Parson russell terrier

Umaszczenie parson russell terriera może być całkowicie białe bądź białe ze znaczeniami. Łaty mogą mieć barwę czarną, płową i cytrynową. Mogą występować wszelkie kombinacje tych trzech barw. Ponadto należy mieć na uwadze, że preferowane są kolorowe znaczenia nie wychodzące poza głowę i nasadę ogona.  

Szata parson russell terriera jest krótka, twarda i prosta. Dobrze przylega, jest gęsta.

Oczy parson russell terriera powinny być ciemne, ich brzegi muszą być pigmentowane na czarno.

Parson russell terrier to niewielkich rozmiarów piesek. Idealna wysokość w kłębie w przypadku psa to 36 cm, natomiast w przypadku suki to 33 cm. Dopuszczalna jest jednak różnica +/- 2 cm. Terier ten jest nieco wyższy niż dłuższy. Jego sylwetka jest harmonijna, pies musi sprawiać wrażenie zwinnego i wytrzymałego. Stop jest lekko zaznaczony. Jego małe uszy w kształcie litery V opadają do przodu, oczy mają łagodny i zarazem inteligentny wyraz, są ciemne, o migdałowatym kształcie. Nos jest czarny niezależnie od umaszczenia. Średniej długości ogon jest prosty – grubszy u nasady, cieńszy na końcu. Dawniej często kopiowany (ucinany).

Parson russell terrier, jak przystało na prawdziwego teriera, jest stworzeniem dość niezależnym i bardzo energicznym. Na pewno więc nie zechce leżeć z opiekunem na kanapie czy podążać za nim niczym cień. Niemniej ten niewielki czworonóg mocno przywiązuje się do swoich bliskich i wymaga od nich uwagi.

Parson to prawdziwy wulkan energii. Choć sam jest niewielki, ma wielkie potrzeby ruchowe! Chętnie będzie biegał, skakał, bawił się w każdą zaproponowaną zabawę. Trzeba jednak pamiętać o tym, że wymaga on nie tylko stymulacji ruchowej, ale jednocześnie umysłowej.

Psy tej rasy raczej nie należą do spokojnych. Parson lubi, gdy coś się dzieje, gdy może być w ruchu. Oczywiście od początku dobrze wychowany pies, którego wszystkie potrzeby zostaną zaspokojone, będzie potrafił zachować w domu chwilowy spokój. Jak każdy czworonóg musi też przecież odpoczywać i spać.

Ten mały psiak jest naprawdę inteligentny, a do tego bardzo odważny i energiczny. Ponadto uwielbia prezentować nabyte umiejętności. Wszystko to sprawia, że z łatwością się uczy, choć jego szkolenie wymaga cierpliwości i konsekwencji. Bywa bowiem niesforny.

  Parson russell terrier to świetny myśliwy, pierwotnie wykorzystywany głównie jako norowiec oraz szczurołap. Sprawdzał się w polowaniach na lisy. Może przejawiać dość silny instynkt łowiecki, dlatego spuszczony ze smyczy na otwartym terenie może ogłuchnąć na polecenia opiekuna.

W żadnym wypadku parson nie jest psem strachliwym. To czworonóg bardzo odważny i jednocześnie zazwyczaj bardzo przyjacielsko nastawiony do ludzi.

Psy rasy parson russell terrier są niezależne. Choć w domu i podczas szkolenia parson nie pogardzi uwagą przewodnika, na zewnątrz bardziej będzie go interesowało podążanie za ciekawym tropem. Jako terier ma wrodzony „dar” do kopania dziur, dlatego pozostawiony sam sobie w ogrodzie może zrobić podkop i pognać ku przygodzie!

Dobrze przygotowany do pozostawania w domu pod nieobecność właściciela może ją znosić dość spokojnie – jeśli nie będzie trwała zbyt długo. Biada jednak temu, kto go do tego odpowiednio nie przygotuje. Ten mały wulkan energii z nudów i frustracji może bowiem dosłownie roznieść cały dom.

Jeśli parson będzie ufał swojemu opiekunowi i nawiąże z nim silną więź, chętnie podda się szkoleniu, bo lubi później popisywać się nabytymi umiejętnościami. Poza tym jest to pies o bardzo żywiołowym charakterze, który po prostu kocha cały czas coś robić. Podczas szkolenia trzeba być łagodnym i konsekwentnym jednocześnie.

Parson russell terrier jest psem dość szczekliwym, co może stanowić pewien problem dla sąsiadów w bloku, zwłaszcza gdy długo pozostaje sam. Jeżeli jednak właściciel zapewni mu dużo rozrywek i dopasowanych do jego potrzeb aktywności, pies chętniej zajmie się tym niż bezcelowym szczekaniem.

Parson zdecydowanie jest mistrzem ucieczek. Żaden płot nie stanowi dla niego większego wyzwania, bo jeśli zajdzie taka potrzeba, wykopie sobie pod nim dziurę. Oczywiście to nie tak, że każdy przedstawiciel tej rasy nie będzie robił nic innego, tylko dążył do tego, by „dać nogę”. Gdy otrzyma odpowiednią (czyli sporą!) porcję uwagi i aktywności, zechce trwać przy opiekunie.

Ten mały, niepozorny psiak uwielbia być w ruchu, uwielbia gryźć i kopać. Pozostawiony sam sobie, a do tego nieszkolony, może narobić szkód, których nie powstydziłby się największy przedstawiciel psiego gatunku. Warto mieć to na uwadze, decydując się na parsona, bo przynajmniej w okresie szczenięcym trzeba liczyć się z pewnymi wpadkami.  

Parson na pewno nie pogardzi smacznym kąskiem. Nie należy natomiast do psów przesadnie łakomych.

Pies ten zdecydowanie nie nadaje się na stróża. Po pierwsze jest za mały, by w razie konieczności obronić opiekuna lub/i jego dobytek. Po drugie zwyczajnie nie ma on instynktu stróżującego. Choć jest czujny (może sprawdzić się jako „alarm”), z reguły nie bywa bardzo nieufny.

Mogłoby się wydawać, że parson – głównie ze względu na swój niewielki rozmiar i wesołe usposobienie – jest idealnym kandydatem na pierwszego psa. Tymczasem nie do końca. Jest to myśliwy, w dodatku terier, bardzo wymagający pod względem aktywności zarówno ruchowej i umysłowej. Może i nie jest to stricte pies „dla zaawansowanych”, ale na pewno nie jest też najlepszym wyborem dla nowicjuszy.

Dobrze wychowywany od szczeniaka parson może żyć w mieszkaniu. Jest tak mały, że bez trudu znajdzie sobie w nim kąt dla siebie. Nie może natomiast być pozostawiany w nim sam na długie godziny.

Zdecydowanie tak! Parson russell terrier, jak już zostało wielokrotnie wspomniane, jest czworonogiem bardzo żywiołowym, który uwielbia być w ruchu. Warto natomiast pamiętać, że nie tylko aktywność fizyczna jest ważna. W równym stopniu należy zadbać o stymulację umysłową. Parson to świetny sportowiec, który sprawdzi się w rozmaitych sportach kynologicznych, jak choćby agility czy flyball.

Kwestie „techniczne” nie stanowią żadnego problemu, gdyż parson jest maleńkim czworonogiem. Jest natomiast bardzo ruchliwy, dlatego trzeba go odpowiednio zabezpieczyć na czas podróży, np. w specjalnej klatce – oczywiście uprzednio właściwie przyzwyczajając go do niej i do podróżowania w ogóle.

Choć parson jest przyjaźnie nastawiony do ludzi, jako myśliwy z krwi i kości może przejawiać instynkt łowiecki w stosunku do zwierząt, zwłaszcza mniejszych. Generalnie pies ten raczej nie powinien mieszkać pod jednym dachem z innymi zwierzakami, szczególnie gryzoniami, ale i na kota może zechcieć zapolować.

Parson to zaczepny psiak, który lubi wdawać się w bójki z innymi psami. Nawet w jego oficjalnym wzorcu jest wzmianka o tym, że „chlubne blizny po potyczkach są akceptowane”. Czworonóg ten ma po prostu zadziorny charakter. Nie należy próbować go „złamać” i na siłę zaprzyjaźniać z innymi psami, bo parson tylko dozna przez to krzywdy, a i tak nigdy nie pokocha innych przedstawicieli swojego gatunku na tyle, by żyć z nimi w pełnej zgodzie.

I tu ponownie mogłoby się wydawać, że parson to świetny kandydat dla rodziny z małymi dziećmi, bo z natury jest on tak samo wesoły i żywiołowy jak one. Tymczasem może on biegać za nimi i podgryzać. Poza tym z racji tego, że sam piesek jest mały, dzieci niechcący mogłyby go skrzywdzić. Rasa ta będzie więc odpowiednia dla rodzin z nieco starszymi dziećmi.

Parson russell terrier nie jest dobrym wyborem dla osób starszych, które cenią sobie spokojny i raczej domowy tryb życia. To pies, który potrzebuje ciągłej stymulacji, ciągłych wyzwań. Nie będzie szczęśliwy, jeśli będzie zmuszony do spędzania czasu na kanapie. Nie wystarczy mu też krótki spacer po osiedlu. Gdy potrzeby psa nie będą regularnie zaspokajane, pojawią się zachowania trudne.

Parson russell terrier gubi sierść umiarkowanie. Wystarczy wyczesywać go raz w tygodniu i nieco częściej w okresie linienia.

Ok 14 lat

Psy tej rasy są raczej długowieczne i cieszą się dobrym zdrowiem. Są dość odporne i wytrzymałe.

Parson całkiem nieźle nosi upały, ale jak każdemu psu należy w tym czasie zapewnić mu możliwość wypoczynku w cieniu i dostęp do świeżej, chłodnej wody.

Jeśli mróz nie jest duży, pies nie potrzebuje ubranka – zwłaszcza że jest bardzo ruchliwy. Nie może natomiast mieszkać na zewnątrz.

Parson russell terrier to bardzo energiczny pies, któremu raczej nie grozi nadwaga, choćby miał naprawdę dobry apetyt.

To rasa naprawdę zdrowa, która choruje rzadko. Mogą natomiast zdarzyć się m.in. problemy ze zwichnięciem rzepki oraz choroby oczu. U całkowicie białych psów może wystąpić głuchota.  

The Reverend John Russell, a keen country sportsman, was the originator of the Parson Russell breed. It was bred for the first time in the early 1800’s, with a bitch named Trump, who was thought to have been purchased from a milkman. With a white body and tail and head markings, the first line of Jack Russell Terriers began. The breed later became recognised as the Parson Russell, (as opposed to the Jack Russell who has slightly shorter legs) with KC recognition following several years later in 1990.