Anatolian

Dopuszczalne są wszelkie typy umaszczenia owczarka anatolijskiego.

Sierść jest krótka lub półdługa w zależności od odmiany.

Owczarek anatolijski charakteryzuje się podwójną okrywą włosową. Na jego sierść składają się gęsty włos okrywowy i gruby podszerstek. Długość i obfitość szaty zależą od warunków klimatycznych. Co do zasady jest ona dłuższa w zimie.

Kolor oczu jest zależny od umaszczenia i może przyjmować barwę od złocistej po brązową.

Owczarek anatolijski jest dobrze zbudowanym wielkim psem, o mocnych łapach i potężnej sylwetce. Jego głowa jest duża i silna. Oczy są dość małe w stosunku do wielkości czaszki, szeroko rozstawione i głęboko osadzone. Średniej wielkości uszy mają kształt zaokrąglonych na końcach trójkątów, wiszą przy policzkach lub są podniesione, gdy pies jest pobudzony. Długi ogon osadzony jest dość wysoko i sięga stawu skokowego. W spokoju noszony jest nisko, lekko zakręcony na końcu. Przy pobudzeniu ogon noszony jest wysoko i zakręcony nad grzbietem, zwłaszcza u samców.

Anatolian jest bardzo przywiązany do swojej rodziny. Pomimo tego, że jest psem niezależnym i dumnym, lubi pieszczoty i chętnie okazuje uczucia.

Serdeczny wobec dzieci i przyjazny dla wszystkich osób z najbliższego otoczenia owczarek anatolijski lubi spędzać czas ze swoją rodziną. Szczeniaki anatoliana chętnie psocą i uczestniczą w zabawach, jednak z biegiem czasu poważnieją i stają się bardziej powściągliwe.

Spokój i siła to dwa słowa najlepiej opisujące charakter tego mądrego górskiego molosa, który jest jednocześnie potężny i delikatny. To łagodny i godny zaufania towarzysz rodziny, który jest również cierpliwy wobec dzieci.

Jak wiele owczarków anatolian jest wyjątkowo mądry i łagodny. Posiada szereg cech, które czynią z niego wspaniałego psa pracującego, jeśli jest wykorzystywany przy pilnowaniu i zaganianiu bydła. W wykonywaniu tych zadań – jak przystało na prawdziwego psa pasterskiego – potrafi wykazać się inicjatywą.

Owczarek anatolijski, zwany również karabaszem, ma dość słabo rozwinięty instynkt myśliwski, jest więc zdecydowanie lepszym stróżem niż łowcą. Jako dawny pies pasterski, mający pod opieką całe stada, do innych zwierząt podchodzi przyjaźnie, oczywiście o ile nie stanowią zagrożenia dla niego lub dla jego najbliższych.

Anatolian zachowuje dystans wobec nieznajomych, ale gdy granice jego terytorium przekraczają osoby, które dobrze zna, zazwyczaj wita się z nimi przyjaźnie. Nie zawsze jednak, gdyż pod nieobecność właściciela nie wpuszcza nikogo i pozostaje nieufny wobec wszystkich.

Według oficjalnego wzorca psy tej tureckiej rasy są bardzo niezależne, dumne i pewne siebie, ale jednocześnie łagodne, mądre i zrównoważone.

Anatolijski pies pasterski jest blisko związany ze swoją rodziną i okazuje jej duże przywiązanie, ale nic nie stoi na przeszkodzie, by zostawał sam w domu. Zamienia się wówczas w czujnego stróża, który na poważnie podchodzi do swojej roli. Właściciel psa powinien zadbać o to, by jego nieobecności nie były jednak wydłużone, a przed i po każdej z nich powinien zapewnić swojemu pupilowi odpowiednie aktywności stymulujące fizycznie i umysłowo.

Anatolian, zwany również kangalem, jest uważany za psa mądrego i łagodnego, choć bywa bardzo niezależny. W jego naturze leży wykazywanie się inicjatywą w działaniu, przez co nie jest wzorem posłuszeństwa, choć jak na molosa jest wyjątkowo wrażliwy. Aby jego szkolenie dało jak najlepsze owoce, należy je rozpocząć bardzo wcześnie, jeszcze w okresie szczenięcym. W przeciwnym razie owczarek może wykazywać zachowania niepożądane. Właściciel owczarka anatolijskiego powinien wystrzegać się wszelkiej przemocy w jego wychowaniu, gdyż wpływa ona negatywnie na ich wzajemną relację. Poddany środkom przymusu pies może zacząć postrzegać swego pana jako osobę niegodną zaufania i w związku z tym odmówi z nim współpracy. Aby załagodzić jego upór oraz stworzyć solidną relację z psem, na której można budować, człowiek pracujący z owczarkiem anatolijskim musi dać się poznać jako stanowczy, konsekwentny i pewny siebie nauczyciel. Nie może być też pobłażliwy wobec psa, a jego szkolenie powinien oprzeć o pozytywne wzmocnienie. Warto zwrócić uwagę, że anatolian nigdy nie będzie ślepo posłuszny swojemu przewodnikowi, a jego polecenia wykona tylko wtedy, gdy uzna je za słuszne, należy więc formułować je w sposób odpowiedzialny.

Gdy anatolian chce odstraszyć intruza, w pierwszej kolejności głośno szczeka. Gdy wyczuje niebezpieczeństwo, nie zawaha się podnieść głosu. Nadmierne szczekanie można ograniczyć przez odpowiednie szkolenie.

Zaleca się, aby owczarek anatolijski pozostawał na zamkniętej przestrzeni, jednak nie ze względu na to, że może uciec, lecz aby pomóc mu wyznaczyć granice terytorium, którego powinien strzec. Nie ma jednak zastrzeżeń ku temu, by był puszczany wolno na wsi, jeśli w najbliższym otoczeniu nie czyhają na niego żadne niebezpieczeństwa. Pies wyznaczy sobie wówczas własne granice i nie dopuści do tego, by ktokolwiek o złych intencjach przekroczył je i zaburzył spokój jego rodziny.

Owczarek anatolijski może powodować w domu szkody, gdy się nudzi, gdy ma zbyt mało ruchu lub jeśli nie może się skupić na żadnym powierzonym mu zadaniu, szczególnie gdy pozostaje zamknięty w małym mieszkaniu. Zazwyczaj jest jednak psem spokojnym, zrównoważonym i niezawodnym - pod warunkiem, że jego potrzeby są zaspokajane i może rozwijać się w środowisku odpowiednim dla jego wielkości i charakteru.

Owczarek anatolijski nie jest łakomy. Jak na tak wielkiego psa ma dość skromne potrzeby żywnościowe.

Anatolian, nazywany również tureckim psem pasterskim, jest wspaniałym stróżem, który bywał (i nadal jest) wykorzystywany głównie przy hodowli bydła. Z tego powodu nawet jeśli dziś często pełni funkcję jedynie psa do towarzystwa, czuje potrzebę ochrony swoich najbliższych, w co wkłada dużo serca. Potrafi ugryźć intruza, ale tylko wtedy, gdy uzna, że stanowi on zagrożenie, a nie udało mu się go odstraszyć innymi sposobami. Nigdy nie okazuje agresji bez powodu. Gdy jest u siebie, pilnuje posiadłości oraz wszystkich członków swojej rodziny (zarówno ludzi, jak i zwierząt), a kiedy wychodzi na spacer ze swoim panem, zdaje sobie sprawę, że jest poza swoim terytorium i pozostaje czujny, by w razie potrzeby obronić go przed niebezpieczeństwem. 

Dla osób niedoświadczonych opieka nad molosem, do tego upartym i obdarzonym silnym instynktem opiekuńczym, może być sporym wyzwaniem. Osoby te powinny rozważyć adopcję psa innej rasy, bardziej podatnego na szkolenie i nastawionego na współpracę z człowiekiem. Należy też zdawać sobie sprawę, że niewłaściwe wychowanie tak wielkiego psa może okazać się niebezpieczne. Do prawidłowego rozwoju anatolian potrzebuje właściciela doświadczonego, konsekwentnego i pewnego siebie.

Pies tak wielki jak owczarek anatolijski będzie miał duże trudności w przystosowaniu się do życia w mieszkaniu. Jest głodny przestrzeni i ruchu na wolnym powietrzu, więc zdecydowanie bardziej odpowiednie będzie dla niego życie na wsi, gdzie może być puszczony wolno lub przebywać w zamkniętym ogrodzie. Tam w najbardziej naturalny sposób rozwija charakterystyczne dla swojej rasy cechy psa stróżującego. Ponadto jego instynkt opiekuńczy każe mu pozostawać wyjątkowo czujnym w nocy, kiedy to najmniejszy szelest może go sprowokować do szczekania. Nie jest to cecha pożądana u psów mieszkających w mieście, gdzie może irytować nie tylko właściciela, ale również jego sąsiadów. Anatolian docenia wygody życia w domu, ale skłania się jednak ku mieszkaniu na zewnątrz, bo tam lepiej może pilnować swojego terytorium.

Żaden wielki pies nie powinien podejmować intensywnej aktywności fizycznej, by nadmiernie nie obciążać stawów. Niemniej anatolian, jak każdy pies pracujący, musi czuć się potrzebny, do prawidłowego rozwoju i funkcjonowania potrzebuje więc codziennego ruchu. W związku z tym, nawet jeśli żyje wolno na wsi lub korzysta z ogrodu, jego pan powinien go wyprowadzać na spacer raz lub dwa razy dziennie - nie tylko po to, by zaspokoić jego potrzeby ruchowe, ale również w celu wzmocnienia relacji z psem oraz zapewnienia mu odpowiedniej dawki stymulacji węchowej.

Dużym utrudnieniem w przewożeniu anatoliana jest jego wielkość. Dodatkowo, aby w ogóle rozważyć podróż z psem tej rasy, jego pan musi być pewnym tego, że pies jest mu całkowicie oddany, posłuszny i że będzie zachowywał się zgodnie z jego wolą.

Jeśli owczarek anatolijski wychowuje się w towarzystwie kotów, będzie żył z nimi w zgodzie. Co więcej anatolian zaliczy je do członków rodziny, których powinien otoczyć opieką. Należy jednak pamiętać, że obecność kotów w najbliższym otoczeniu anatoliana nie oznacza, że będzie on tolerował wszystkich przedstawicieli tego gatunku. Zdecydowanie nie będzie nastawiony przyjaźnie do obcych kotów chcących przespacerować się po je

Aby kangal rozwinął swoje naturalne umiejętności komunikacji z innymi psami, wymaga wczesnej i prowadzonej na odpowiednim poziomie socjalizacji. Bez niej będzie albo bojaźliwy, albo agresywny wobec nieznajomych przedstawicieli swojego gatunku. Oczywiście jak w przypadku kotów i innych zwierząt, owczarek anatolijski bez problemu znajdzie wspólny język z psami, jeśli będzie się razem z nimi wychowywał.

Owczarek anatolijski okazuje dzieciom dużo cierpliwości i będzie ich dobrym opiekunem, ale nie odkryją w nim dobrego towarzysza zabaw. Jego cierpliwość ma też swoje granice, zwłaszcza jeśli dzieci zakłócają jego spokój. Aby nie dopuścić do niebezpiecznych sytuacji, rodzicie powinni zadbać o to, by ich pociechy przestrzegały podstawowych zasad zachowania w obecności psa (zakaz przeszkadzania mu, gdy jest w swoim legowisku, zakaz ciągnięcia za ogon czy siadania mu na grzbiecie, itp.)

Anatolian jest psem spokojnym, statecznym, o charakterze, który można określić jako zrównoważony. Dzięki temu może przystosować się do życia u boku osoby starszej, ale tylko wówczas, jeśli jego pan będzie wystarczająco sprawny i dyspozycyjny, aby zaspokoić jego potrzeby ruchowe oraz by zapewnić mu odpowiednią ilość aktywności umysłowych.

Owczarek anatolijski przechodzi dwa okresy linienia w trakcie roku, na wiosnę i na jesień. Traci wówczas bardzo dużo sierści, w związku z czym wymaga codziennego szczotkowania pozwalającego usunąć jak najwięcej martwych włosów. W pozostałych miesiącach utrata sierści u tego krzepkiego psa jest niemal niezauważalna.

Oczekiwana długość życia anatoliana to 11 lat. 

Anatolijski pies pasterski jest wytrzymały i odporny. Stworzony do życia na wsi, najlepiej czuje się na wolnym powietrzu. Potrafi się dostosować do każdych warunków. Rzadko choruje.

Owczarek anatolijski pochodzi z kraju, w którym panują wysokie temperatury, więc znosi je dość dobrze, natomiast nie powinien podejmować intensywnej aktywności fizycznej podczas upałów. Wskazane są spacery poranne lub późno wieczorem, kiedy warunki pogodowe są bardziej przyjazne dla psa. Dzięki temu będzie mógł w pełni skorzystać z aktywności poza domem i skutecznie spożytkować nagromadzoną energię.

Anatolian jest obdarzony podwójną okrywą włosową, która zapewnia mu dobrą ochronę. Dodatkowo u psów tej rasy długość szaty dostosowuje się do różnych warunków klimatycznych.

Owczarek anatolijski bez problemu utrzymuje prawidłową wagę. Przy zdrowej i zrównoważonej diecie oraz przy odpowiedniej codziennej dawce ruchu nie będzie miał problemów z otyłością.

Anatolian jest psem wytrzymałym i odpornym. Nie jest podatny na choroby, nawet na schorzenia typowe dla wielkich psów, poza dysplazją stawu biodrowego.

Anatolian to bardzo stara rasa psów, która najprawdopodobniej wywodzi się od wielkich psów myśliwskich Mezopotamii. Rasa ta rozwijała się na przestrzeni wieków poprzez przystosowanie do specyficznych warunków życia. Największy wpływ na ewolucję owczarka anatolijskiego miał klimat (gorące lata i bardzo mroźne zimy), tryb życia ludzi, którym towarzyszył (koczowniczy, półosiadły lub osiadły) oraz rodzaj pracy, jaką musiał wykonywać. Pochodząca z Turcji rasa anatolian została zatwierdzona przez FCI w 1989 r.