Owczarek pikardyjski

Płowa (z szarym nalotem lub pręgowana), szara.

Półdługa.

Szorstka z gęstym i delikatnym podszerstkiem.
 

Ciemny.

Owczarek pikardyjski to średniej wielkości, proporcjonalny pies o naturalnym i eleganckim wyglądzie, charakteryzujący się pierwotnymi kształtami i szorstką sierścią. Głowa jest proporcjonalna do sylwetki, stop lekko zaznaczony, czoło nieco wypukłe. Kufa jest mocna i niezbyt długa, nie powinna być ostro zakończona. Pies ma niewielką brodę i wąsy. Uszy są wysoko osadzone i szerokie u podstawy, stojące, z końcem skierowanym do przodu. Oczy mniej lub bardziej ciemne, w zależności od koloru szaty. Ogon sięga stawu skokowego. W spoczynku noszony nisko, wyżej, gdy pies jest w ruchu. Lekko zakrzywiony na końcu.

Owczarek pikardyjski jest bardzo wylewny. Uwielbia swojego pana i okazuje mu uczucia na wszelkie możliwe sposoby.

To wesoły pies, który lubi zabawę, zwłaszcza z dziećmi.

Owczarek pikardyjski jest zrównoważony i umie zachowywać się spokojnie, o ile zaspokoimy jego potrzeby.

Pies tej rasy nadaje się do stróżowania i obrony, pełni również funkcje użytkowe. Świetnie sprawdzi się również jako pies do towarzystwa.

Owczarek pikardyjski pozbawiony jest instynktu drapieżnika.

Pies ten nie jest agresywny ani bojaźliwy, ale niechętnie pozwala podejść nieznajomym.

Owczarek pikardyjski bywa przylepą w stosunku do swojego pana. Najchętniej by się od niego nie oddalał.

Owczarek pikardyjski jest mniej nerwowy niż inne psy tego typu, dość dobrze znosi zatem samotność, o ile przyzwyczaimy do niej szczeniaka w stopniowy i pozytywny sposób.

Szkolenie tego owczarka bywa trudne, bo jest on uparty. Jeśli nie ma na coś ochoty, to tego nie zrobi.
 
By uzyskać efekt, konieczne będą stanowczość, wytrwałość i konsekwencja. Dobrze wyszkolony owczarek pikardyjski to doskonały towarzysz całej rodziny.

Pies ten nigdy nie szczeka bez powodu, ale potrafi dać głos, by odstraszyć intruza.

Ze względu na instynkt stróża pies ten nie oddala się od własnego terytorium.

Jeśli owczarek pikardyjski ma za mało ruchu, może niszczyć przedmioty.

Ten niezwykle żarłoczny pies nie odmówi przysmaku w nagrodę za dobre zachowanie. Nie wolno go jednak przekarmiać – to by mogło doprowadzić do nadwagi.

To świetny stróż, który w genach ma instynkt obronny. Broni zarówno stada, jak i rodziny czy własnego terytorium.

Owczarek pikardyjski nadaje się głównie dla osób mających dużo czasu i uprawiających sport, które są w stanie zaspokoić jego potrzeby i zapewnić mu stanowcze i łagodne szkolenie, co wymaga pewnego doświadczenia.

To nie jest pies, który może biernie wylegiwać się w mieszkaniu. Potrzebuje dużo ruchu na świeżym powietrzu. Najlepiej sprawdzi się dom z ogrodem, gdzie nasz pupil będzie mógł pełnić rolę stróża.

Owczarek pikardyjski to typ sportowca, któremu nie wystarczą spacery po osiedlu. Potrzebuje codziennej stymulacji umysłowej i fizycznej w formie długich spacerów i aktywności wymagającej myślenia.
 
Przy odpowiednim treningu świetnie poradzi sobie w takich dyscyplinach, jak agility, canicross, tropienie czy dog dancing.

Ze względu na średnie rozmiary psa podróżowanie z nim nie jest łatwe, zwłaszcza publicznymi środkami transportu, które wciąż jeszcze są słabo dostępne dla zwierząt.

Pies może mieszkać z innymi gatunkami zwierząt, o ile dorastał wraz z nimi.

By owczarek pikardyjski spokojnie komunikował się ze swoimi współbraćmi, konieczna jest wczesna i regularna socjalizacja.

Ten skory do zabawy pies to świetny kompan dla dzieci, które powinny jednak nauczyć się najpierw szanować zwierzęta.

Pies ten w żadnym wypadku nie nadaje się na towarzysza starszych osób. Najlepiej sprawdzi się właściciel prowadzący sportowy tryb życia.

Owczarek pikardyjski niemal nie traci sierści.

13 lat.

To wytrzymały pies, który nie sprawia żadnych szczególnych problemów.

Jest on bardzo odporny i nie boi się upałów.

Owczarek pikardyjski może mieszkać na zewnątrz, ale zimą lepiej zabierzmy go do domu.

By zapobiec nadwadze, porcje powinny być zbilansowane, a pies musi mieć odpowiednią ilość ruchu.

Rasa ta nie ma szczególnych problemów ze zdrowiem.

Rasa ta jest bardzo stara, można zobaczyć ją na XVIII-wiecznych obrazach. Nie mamy jednak dokładnych informacji starszych niż 1899 rok, kiedy to pies tej rasy po raz pierwszy pojawił się na wystawie (nie został na niej oceniony, bo nikt go nie znał). Pierwszy francuski klub rasy powstał dopiero w 1955 roku.