Welsh corgi pembroke

Jednolicie ruda, śniada lub płowa, czarna podpalana (pembroke). 
Niebieska, pręgowana, czerwona, piaskowa lub trójkolorowa nakrapiana (cardigan). 

Sierść jest półdługa, twarda i prosta. Włos okrywowy i podszerstek tworzą gęstą całość. 

Brązowy.

Jest to krótkonogi pies o wydłużonej sylwetce. Głowa przypomina głowę lisa. Czaszka jest dość szeroka i płaska między uszami, kufa lekko szpiczasta. Oczy są średniej wielkości i okrągłe. Uszy stojące, średniej wielkości, lekko szpiczaste. Większe u cardigana niż u pembroke'a. Elementem rozróżniającym obie rasy jest ogon - cardigan posiada ogon, natomiast pembroke nie. Ogon cardigana przypomina lisią kitę. Osadzony jest na wysokości grzbietu i noszony lekko powyżej linii grzbietu. Jeśli welsh corgi pembroke rodzi się z ogonem, często jest on zakrzywiony.

Corgi chętnie okazuje uczucia i jest bardzo lojalny wobec rodziny.

To żywe psy uwielbiające zabawę i mające mnóstwo energii. 

Corgi może zachowywać się spokojnie wyłącznie, jeśli zapewnimy mu odpowiedni wysiłek fizyczny i umysłowy. 

Jako psy pasterskie corgi są bardzo bystre i szybko rozumieją, czego się od nich oczekuje. 

Obecnie służą one wyłącznie jako psy pasterskie lub do towarzystwa, ale niegdyś wykorzystywano je także do polowania. 

Corgi nie jest groźny, ale wymaga odpowiedniej socjalizacji, by nie stał się zbyt nieśmiały (i potencjalnie agresywny) w dorosłym wieku. 

Obydwie odmiany są niezmiernie przywiązane do właściciela, potrzebują regularnych interakcji ze swoim panem lub panią. 

Do właściwego rozwoju corgi potrzebuje towarzystwa i bodźców społecznych. Nuda i samotność mogą spowodować u niego problemy z zachowaniem (niszczenie przedmiotów, szczekanie). 

Szkolenie corgiego jest bardzo przyjemne, bo uczy się on niezwykle szybko. Nie toleruje jednak nieuzasadnionego karcenia i może okazać się uparty, jeśli zauważy, że szkolenie pozbawione jest konsekwencji. 

Szczeniaka należy jak najszybciej nauczyć odpowiedniego rozładowywania energii, by wyrósł na zrównoważonego psa. 

Nadmierne szczekanie corgiego często bywa spowodowane nudą i brakiem towarzystwa.

Psy tej rasy są bardzo ciekawskie. Jeśli ogród nie jest dobrze ogrodzony, a pies nie reaguje na zawołanie właściciela, mogą zdarzać się ucieczki. Odpowiednie szkolenie i częste spacery pozwolą ograniczyć to ryzyko. 

Welsh corgi pembroke nie boi się niczego i często niszczy przedmioty, by czymś się zająć. 

Pies ten uwielbia jeść. Przydaje się to przy szkoleniu, uważajmy jednak, bo szybko przybiera na wadze. 

Corgi nie odstrasza swym wyglądem, ale potrafi ostrzec właściciela o obecności intruza. 

To doskonały wybór dla osób, które szukają dynamicznego, towarzyskiego i inteligentnego towarzysza dla rodziny. 

Corgi może żyć zarówno w mieszkaniu, jak i w domu z ogrodem na wsi.

Welsh corgi potrzebuje codziennych ciekawych spacerów, najlepiej na otwartej przestrzeni. 

Ze względu na wydłużoną sylwetkę nie powinniśmy proponować mu sportów wymagających skoków (jak agility), bo pies może uszkodzić sobie kręgosłup. 

Dzięki swym niewielkim gabarytom i przyjaznemu usposobieniu, welsh corgi może towarzyszyć swojemu panu wszędzie. Nie powinien jednak zbyt dużo wchodzić i schodzić, jest to szkodliwe dla jego kręgosłupa. 

Jeśli szczeniak dorasta z kotem, bez problemu się z nim dogada. To towarzyski zwierzak, który doceni każde towarzystwo.

Corgi dobrze rozumie się z innymi psami i szybko przyswaja psie kody komunikacyjne. Mimo to, tak jak w przypadku wszystkich psów, konieczna jest właściwa socjalizacja. 

Ten wesoły i żywy pies świetnie sprawdzi się jako dziecięcy towarzysz. 

Corgi nie zniesie siedzącego trybu życia. Właściciel psa musi mieć na tyle dużo siły i czasu, by zapewnić mu regularne spacery.

Długość życia welsh corgi pembroke to około 13 lat.

Corgi jest wytrzymały, ale często miewa problemy związane z wydłużonym grzbietem. 

W okresie upałów aktywność psa należy ograniczyć, by uniknąć udaru cieplnego.

Sierść corgiego zapewnia mu dobrą ochronę przed zimnem i wilgocią. 

Psy tej rasy mają skłonność do nadwagi, zwłaszcza w przypadku niewystarczającej ilości ruchu i nieprawidłowej diety. 

• Dysplazja stawu biodrowego
• Postępująca atrofia siatkówki
• Mielopatia zwyrodnieniowa (choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa)
• Zaćma