Gryfonik brukselski

Ruda lub rdzawa

Półdługa, Szorstka, nieco falista z obfitym podszerstkiem.

Ciemnobrązowe

Gryfonik brukselski to inteligentny, żywy i wytrzymały piesek o zwartej sylwetce. Głowa jest szeroka i zaokrąglona, oczy duże, szeroko rozstawione i okrągłe, obramowane sztywną i zmierzwioną sierścią, charakterystyczną dla tej rasy. Uszy stojące, kopiowane na końcach. Ogon noszony wysoko.

Ten wesoły i radosny piesek ma ogromne poczucie humoru, bardzo kocha swojego pana i aktywnie uczestniczy w życiu rodziny.

Gryfonik brukselski uwielbia zabawę z bliskimi osobami. Im więcej czasu z nimi spędza, tym jest szczęśliwszy.

Na zewnątrz piesek ten zachowuje się aktywnie, w domu jest dość spokojny i cichy.

Gryfonik jest bystry i szybko rozumie, czego się od niego oczekuje, ale stosowane metody muszą być konsekwentne.

Gryfoniki brukselskie nie są przeznaczone do polowań, ale jak u wielu ras, w ich przypadku również można zauważyć instynkt drapieżnika, choć niewielki.

To bardzo czujny, ale także niezwykle towarzyski pies, który nie boi się obcych.

Gryfonik brukselski jest psem do towarzystwa i szczęśliwy czuje się wyłącznie w obecności swojego pana.

Ten pies potrzebuje stałego kontaktu z człowiekiem i może źle znosić samotność. Ale odpowiednie szkolenie, niezbyt długie okresy nieobecności właścicieli, konsekwentna postawa i zajęcia sprawią, że stanie się ona dla niego mniej przerażająca.

Szkolenie powinno być wczesne i na tyle stanowcze (oczywiście bez przemocy), by pies szybko przyswoił sobie podstawy dobrego zachowania.

To świetny pies alarmujący, który poinformuje nas o najmniejszym nietypowym zdarzeniu.

Gryfonik brukselski jest z natury dość ciekawski, więc może wybrać się na samodzielną wycieczkę, ale zawsze wraca do swojego pana.

Pies ten nie lubi samotności i podczas nieobecności właściciela może niszczyć przedmioty. Często jest to objaw złego samopoczucia, które należy zniwelować.

Smakołyki sprawdzą się przy wzmacnianiu pozytywnych zachowań.

Ten mały piesek nigdy nie traci czujności, był zresztą niegdyś wykorzystywany przez stangretów do pilnowania stajni.

Gryfonik brukselski świetnie sprawdzi się jako pierwszy pies. Ze względu na niewielkie rozmiary można go wszędzie ze sobą zabrać, łatwo się szkoli, jest przyjazny i miły.

Najważniejsze, by pies tej rasy był blisko swojego pana, nie jest istotne, czy żyje w wiejskim domu, czy też w mieszkaniu w mieście.

Gryfonik nie jest typem sportowca, ale potrzebuje co najmniej dwóch wyjść dziennie (zwłaszcza jeśli żyje w mieszkaniu). Należy zaproponować mu także zabawy, dzięki którym utrzyma swoją czujność.

Dzięki niewielkim rozmiarom gryfonik brukselski może towarzyszyć swojemu panu praktycznie wszędzie, bez względu na środek transportu.

Jeśli szczeniak od małego przyzwyczajony jest do kotów, powinien doskonale się z nimi dogadać.

Pies ten jest bardzo towarzyski i zazwyczaj dobrze dogaduje się ze swoimi współbraćmi, o ile w młodym wieku przejdzie odpowiednią socjalizację.

Gryfonik brukselski świetnie sprawdzi się jako towarzysz rodziny z dziećmi, jeśli wprowadzimy jasne zasady współżycia, które będą przez wszystkich przestrzegane. Na przykład: psa należy zostawić w spokoju, gdy śpi, nie wolno zostawiać dzieci i psa bez nadzoru, nie dawać psu jedzenia ze stołu itd.

Stała obecność emeryta w domu to doskonałe rozwiązanie w przypadku gryfonika, który nie znosi samotności.

Utrata sierści jest umiarkowana.

Około 13 lat.

To mocny pies, który może jednak cierpieć na pewne wrodzone choroby.

Gryfonik nie znosi upałów, należy go przed nimi chronić.

Podszerstek zapewnia psu dobrą ochronę przed zimnem.

Jeśli gryfonik brukselski ma za mało ruchu, a jego dieta nie jest odpowiednio zbilansowana, może przybierać na wadze, podobnie jak przedstawiciele wielu innych ras.

• dysplazja stawu biodrowego,
• zwichnięcie rzepki,
• zespół niedrożności oddechowej,
• wodogłowie,
• dwurzędność rzęs,
• alergie skórne.

Ten mały piesek prawdopodobnie jest krzyżówką yorkshire terriera, pinczera małpiego, sznaucera miniaturowego i mopsa. Podobnie jak gryfonik belgijski, pojawia się jako pies do towarzystwa na XVII-wiecznych obrazach. FCI oficjalnie uznała rasę w 1954 roku.