Bulterier miniaturowy

Bulterier miniaturowy występuje w umaszczeniu czysto białym, płowym, rudym, trójbarwnym, a także pręgowanym. Pigmentacja skóry oraz łaty na głowie nie stanowią wady. Umaszczenie czarne pręgowane jest dopuszczalne, natomiast nie są akceptowane cętki na białym tle.

Bulterier miniaturowy posiada krótką i przylegającą sierść, twardą w dotyku. W okresie zimowym ma miękki podszerstek. 

Bulterier miniaturowy ma czarne bądź ciemnobrązowe oczy. Kolor niebieski jest niepożądany. Bulterie 

Bulterier miniaturowy jest psem o doskonale umięśnionym i mocno zbudowanym. Jego budowa powinna być proporcjonalna. Choć wzorzec rasy nie zakłada limitu wagi, wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 35,5 cm. Cechą charakterystyczną bulteriera miniaturki, tak samo jak i jego standardowej wersji, jest jajowata głowa. 

Bulterier miniaturowy to czworonóg, który bez wątpienia mocno przywiązuje się do swojego opiekuna. Zamiast jednak godzinami leżeć u jego boku i przytulać się do niego, woli się z nim bawić!

Minibull, jak bywa nazywany bulterier miniaturowy, to prawdziwy wulkan energii. Wprost kocha zabawę, jest wyjątkowo żywiołowym stworzeniem. Każdego dnia należy zapewnić mu solidną porcję ćwiczeń fizycznych i umysłowych, by nie zaczął się nudzić i przejawiać zachowań destrukcyjnych.

Wbrew pozorom bull terrier miniaturka jest psem łagodnym i zrównoważonym. Jeżeli jego zapotrzebowanie na ruch i zabawę zostanie zaspokojone, w warunkach domowych nie powinien być uciążliwym, wciąż domagającym się uwagi czworonogiem.

Bulterier miniaturowy jest psem inteligentnym, ale zdecydowanie bardziej niż uczyć, woli się bawić! Warto wykorzystać ten fakt podczas szkolenia i zaaranżować je w taki sposób, by było dla psa interesujące. Wówczas na pewno chętniej podejmie współpracę i pokaże, na co go stać.

Bulterier miniaturka może przejawiać w pewnym stopniu instynkt myśliwski, ponieważ dawniej wykorzystywany był jako szczurołap. Nie jest natomiast typowym myśliwym, z którym można wyruszyć na polowanie.

Minibullterrier jest psem na ogół przyjaźnie nastawionym do ludzi, także do obcych. Nie powinien wykazywać przed nimi nadmiernego strachu ani nieufności.

Bulterier miniaturowy raczej nie należy do psów niezależnych. Dobrze czuje się w kontakcie ze swoimi bliskimi i bardziej ceni ich towarzystwo niż wyłącznie swoje własne.

Jak każdego psa, także bulteriera miniaturowego można przyzwyczaić do tego, aby spokojnie znosił krótkie okresy samotności. Jeżeli zostanie pozostawiony bez przygotowania na długi czas, może narobić szkód.

Bulterier miniaturowy ponad wszystko ceni sobie zabawę. Jest psem bardzo żywiołowym, który nie znosi nudy i bezczynności. Jeśli nauka posłuszeństwa zostanie odpowiednio zaaranżowana, chętnie podejmie interakcję. Właściwymi metodami można uczynić z niego bardzo zrównoważonego i posłusznego towarzysza.

Bulterier miniaturowy należy do dość hałaśliwych psów. Dlatego też nie należy go dodatkowo „nakręcać”. Z powodzeniem można nauczyć go np. szczekania wyłącznie na komendę i zaprzestania szczekania na odpowiedni sygnał.

Bulterier miniaturowy nie jest typem uciekiniera. Oczywiście nie oznacza to, że zawsze będzie karnie trzymał się przy nodze właściciela. Jeżeli wyczuje coś interesującego, ciekawość może zwyciężyć. Jak z każdym innym psem, także z nim należy ćwiczyć przywołanie oraz naukę chodzenia na smyczy, by spacer był przyjemnością dla obu stron. 

Minibull może przejawiać skłonności do niszczenia. Jak każdy terier, lubi kopać. Może niszczyć przedmioty w swoim otoczeniu, jeśli będzie znudzony, sfrustrowany, pozostawiony sam na długi czas bez wcześniejszego przygotowania.

Bulterier miniaturowy nie pogardzi dobrym smakołykiem. Lubi jeść, choć nie jest wielkim łakomczuchem. Warto znaleźć jego ulubione przysmaki, które będą stanowiły dla niego motywację do ćwiczeń z zakresu podstaw posłuszeństwa. 

Jeśli bulterier miniaturka zobaczy, usłyszy lub wyczuje w swoim otoczeniu coś niepokojącego, na pewno zaalarmuje. Nie jest to natomiast typ stróża. Jest też zwyczajnie za mały, by móc przestraszyć potencjalnego intruza. Choć wzorzec rasy nie nakłada żadnych wytycznych dotyczących wagi, minibulle ważą zazwyczaj 10-15 kg przy maksymalnym wzroście 35 cm (wysokość w kłębie nie powinna przekraczać 35,5 cm).

Bulterier miniaturowy to wspaniały czworonóg, ale nie jest najlepszym kandydatem na pierwszego psa. To czworonóg niezwykle żywiołowy, a przy tym bywa uparty. Wymaga przewodnika doświadczonego i konsekwentnego, który będzie wiedział jak okiełznać taką „rakietę” – nie siłą i groźbą, lecz sposobem i odpowiednim podejściem.

Jeśli tylko wszystkie potrzeby bulteriera miniaturowego zostaną zaspokojone, z powodzeniem może on żyć w mieszkaniu.

Bulterier miniaturowy zdecydowanie potrzebuje bardzo dużo ruchu. Z powodzeniem może trenować rozmaite dyscypliny kynologiczne. Ćwiczenia fizyczne powinny być połączone z umysłowymi.

Bulterier miniaturowy jest niedużym psem, dlatego z powodzeniem może podróżować u boku swego opiekuna zarówno samochodem, jak i publicznymi środkami transportu. Trzeba go jednak odpowiednio przygotować do podróży, by dobrze i spokojnie je znosił.

W stosunku do innych zwierząt bulterier miniaturowy może przejawiać instynkt myśliwski. Jeśli jednak wychowuje się z kotem od samego początku, ich relacje powinny być poprawne.

Bulterier miniaturowy może zachowywać dystans do obcych psów lub nawet wchodzić w konflikty z nimi. Jeśli od szczeniaka jest wychowywany z innym psem, powinien go tolerować.

Bulterier miniaturowy może mieć tendencje do podgryzania i gonienia małych dzieci. Nie powinny one pozostawać z psem bez nadzoru osoby dorosłej.

Bulterier miniaturka to pies, który potrzebuje sporo ruchu, konsekwentnego podejścia i ciągłego szkolenia. Nie jest to więc typ psa, którego potrzebom i wymaganiom mogą sprostać osoby starsze – zwłaszcza takie, które cenią sobie raczej spokojny, domowy tryb życia.

Wypadanie sierści u bulteriera miniaturowego jest niewielkie. Nie powinno być uciążliwe nawet w okresie linienia.

Długość życia bulteriera miniaturowego szacuje się na około 11-14 lat.

Bulterier miniaturka jest dość zdrowym czworonogiem, ale mogą pojawiać się u niego konkretne choroby genetyczne.

Bulterier miniaturowy stosunkowo dobrze znosi ciepło, ale nie powinien być narażany na długotrwałe przebywanie na słońcu w czasie upałów.

Bulterier miniaturka całkiem nieźle znosi niesprzyjającą aurę, o ile na zewnątrz pozostaje w ruchu. Nie powinien mieszkać w zimie poza domem.

Bulterier miniaturka może przybrać na wadze ponad miarę, jeśli opiekun nie zapewni mu odpowiedniej porcji codziennej aktywności.

Minibull może zapadać na choroby nerek i serca. Ponadto o białych przedstawicieli rasy możliwa jest głuchota.

Przodkiem bulteriera miniaturowego jest bulterier. Ten z kolei powstał w XIX wieku ze skrzyżowania buldoga z białym terierem angielskim. Pierwszy klub bulteriera miniaturowego założono w 1938 roku. Bulteriera miniaturkę uznano w roku 1939. Obecnie nie cieszą się one tak dużym zainteresowaniem jak bulterier standardowy.