Dog kanaryjski

Szata może być pręgowana w różnych odcieniach (od ciemnego, głębokiego brązu po jasno szary i blond) lub płowa (od ciemnej do piaskowej). Białe znaczenia są dopuszczalne, ale nie porządane. Maska jest zawsze czarna.

Sierść jest krótka, przylega do ciała i jest szorstka w dotyku. Psy tej rasy nie mają podszerstka.

Barwa oka waha się w zależności od umaszczenia, od ciemno brązowej do brązowej. W żadnym razie oczy nie powinny być jasne.

Dog kanaryjski to pies średniej wielkości, mocny i umięśniony, o masywnej prostokątnej głowie, krzepki i o harmonijnych proporcjach. Stosunek długości czaszki do długości kufy wynosi ok. 6 do 4. Górna warga jest obwisła i delikatnie opada na wargi dolne. Oczy są lekko owalne i średniej wielkości. Uszy, które są osadzone wysoko i szeroko, mogą być ułożone w kształt płatka róży. Szyja mocna, prosta, cylindryczna i dobrze umięśniona. Ogon osadzony wysoko, gruby u nasady, zwęża się ku końcowi. Brzuch delikatnie cofnięty, ale ostatnie żebra nie są wyraźne, co nadaje płyny kształt harfy.

Co dość typowe dla psów o cechach stróżujących, dog kanaryjski jest wyjątkowo oddany swoim opiekunom.

Psy tej rasy lubią zabawę, zwłaszcza z dziećmi, których towarzystwo bardzo sobie cenią. Niemniej jednak należy uważać, czy pies w trakcie zabawy nie upustu swojej sile w niewłaściwy sposób.

Szlachetny wygląd i wielka pewność siebie dają dogowi kanaryjskiemu wewnętrzny spokój, dzięki któremu może służyć swoim opiekunem jako świetny obrońca. W domu pozostaje zrównoważony, ale cały czas czujny.

Dog kanaryjski jest psem o wielu umiejętnościach, zwłaszcza obrończych, lecz w przeszłości służył również do pilnowania stad bydła. Świadczy to o istotnych zdolnościach umysłowych i adaptacyjnych.

Ponieważ dog kanaryjski nie ma instynktu łowieckiego, nie musimy się obawiać, że na przykład nagle rzuci się w pogoń za zwierzyną podczas spaceru w lesie. Można go swobodnie wypuszczać bez smyczy, ale musi umieć wracać na zawołanie.

Jest bardzo przywiązany do opiekunów. Ponieważ ochronę i pilnowanie grupy ma we krwi, pozostaje nieufny w stosunku do obcych. Nigdy nie bywa strachliwy ani agresywny bez powodu. 

Psy z rodziny molosów, takie jak dog kanaryjski, przeważanie są samodzielne. Mimo wielkiego przywiązania do swojej grupy społecznej, spokojnie potrafią przebywać z dala od niej, przede wszystkim by „stać na czatach”. 

Dog kanaryjski dobrze znosi nieobecność opiekuna jedynie jeśli od małego był stopniowo przyzwyczajany do zostawania sam w domu. Najpierw kilka minut, w końcu kilka godzin. Niemniej pies nie powinien długo zostawać sam, a gdy taka sytuacja ma miejsce, musi mieć zapewnione jakieś zajęcie.

Pies tej rasy świetnie nadaje się do szkolenia, ponieważ jest zrównoważony i uważny. Zrobi wszystko, aby sprawiać przyjemność opiekunowi, ale pod warunkiem, że tresura odbywa się z szacunkiem dla psa.

Kluczem do skutecznego ułożenia doga kanaryjskiego jest łagodność i cierpliwość. Socjalizację i wychowywanie należy rozpocząć jak tylko szczeniak pojawi się w domu.

Socjalizacja jest konieczna, aby w każdym otoczeniu móc zapanować nad tym blisko 60-kilogramowym psem.

Szczeka głośno i niskim głosem, szczególnie, gdy jego stanowcza i wyprostowana w stanie gotowości postawa nie wystarcza, by odstraszyć niczego nieświadomego, zbliżającego się intruza.

Ze względu na nadmierne przywiązanie do grupy oraz wrodzoną potrzebę jej ochrony, psy tej rasy z reguły nie oddalają się z bliskiego otoczenia.

Dogi kanaryjskie w domu są bardzo spokojne i nie psocą, zwłaszcza jeśli od małego były bezstresowo przyzwyczajane do zostawania same w domu.

Choć może nie jest żarłoczny, ale nie pogardzi pełną miską ani smakołykiem. Co więcej, jedzenie może być dobrym narzędziem tresury psa tej rasy. 

Pomimo opanowanie i zdecydowanej postawy, w chwili pobudzenia przechodzi przemianę i staje się bardzo zdecydowany i czujny.

Zazwyczaj sama obecność psa wystarcza, aby odstraszyć osobę o złych zamiarach.

Jednak nie trzeba w nim dodatkowo pobudzać agresji. Dog kanaryjski jest świetnym opiekunem i obrońcą bez doszkalania w tym kierunku.

W Polsce dog kanaryjski jest jedną z ras uznawanych za niebezpieczne, trzeba uzyskać specjalne pozwolenie na jego posiadanie. 

Jeśli bierzemy pod swój dach silnego psa, a nie mamy doświadczenia i wiedzy, jak go prowadzić, najlepiej zwrócić się o pomoc do specjalisty.

Jeśli zbudujemy mocny fundament wychowania, życie z tym psem jest bardzo przyjemne. Nie dość, że jest świetnym stróżem, to także wspaniały pies towarzysz.

O ile codziennie dostatecznie go "wybiegamy" i zapewnimy wystarczającą ilość bodźców, dog kanaryjski bez problemu może żyć w pomieszczeniu, również w mieszkaniu.

Nie zapominajmy jednak o jego instynkcie psa-stróża, który może być kłopotliwy ze względu na sąsiadów. Dlatego psa trzeba od małego przyzwyczajać do wszelkich odgłosów sąsiedztwa i wspólnych przestrzeni.

Mimo wszystko, psy tej rasy lepiej czują się w środowisku mieszkalnym zapewniającym otwartą przestrzeń na świeżym powietrzu. Ale pamiętajmy, że posiadanie przydomowego ogrodu nie oznacza, że nie trzeba codziennie z psem chodzić na spacery.

Dog kanaryjski jest bardzo wytrzymały i codziennie powinien mieć możliwość wybiegania. Potrzebuje intensywnego ruchu na dużych przestrzeniach, żeby wyładować energię i maksymalnie się zmęczyć.

Musi mieć możliwość pełnego wyrażenia swoich umiejętności, zwłaszcza poprzez ruch, zabawę oraz zadania agility lub dog dancing. Może też towarzyszyć opiekunom podczas joggingu.  

Niemniej jednak ze względu na delikatność psa w okresie wzrostu, trzeba uważać, żeby nie trenować go zbyt wcześnie. Najbardziej obciążające fizycznie ćwiczenia można rozpocząć, gdy osiągnie wiek 1,5 roku - 2 lata.

Podróżowanie z dogiem kanaryjskim nie jest proste. Po pierwsze jest duży, a po drugie, jeśli się nie wie, że z natury jest dobry i łagodny, może się wydawać groźny.

Dog kanaryjski nie ma w sobie instynktu drapieżnika. Dlatego jeśli od szczenięctwa przyzwyczaimy go do towarzystwa kotów, bez problemu może mieszkać z nimi pod jednym dachem. 

Na pierwszy rzut oka, dzielenie wspólnej przestrzeni doga kanaryjskiego z innym samcem może wydawać się niełatwe. Ale jeśli od małego był przyzwyczajany do obecności osobników swojego gatunku i nie dochodziło między nimi do starć, pieski mogą się nawet bardzo polubić.

Ten imponujący mastif świetnie dogaduje się z dziećmi i jest w stosunku do nich łagodny, spokojny i cierpliwy. Jednak podobnie jak w przypadku wszystkich psów niezależnie od rasy, należy wprowadzić zasady bezpieczeństwa, aby uniknąć nieprzyjemnych sytuacji.

Dzieci muszą nauczyć się odnosić do psa z szacunkiem i na przykład nie przeszkadzać mu, gdy śpi oraz pamiętać, że jest żywą istotą, a nie zabawką.

Ze względu na spokój i wyrównany temperament, dog kanaryjski może mieszkać ze starszą osobą. Niemniej jednak ponieważ jest bardzo silny, osoby słabsze mogą nie być w stanie nad nim zapanować.

Ponieważ ta rasa nie ma podszerstka, linienie jest bardzo niewielkie. Oprócz tego, dog kanaryjski prawie nie gubi sierści, szczególnie jeśli jest regularnie szczotkowany.

Średnia długość życia wynosi 10 lat.

To bardzo wytrzymały pies. Niemniej jednak w okresie wzrostu trzeba go mocno nadzorować.

Dog kanaryjski jest z natury odporny na wysokie temperatury. Upały mu nie doskwierają.

Ponieważ nie ma podszerstka, może odczuwać zimno, choć ogólnie jest raczej odporny.

Jeśli pies będzie codziennie miał odpowiednią dawkę aktywności fizycznej, nie musimy się obawiać, że utyje. Ta rasa nie jest szczególnie łakoma, a w dodatku potrafi szybko spalać kalorie.

-    Dysplazja stawu łokciowego
-    Młodzieńcze zapalenie kości
-    Choroba Königa (choroba stawu kolanowego)