Coton de Tulear

Szata jest biała, na uszach dopuszcza się kilka nieznacznych pasemek koloru jasnoszarego (z białych i czarnych włosów) lub płowych przesianych (włosy białe i rude).

Coton de Tuléar ma długą sierść.

Sierść jest miękka i delikatna, o strukturze bawełny. Gęsta i obfita, może być lekko falista.

Oczy są ciemne.

Coton de Tuléar to uroczy, wesoły i żywiołowy piesek. Stosunek wysokości w kłębie do długości tułowia wynosi 2:3. Głowa widziana z góry ma kształt trójkąta, czaszka jest nieznacznie zaokrąglona, kufa krótsza niż czaszka, o długości ok. 6 cm. Niezbyt mocno zaznaczony stop. Oczy są okrągłe, o żywym wyrazie. Uszy wiszące, trójkątne i cienkie, o długości około 7 cm, wysoko osadzone na czaszce. Linia grzbietu jest nieznacznie wypukła. Kończyny powinny być idealnie pionowe. Ogon nisko osadzony, mierzący około 18 cm, grubszy u podstawy i zwężający się ku końcowi. W spoczynku noszony poniżej stawu skokowego z uniesionym końcem.

To niezwykle czuły piesek, zwany też żartobliwie „antydepresantem”. Niezwykle szybko przywiązuje się do swoich opiekunów.

Coton de Tuléar uwielbia się bawić i bardzo ceni sobie towarzystwo człowieka. Jest pocieszny i potrafi rozweselić każdego.

Coton de Tuléar potrafi zachowywać się spokojnie, o ile zaspokoimy jego potrzeby i nauczymy go wyciszać się na polecenie (np. powrót do legowiska). 

Jeśli pies ma za mało ruchu, będzie biegał po całym domu, co szybko stanie się dla nas męczące.

Ten niewielki piesek do towarzystwa jest wyjątkowo bystry. Inteligencję wykorzystuje głównie po to, by przyciągać uwagę właściciela.

Coton de Tuléar zachował instynkt myśliwski, który w przeszłości był mu niezbędny do przeżycia. Obecnie polowanie służy mu raczej jako forma zabawy niż zaspokojenia głodu. 

Często można zobaczyć go biegającego za ofiarą po całym ogrodzie.

Coton de Tuléar jest przyjaźnie nastawiony wobec znanych sobie osób, nie lubi natomiast obcych i zachowuje wobec nich dystans.

Pies ten bardzo przywiązuje się do swoich najbliższych, nie znosi wykluczenia. Opracował zresztą liczne strategie, które skutecznie pozwalają mu zwrócić na siebie uwagę właścicieli.

Jako pies do towarzystwa i ozdobny coton de Tuléar nie cierpi samotności. Jeśli zostawiamy go samego na zbyt długo, może rozwinąć się u niego lęk separacyjny.

Wyszkolenie psa tej rasy nie jest trudne, jest to bowiem z natury posłuszny pies. Jednak tak, jak w przypadku innych ras,  naukę podstaw posłuszeństwa należy wdrożyć, gdy tylko szczeniak trafi do naszego domu. Stosowane metody powinny być jednocześnie łagodne i zdecydowane, konsekwentne i pozbawione brutalności.

Pozostawiony w samotności coton de Tuléar może szczekać całymi godzinami aż do powrotu właścicieli.

Coton de Tuléar bardzo przywiązuje się do swojej rodziny i nie ma skłonności do ucieczki.

Mimo że ten mały piesek wydaje się bardzo delikatny, do prawidłowego rozwoju potrzebuje stymulacji fizycznej, umysłowej i społecznej. Jeśli się nudzi, może zacząć niszczyć otaczające go przedmioty.

Coton de Tuléar nie jest łakomy, jedzenie nie będzie dla niego dobrym źródłem motywacji.

To pies do towarzystwa, ale wyjątkowo aktywne osobniki mogą pełnić funkcję „alarmu” i informować, że ktoś się zjawił. Pamiętajmy jednak, że nie jest on w stanie nikogo odstraszyć swoim wyglądem.

Coton de Tuléar świetnie sprawdzi się jako pierwszy pies, ponieważ jest jednocześnie łagodny i aktywny, może dostosować się do spokojnego i bardziej dynamicznego trybu życia – o ile zaspokoimy wszystkie jego potrzeby.

Pies może żyć zarówno w domu, jak i w mieszkaniu. Bez względu na miejsce zamieszkania musi regularnie wychodzić na zewnątrz, do ogrodu i na spacery, by spożytkować nagromadzoną energię.

Mimo delikatnego wyglądu to wysportowany pies, który świetnie poradzi sobie w niektórych dyscyplinach sportowych, takich jak np. agility. Uwielbia wycieczki i może towarzyszyć właścicielom na sporych dystansach. W żadnym wypadku nie wystarczą mu poranne i wieczorne, kilkuminutowe spacery w celu załatwienia potrzeb fizjologicznych. 

Prawdopodobnie coton de Tuléar ma wśród przodków psy wodne, ponieważ uwielbia wodę i świetnie pływa.

Tego małego pieska można bez problemu przewozić w torbie transportowej. Może towarzyszyć nam w środkach transportu zbiorowego, w samolocie lub pociągu.

Pies ten nie znosi samotności, bez problemu zgodzi się na obecność kota, dzięki któremu poczuje się lepiej podczas nieobecności opiekuna – o ile tylko kot zaakceptuje go w równym stopniu i zechce spędzać czas z psem.

Jeśli szczeniak jest odpowiednio zsocjalizowany od najmłodszego wieku i systematycznie spotyka się z różnymi psami, ich relacje będą bez zarzutu.

Piesek ten nie stanowi żadnego zagrożenia dla dzieci i uwielbia się z nimi bawić, jest idealnym psem rodzinnym. Uważajmy jednak, by dzieci nie zrobiły mu niechcący krzywdy.

To świetny wybór dla samotnych, starszych osób. Pamiętajmy jednak, że w żadnym wypadku nie należy ignorować potrzeb psa i traktować go wyłącznie jako maskotki do głaskania i przytulania.

Mimo gęstego podszerstka sezonowe linienie jest niewielkie. Przez pozostałą część roku utrata sierści jest umiarkowana.

Długość życia cotona de Tuléar to około 15 lat. 

Wbrew pozorom to dość odporny pies, który rzadko choruje.

Jak wiele psów, coton de Tuléar nie przepada za upałami, mimo że gęsty podszerstek zapewnia mu dobrą ochronę zarówno przed gorącem, jak i zimnem. 

Podwójna sierść zapewnia psu dobrą ochronę przed złą pogodą, nie powinien on jednak nocować na zewnątrz, przepada bowiem za komfortem i towarzystwem swego opiekuna.

Jeśli dieta psa nie jest dostosowana do jego codziennej aktywności lub ma on za mało wysiłku fizycznego, może przybierać na wadze.

Coton de Tuléar cieszy się dobrym zdrowiem i raczej nie choruje. Jedyny problem stanowić mogą alergie skórne i zapalanie uszu.

Coton de Tuléar pojawił się w Europie niedawno, pierwszy osobnik trafił do Francji w 1977 roku. Wcześniej pies ten żył wyłącznie na Madagaskarze i nie był znany w innych częściach świata. Nie ma pewności co do pochodzenia rasy, choć wpływ psów francuskich jest niewątpliwy. Mimo długiej historii rasy FCI uznała ją oficjalnie dopiero w 1975 roku.