykle łatwo. Pies bardzo chętnie współpracuje, o ile właściciel wykaże się zdecydowaniem, konsekwencją i jednocześnie łagodnością. Spaniel kontynentalny nie toleruje brutalności. 

Szybko rozumie, czego się od niego oczekuje, i wykonuje polecenia z entuzjazmem, jeśli relacja z właścicielem oparta jest na zaufaniu i szacunku.

W przeciwieństwie do innych podobnych ras spaniel kontynentalny nie jest bardzo hałaśliwy, ale chętnie powiadomi wszystkich w domu, że ktoś nadchodzi. Nie należy wzmacniać szczekania poprzez np. pochwały i smakołyki, bo wówczas pies może stać się nadmiernie szczekliwy.

Pies ten nie wykazuje instynktu łowieckiego i jest ogromną przylepą, dlatego też rzadko oddala się od swojego pana.

Samotność może wywoływać u spaniela kontynentalnego pewien niepokój, jednak rzadko przeradza się to w skłonność do niszczenia przedmiotów. Bywa że maltretuje swoje zabawki, ale raczej nie niszczy innych przedmiotów znajdujących się w jego otoczeniu.

Ten mały piesek nie jest żarłoczny. Smakołyki mogą go zmotywować podczas nauki, ale zdecydowanie lepsze efekty daje zabawa.

To dość dobry pies ostrzegawczy, bo szczekaniem sygnalizuje każdą niepokojącą zmianę w jego otoczeniu, ale nie nadaje się na stróża ze względu na swoje gabaryty, którymi nikogo nie odstraszy.

Ten żywy, posłuszny, towarzyski i łagodny zwierzak świetnie sprawdzi się jako towarzysz rodziny, która chce rozpocząć przygodę z psami. Łatwo dostosowuje się do różnych trybów życia, może mieszkać zarówno z rodziną z dziećmi, jak i z samotną osobą.

Ten „uniwersalny” piesek doskonale dostosowuje się do różnych środowisk, może mieszkać zarówno na wsi, jak i w mieście, o ile obok jest jego opiekun.

Życie w mieszkaniu nie stanowi dla niego żadnego problemu, podobnie jak i w domu z ogrodem. 

Nie powinien jednak nocować na zewnątrz, bo źle znosi złą pogodę, a jeszcze gorzej izolację i wykluczenie.

Mimo niewielkich rozmiarów spaniel kontynentalny uwielbia spacery, nawet gdy jest zimno. Gabaryty psa nie mają wpływu na jego energiczność.

Ten malutki piesek łatwo zmieści się do torby transportowej. Warto go do niej wcześniej przyzwyczaić. Bez problemu możemy podróżować z nim publicznymi środkami transportu.

To towarzyski pies, który dobrze rozumie się z kotami, o ile odpowiednio go z nimi zapoznamy. By zapewnić harmonijny związek, najlepiej by zwierzęta razem dorastały.

Jeśli zapewnimy szczeniakowi wczesną, odpowiednio przeprowadzoną socjalizację, świetnie dogada się ze współbraćmi. Spaniel kontynentalny nie jest tak delikatny, jak mogłyby na to wskazywać jego gabaryty. Bez problemu może wchodzić w interakcje z większymi psami.

Nie powinniśmy nigdy brać spaniela kontynentalnego na ręce, gdy inne psy chcą się z nim przywitać. Tak często postępują właściciele małych piesków, jest to jednak poważny błąd, który może spowodować duże problemy komunikacyjne między zwierzętami.

Ten psotny, skory do zabawy i wesoły pies świetnie dogaduje się z dziećmi, z którymi uwielbia spędzać czas. 

Uważajmy jednak, by dzieci nie traktowały go jak zabawki.

Papillon to doskonały towarzysz starszych osób, ponieważ jest niewielki i ma czułe usposobienie. Dzięki czemu sprawdzi się też jako antidotum na samotność.

Spaniel kontynentalny przechodzi tylko jedno linienie w roku. W tym okresie konieczne jest codzienne szczotkowanie w celu usunięcia martwej sierści.

Długość życia spaniela kontynentalnego to około 14 lat.

Mimo swoich niewielkich rozmiarów jest to dość wytrzymały pies, cieszący się długowiecznością.

Podczas upałów pies nie powinien przebywać zbyt długo na słońcu, bo może dostać udaru. Spacery powinny odbywać się wcześnie rano i późno wieczorem, a wodę w misce należy regularnie wymieniać.

W zimie często widuje się psy tej rasy w płaszczykach. Tak naprawdę jednak ich nie potrzebują, bo pomimo braku podszerstka są dużo bardziej odporne, niż mogłoby się wydawać.

Spaniel kontynentalny może przybrać na wadze, jedynie jeśli zlekceważymy jego potrzeby ruchowe. Nie jest on szczególnie żarłoczny, w związku z czym nie ma naturalnych skłonności do tycia.

• choroby stawów,
• atrofia siatkówki,
• dysplazja pęcherzykowa czarnych włosów,
• dziedziczna ataksja.

Pies ten pojawia się na wielu renesansowych obrazach jako towarzysz dam z tamtych czasów. Zakłada się zatem, że pochodzi on z zachodniej Europy. Jego najnowsza historia związana jest z Francją i Belgią, gdzie w zeszłym stuleciu został podzielony na dwie odmiany różniące się od siebie ułożeniem uszu (papillon i phalene). Oficjalny wzorzec rasy został zatwierdzony przez FCI w 1937 roku.